For keeps + Singles
Aυτή είναι η τρίτη και τελευταία επανέκδοση της Les Temps Modernes στο έργο των Field Mice, μετά τις επανακυκλοφορίες των "Snowball" και "Skywriting". Mε το συνολικό σκοπό να είναι μια συλλογή με τα "άπαντα" του συγκροτήματος, το "For Keeps" συμπληρώνει την τριλογία καλύπτοντας την τελευταία χρονιά του group (δηλαδή, το 1991) με το μοναδικό τους "κανονικό" album "For Keeps" (μιας και τα δύο προηγούμενα ήταν περισσότερο κάτι σαν mini LPs) και τα 2 singles τους "September's Not So Far Away" και "Missing The Moon".
Ας αρχίσουμε με αυτά: το "September's Not So Far Away" υπήρξε, αν όχι το πιο αδύναμο, σίγουρα το πιο παράξενο single στη βραχύβια ιστορία των Field Mice, με την έννοια ότι, αν οι The Field Mice είχαν συνολικά μέσα στη δισκογραφία τους 4 ή 5 αδιάφορα κομμάτια, τότε το "September's Not So Far Away" υπήρξε μάλλον ένα από αυτά. Τα πράγματα διορθώνονται θεαματικά με το b-side "Between Hello And Goodbye", ένα από τα χαρακτηριστικά ακουστικά τραγούδια του group, ποτισμένο με συγκίνηση και ευγενική θλίψη, σαν κι αυτά πάνω στα οποία θα στήριζαν αποκλειστικά την πορεία τους οι άγνωστοι ακόμα τότε Red House Painters. Στο δε "Missing The Moon" έχουμε μια εντελώς διαφορετική πλευρά των Field Mice, με ένα house pop διαμαντάκι που, μαζί με τη διασκευή στο "Only Love Can Break Your Heart" του Neil Young από τους Saint Etienne, θα οριοθετούσε σαφώς τη διαφορά μεταξύ της πραγματικά σημαντικής και της τετριμμένης pop. Στα 2 b-sides, η ρομαντική όψη του group επανέρχεται για να δώσει δύο σπουδαίες στιγμές: το ελεγειακό "A Wrong Turn And Raindrops" και το αφάνταστα τρυφερό "An Earlier Autumn" να τιμούν την παράδοση των μοναχικών singers / songwriters και να αποδεικνύουν πως μπορεί να είσαι εκλεκτικός χωρίς να απευθύνεσαι μόνο σε λίγους. Καθόλου περίεργο που το single ψηφίστηκε τότε ως "single of the week" για το NME, αλλά και για το "αντίπαλο" έντυπο, το - αλήστου μνήμης - Melody Maker.
Την τελευταία χρονιά των Field Mice πάντως, o χαρισματικός συνθέτης του group, ο Βobby Wratten, κάθε άλλο παρά "μοναχικός" θα μπορούσε να χαρακτηριστεί: από ένα σχήμα δύο ατόμων που ήταν το 1988 όταν πρωτοξεκίνησαν, οι Field Mice είχαν φτάσει να αριθμούν πέντε μέλη, κάτι που σήμαινε και ότι μπορούσαν πλέον να δίνουν και συναυλίες αντάξιες των δίσκων τους. Ακόμα καλύτερα, η πιο πρόσφατη άφιξη στο group, η Annemari Davies, έδωσε στο συγκρότημα κάτι σαν τη δικιά του Sarah Cracknell (έστω και με μικρότερο ρόλο μέσα στις τάξεις του group), με τα αισθαντικά φωνητικά της να συμπληρώνουν ιδανικά αυτά του Wratten. Η δε σχέση που δημιουργήθηκε μεταξύ των δυο τους, ενίσχυσε τη συνθετική πένα του Wratten με πολλαπλάσιες δόσεις ερωτικού ενθουσιασμού και λυρικής διάθεσης - κι αυτό ακριβώς είναι που αποτυπώθηκε στο κύκνειο άσμα των The Field Mice, στο "For Keeps" album.
Aκούστε τον πώς περιγράφει την αναμονή μιας συνάντησης με την αγαπημένη του στο σταθμό του τρένου στο "Coach Station Reunion", και έχετε την απόλυτη ηχητική περιγραφή των "τσιμπημάτων" που αισθανόμαστε κάθε φορά που μπαίνει η άνοιξη. Προσέξτε το πλημμυρισμένο στην ποίηση instrumental "Tilting At Windmills" που άνοιγε την δεύτερη πλευρά του album, και αφεθείτε άνευ όρων στην απέραντα νοσταλγική του διάθεση. Αφουγκραστείτε τους λεπτούς τόνους - και κυρίως τους στίχους - του "Think Of These Things", και θυμηθείτε τα άρρωστα συναισθήματα ζήλειας που μάς πιάνουν κατά καιρούς και που, όταν περάσουν τα δύσκολα, μοιάζουν ακόμα και αστεία. Γνωρίστε έναν άξιο διάδοχο του "Missing The Moon" στο "Five Moments", και θαυμάστε τον τρόπο με τον οποίο τιμούν τους new wave ήρωές τους στο αριστουργηματικό και νευρώδες "Of The Perfect Kind". Απολαύστε τις shoegazing καταβολές τους στο περιπετειώδες "Star Of David" και, για το τέλος, σημειώστε το αποχαιρετιστήριο κομμάτι τους "Freezing Point", ένα δυναμικό, ηλεκτρισμένο και κυκλικό κομμάτι εφτά και κάτι λεπτών που θα μπορούσε να είναι ο στάνταρ μακροσκελής αυτοσχεδιασμός με τον οποίο θα έκλειναν κάποιο album τους οι Black Rebel Motorcycle Club. Και όλα αυτά δοσμένα με απόλυτη συνοχή, δίχως να φαίνεται ότι πηδούν από το ένα μουσικό ύφος στο άλλο, διότι, πολύ απλά, οι The Field Mice ήταν εκ των πρωτοπόρων που επιχείρησαν αυτά τα crossovers, κάτι που άλλωστε - πέρα από την πολύτιμη μουσική τους κληρονομιά καθεαυτή - τους χάρισε για πάντα μια θέση στην ιστορία. Έστω και στην cult ιστορία.
Γιατί οι The Field Mice υπήρξαν το σημείο συνάντησης των The Cure, των New Order, των Saint Etienne, των Spacemen 3, των Red House Painters, των Cabaret Voltaire και των Slowdive. Σήμερα που ο καθένας φυλάει την ταμπέλα του ως κόρη οφθαλμού και φροντίζει να την προφυλάξει από "κακές επιρροές", οι The Field Mice δεν είχαν κανένα πρόβλημα να περνούν από τη μια πλευρά στην άλλη, χωρίς καλά καλά να το συνειδητοποιούν. Ο ένας και μοναδικός συνδετικός κρίκος - αυτός δηλαδή του γνήσιου συναισθήματος που έβγαινε μέσα από ο,τιδήποτε έκαναν, ήταν το μόνο που χρειαζόταν για να κάνει όλα τα υπόλοιπα (συμπεριλαμβανομένων βέβαια και όσων γράφονται στο παρόν κείμενο) να φαίνονται απλές και ανούσιες θεωρίες.
