Skywriting + Singles
cd2: 1. If You Need Someone, 2. The World To Me, 3. Song Six, 4. Anyone Else Isn't You, 5. Bleak, 6. I Thought Wrong, 7. Right As Rain, 8. A Heart Disease Called Love, 9. This Is Not Here, 10. Other Galaxies
Tο 1991 οι Cocteau Twins αποφάσισαν να αφήσουν την 4AD, την εταιρεία όπου ηχογραφούσαν για σχεδόν 10 χρόνια, και ο λόγος για αυτό ήταν ότι αισθάνονταν πως το προφίλ της ετικέτας υπερίσχυε αυτό του συγκροτήματος, τους καταπίεζε και τούς καθόριζε αναπόφευκτα και ως group. Σοφή ή όχι, αυτή τους η επιλογή κάλυψε απόλυτα αυτό που ήθελαν να κάνουν αργότερα, με τις σαφέστερες pop κατευθύνσεις του "Four Calendar Cafe" που ακολούθησε το 1993, σε νέα πλέον εταιρεία.
Όχι, δεν πατήσατε λάθος link. Αυτό το κείμενο είναι για τους The Field Mice - και αν οι The Field Mice ήταν κι εκείνοι τόσο αντιδραστικοί όσο και οι Cocteaus, το καλύτερο πράγμα που θα είχαν να κάνουν θα ήταν ενδεχομένως να φύγουν από τη Sarah Records. Ο λόγος είναι πως η σφραγίδα της Sarah Records έδωσε αυτόματα στους The Field Mice την ταυτότητα του ανέμελου κιθαριστικού indie pop σχήματος. Αυτό δεν ήταν απαραίτητα κακό - ούτε βέβαια και άστοχο. Το πρώτο EP των The Field Mice, για παράδειγμα, ήταν ακριβώς αυτό που μόλις περιγράψαμε, ενώ και οι στίχοι του βασικού τους συνθέτη Bobby Wratten έμοιαζαν να είναι φτιαγμένοι με αποκλειστικό σκοπό να ραγίσουν καρδιές, κάτι περίπου σαν The Smiths, αλλά χωρίς να είναι απαραίτητη η γονική συναίνεση.
Όμως, οι The Field Mice υπήρξαν πολύ περισσότερα από ένα νεορομαντικό pop σχήμα, κι αυτό φαίνεται καθαρά μέσα στην επανακυκλοφορία του "Skywriting" που καλύπτει τα "ενδιάμεσα" χρόνια της μουσικής τους πορείας. Εκτός από το ομώνυμο mini album, εδώ περιέχεται και το "So Said Kay" EP (το τελειότερο δείγμα γραφής τους), τα δύο μέρη του "The Autumn Store" single, μια εκδοχή του "This Is Not Here" διαφορετική από αυτή που υπάρχει στο "For Keeps" album, ένα σπάνιο κομμάτι με το οποίο είχαν συμμετάσχει σε μια παλιά συλλογή, καθώς και τρία outtakes που κυκλοφορούν για πρώτη φορά (στο σημείο αυτό οι φανατικοί λιποθυμάνε). Όλο αυτό το υλικό παρουσιάζει ένα συγκρότημα που εκτός από το να δημιουργεί την πιο συναισθηματική pop μουσική, ήξερε να καινοτομεί και να πειραματίζεται ουσιαστικά.
Στο "Triangle" που άνοιγε το "Skywriting", οι The Field Mice υπήρξαν από τους πρώτους που άνοιξαν την πόρτα στο ελαφρύ techno-house ιδίωμα που θα γινόταν σύνηθες μέσα στη δεκαετία του '90. Ως κομμάτι έχει ξεδιπλώσει πλήρως την ουσία του περίπου στα τρισήμισι λεπτά, αλλά το group τραβάει τη σύνθεση σε κάτι λιγότερο από 9 λεπτά (ποιο συμβατικό pop σχήμα θα τολμούσε κάτι τέτοιο, και μάλιστα για πρώτο κομμάτι του album;!), δίνοντας ένα υπέρκομψο anthem για τις χορευτικές πίστες με acid χαρακτήρα και βαθιά νυχτερινή διάθεση. Λίγο παρακάτω στο "It Isn't Forever", η μελωδία συνυφαίνεται με τον κώδικα Μορς για τις λέξεις "Field Mice" (!), και το υποχθόνιο του ηλεκτρονικού βηματισμού έρχεται σε μια εντυπωσιακά φορτισμένη αντίθεση με τη σχεδόν αποχαυνωμένη και πάντα νοσταλγική ερμηνεία του Wratten. Για το τέλος του "Skywriting", οι The Field Mice παρέδωσαν ένα πέρα για πέρα ναρκωμένο ambient κομμάτι στο οποίο επαναλαμβάνεται το mantra "chocolate love sex" - ένα σύνθημα που έγινε, εκτός από μπλουζάκι, και κάτι σαν φιλοσοφία ζωής σχετικά με τα πράγματα που πραγματικά αξίζουν σε αυτόν τον κόσμο.
Κι αυτά είναι τρία μόνο παραδείγματα για το πώς το group δεν περιορίστηκε στις ευθείες pop διαδρομές για τις οποίες έγινε κυρίως γνωστό. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε αναφέροντας τις country καταβολές του "Canada", τις shoegazing αναφορές του "So Said Kay" ή τις συγκρίσεις με τα new wave σχήματα της δεκαετίας του '80 που μπορούν να αγγίζουν ένα φάσμα τόσο ευρύ όσο η απόσταση μεταξύ των New Order και των Spacemen 3. Εκτός από τη μουσική όμως, οι The Field Mice είχαν πλήρη άγνοια για τα "καθήκοντα" ενός "καθαρόαιμου" pop συγκροτήματος. Έτσι, έντυναν τους δίσκους τους με το ελάχιστο δυνατό artwork στο οποίο δεν αναγράφονταν καν τα ονόματά τους, δε φωτογραφίζονταν σχεδόν ποτέ, έγραφαν εγκληματικά (με την εμπορική έννοια) μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, κυκλοφορούσαν ένα νέο δίσκο όσο η εταιρεία τους προσπαθούσε ακόμα να προωθήσει τον προηγούμενο, και πάνω από όλα έκαναν τα πάντα για να εξοργίζουν (εν αγνοία τους) με τους αβάσταχτα τρυφερούς στίχους τους όλους εκείνους που θα ήθελαν να τους πάρουν στα σοβαρά. Έτσι, όσοι παρέμειναν μαζί τους ήταν οι "κλασικοί" Sarah fans, κυκλοθυμικοί έφηβοι που βίωναν τις ερωτικές τους απογοητεύσεις με ολονυχτίες ακρόασης των The Smiths (και αντίστοιχα, τον ερωτικό ενθουσιασμό τραγουδώντας δυνατά μέσα στο υπνοδωμάτιό τους παρέα με την Amelia των Heavenly).
Εν έτει 2005, και 10 χρόνια μετά το κλείσιμο της Sarah, μπορεί κανείς να δει τους The Field Mice με άλλο μάτι. Πέρα από την αναμφισβήτητα σπουδαία pop κληρονομιά που άφησαν πίσω τους (το "If You Need Someone" ή το "Anyone Else Isn't You" από το δεύτερο cd αυτής της επανέκδοσης είναι μνημειώδεις pop στιγμές, κλασικές τουλάχιστον για αυτό που αποκαλούμε "indie κοινότητα"), μπορεί κανείς πλέον να τούς αναγνωρίσει και μια ριζοσπαστική διάθεση, είτε αυτό αφορά την ύπαρξή τους καθεαυτή, είτε τα ευφάνταστα μουσικά crossovers που επιχείρησαν στα λιγοστά χρόνια της ύπαρξής τους. Δεν πρόκειται τόσο για απενεχοποίηση, αλλά για ανακάλυψη της μέχρι πρότινος παραγνωρισμένης σπουδαιότητάς τους. Άλλωστε, είναι μια εποχή όπου μπορείς να δεις κονκάρδες (το σήμα κατατεθέν της indie pop σκηνής) ακόμα και στα λιγότερο αναμενόμενα άτομα. Απλώς, αντί να τις φορά κανείς πάνω σε κάποιο "anorak", τις καρφιτσώνει οπουδήποτε βολεύει.
