Yesterday and today
Στην τριετία που ακολούθησε την κυκλοφορία του From Here We Go Sublime, διάφορα συνέβησαν και διάφορα δεν συνέβησαν. Μεταξυ άλλων, ως παρακάτω:
Συνέβη να εμφανιστούν διάφοροι ειδήμονες και ειδικοί, οι οποίοι ουδέποτε μας είχαν ενημερώσει περί του ότι είχαν πατεντάρει στο όνομα τους για τουλάχιστον δέκα χρόνια τη χρήση και ακρόαση του όρου και μουσικού είδους minimal techno. Αν είχαν φροντίσει σχετικά, ουδέποτε θα τολμούσαμε να το πράξουμε, αλλά θα τους αφήναμε να κολυμπούν με μίνιμαλ στυλ στην αυτιστική μοναξιά της γνώσης τους. Ζητούμε συγνώμη ταπεινά, μαξιμαλιστικά και καταφρονεμένα.
Παράλληλα, ουδέποτε συνέβη κάποιος από τους παραπάνω ειδήμονες να διαφωνήσει επί της ουσίας στην θεωρία που θέλει τον Hal Willner (Axel ε; ναι το ξέρω) να σηματοδοτεί για την minimal techno (συγνώμη ξεχάστηκα...) περίπου ότι και οι Nirvana για το εναλλακτικό ροκ. Κανείς από τους δύο δεν είναι ο καλύτερος στο είδος του. Αλλά αν κάποιος είχε την ικανότητα να το πάει λίγο παραπέρα σε επίπεδο αποδοχής, χωρίς να του αφαιρέσει τίποτε σε επίπεδο πιστότητας, τότε και οι δύο διεκδικούν και κερδίζουν τον σχετικό τίτλο. Προφανώς το πρόβλημα της περαιτέρω αποδοχής μεταφέρθηκε και σε μουσικούς λόχους πέραν των ήδη στιγματισμένων προς τούτο, για το οποίο και πάλι κατηγορούμαστε κατά καιρούς εμείς οι indie γραφιάδες (βάλε το προηχογραφημένο γέλιο Μπάμπη...).
Συνέβη πριν από αρκετούς μήνες ο Willner να επιλέξει να δικαιώσει εμάς τους όψιμους και τυχάρπαστους τιμητές του και όχι τους σκληροπυρηνικούς επιστήμονες. Το Yesterday And Today όπως και να το δει ή να το ακούσει κανείς δεν παύει να διατηρεί μια διάσταση "χοντρής πλάκας" προς όσους ήθελαν να τον περιχαρακώσουν στα στενά όρια μιας underground μουσικής υποτέλειας. Η οποία, μην ξεγελιέστε, δεν είναι δα και η πιο πρωτοπόρα. Άσε που κάποιοι ψάχνουμε όντως να βρούμε τις ρίζες της στο indie rock (βρε λες;).
Δεν συνέβη ασφαλώς η "πλάκα" αυτή να λάβει χώρα με "φθηνά μέσα". Κι ας το νομίσαν κάποιοι στην αρχή. Θες από τη μία η συνειδητά προβλέψιμη διασκευή στο Everybody's got to learn sometime... (μην ανησυχείς που δεν το θυμάσαι, μόλις το ακούσεις θα θυμηθείς). Θες από την άλλη η retro εμμονή του Sequenced, που ακολουθεί το ρεύμα της εποχής για αναπαραγωγή των κεκτημένων της πρώιμης ηλεκτρονικής εποχής (που για κάποιο περίεργο λόγο θεωρείται εσφαλμένα ότι βρίσκεται κάπου στα late 70s-early 80s, καθώς μη ορθά συνδέεται με την εμπορική επικράτηση του ηλεκτρονικού ήχου)... Σίγουρα θες να πεις ότι κάθε άλλο παρά φθηνιάρικο είναι μέχρι και το εναρκτήριο I Have The Moon, You Have The Internet, που παρά τον προβοκατόρικα τεχνοφοβικό του τίτλο, δεν είναι παρά το κομμάτι εκείνο που θα επιβεβαιώσει τελικά τους αιώνιους ισχυρισμούς του John Carpenter πως εκτός από καλός σκηνοθέτης είναι πράγματι και καλός συνθέτης (είναι).
Και αν το παράπονο του Carpenter είναι ότι οι συνάδελφοι του σκηνοθέτες δεν τον θεωρούν τίποτε παραπάνω από συνθέτη, ενώ οι συνθέτες έναν ταπεινό και μόνο σκηνοθέτη, τότε σίγουρα κάποιος πρέπει να "σφυρίξει" στον Axel Willner ότι η απόφαση περί του αν τελικά είναι ο προδότης ή ο σωτήρας της minimal techno, θα ληφθεί στην επόμενη συνεδρία της Επιτροπής Σωτηρίας Μουσικών Ειδών Προς Εξαφάνιση. Την τελευταία φορά δεν είχαμε απαρτία καθώς κάποιοι δεν κατάφεραν να πάρουν άδεια εξόδου από τα ιδρύματα που τους φιλοξενούν. Έχουν τη συμπάθεια μας, έγκλειστοι άνθρωποι γαρ.