# 1
Σε ποιά εποχή θα γυρνούσες τη μηχανή του χρόνου;
Κάπου στα μέσα του '60, όταν ο Andy Warhol έτρωγε γαρίδες σε κονσέρβα, έπινε κάθε μεσημέρι σούπες Campbell και πλενόταν με σαπούνια Brillo. Άσε που μπορεί να κατόρθωνα να του αποσπάσω κανα πορτραίτο μου σε άπειρες παραλλαγές, όπως εκείνο της Jackie Kennedy ή του Leonardo Da Vinci. Αν ζούσα τότε, θα γινόμουν κολλητή της Nico, θα ξεσαλώναμε τα βράδια δίπλα στη Liza Minelli και θα συμμετείχαμε παρέα στο εργαστήρι Factory, που αποτελούσε τον πυρήνα όλης της underground μουσικής κοινότητας. Πρωτότυπο; Μπα...
Όταν ο Warren Fischer γνώρισε τον Casey Spooner ένωσαν τις ίδιες (ή έστω παρόμοιες) εγκεφαλικές εμμονές. Η μουσικοχορευτική κολεκτίβα από τη Νέα Υόρκη, αποτελούμενη από μουσικούς, ηθοποιούς και χορευτές, διεισδύει με τον δικό της ανατρεπτικό (ή μήπως νοσταλγικό;) τρόπο στη μαζική κουλτούρα -και κατά συνέπεια στην pop art αισθητική- δείχνοντας περιφρόνηση στην ελιτίστικη μορφή τέχνης (επιδιώκει με άλλα λόγια να αντιταχθεί στην avant-garde διάθεση του μοντερνισμού). Μουσική, τέχνη, θέατρο, μόδα και χορός δένονται μέσα από μια καλλιτεχνική συναρμολόγηση που συνθέτει πλέον το νέο hype της μεγαλούπολης.
Αν και αμερικανοί πάντως, οι Fischerspooner είναι γραμμένοι στη γερμανική εταιρία Gigolo Records, που αποτελεί επίσης το σπίτι των Miss Kittin, Dopplereffekt και DJ Hell. Αυτό μάλλον ερμηνεύεται σε σχέση με το κόλλημα που έχουν με τη χορευτική μουσική, τα electro beats και τα synthesizers. Ο πρωτότοκος δίσκος τους βρίθει από ηλεκτρονικούς ήχους της τελευταίας εικοσαετίας, βάζοντας στο μίξερ punk και pop, 80'ς electro και post techno εικόνες (εξαίρεση το "Tone Poem" που έρχεται να ηρεμήσει τα πνεύματα στο διάλειμμα). Ειδική μνεία στο κομμάτι "Emerge", που αποτελεί οπωσδήποτε το highlight. Η φωνή του Casey στο ρεφρέν καθώς και το sample "uh huh, that's right" που επαναλαμβάνεται συνέχεια προσθέτουν το decadent disco-punk στοιχείο. Χρησιμοποιούνται robo φωνητικά, ενώ ο ρυθμός του drum machine κάνει στην κυριολεξία θαύματα. Ξεχωρίζω επίσης τα "The 15th" και "Turn On" που είναι καθαρά synth-pop κομμάτια, θυμίζοντας αρκετά Ladytron ή ακόμη Figurine, μπορεί και λίγο Robots In Disguise.
Το cd των Fischerspooner το έχω καιρό στα χέρια μου, αλλά μιας και κυκλοφορεί τώρα στην Ελλάδα είπαμε να καθυστερήσουμε λίγο την κριτική του.
Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι οι μουσικές τους, αν και διαθέτουν ενδιαφέρουσες στιγμές (υποβόσκει και μια απροσδιόριστη μελαγχολική διάθεση), δεν προσφέρουν σημαντικά πράγματα στο συνθετικό κομμάτι. Για τον λόγο αυτό θα μείνω περισσότερο στο στυλ και στην αισθητική που προβάλλουν. Και κάτι τελευταίο: αγοράστε το cd, αν μη τι άλλο για να παρακολουθήσετε το άψογο video-clip του "Emerge" που κρύβεται μέσα και περιέχει και σκηνές από τα γυρίσματα. Το Factory ανασαίνει ακόμα και ο Andy Warhol τρίβει τα χέρια του από ψηλά.
