Psychotic friends nuttwerx

Την ώρα που κάποιοι στέλνουν για απόσυρση την ηλεκτρική κιθάρα τους και τα άλλα μουσικά όργανα που πριν μερικά χρόνια επικρατούσαν καθολικά και αρχίζουν να ασχολούνται με ψηφιακά συνθεσάϊζερς, rhythm boxes και ρεμιξαρισμένες φωνές υπάρχει η αντίθετη δύναμη. Την ώρα που κάποιοι βγάζουν την γλώσσα ειρωνικά στην ρομαντική αναβίωση των '60s, υπάρχουν οι άλλοι που δείχνουν σαν ο χρόνος να σταμάτησε κάπου εκεί γι'αυτούς. Σαφώς και οποιαδήποτε σύγκριση, ανάμεσα στις δύο τάσεις που αναπτύσσονται μέσα στον μουσικό πυρήνα, ο οποίος επιτάσσει τώρα όσο ποτέ άλλοτε την ανάπτυξη μιας φυγόκεντρου δύναμης που να τραβά την δημιουργία από το κέντρο προς τα άκρα θα ήταν άστοχη και ατυχής. Το θέμα είναι να συγκρίνεις έστω και λίγο την φιλοσοφία σκέψης, την τάση δημιουργικότητας γύρω από την μουσική.
Για παράδειγμα πάρτε τους Fishbone και τους ψυχωτικούς φίλους τους. Η ρομαντική αναβίωση προηγούμενων εποχών όσο κι αν οι αναχρονιστικές πινελιές χρειάζονται πάνω στον καμβά του σύγχρονου μουσικού πίνακα έχει καταντήσει κουραστική. Δεν θέλουμε άλλους funky ρυθμούς και μάλιστα χιλιοπαιγμένους. Δεν επιθυμούμε δίσκους που στήνονται πάνω σε καθιερωμένες φόρμες και έχουν εύκολη θεματολογία κι αυτό να φαίνεται. Καμιά σχέση δεν έχει το προαναφερόμενο με την αντιγραφή ή κάτι τέτοιο. Απλά, το να αναπαράγεις συνεχώς έναν ήχο που έχει κορεστεί και κοντεύει να ξεχαστεί από το ευρύ κοινό, την ώρα που σου δίνεται επιτέλους η ευκαιρία να κάνεις κάτι ξεχωριστό στα 25 χρόνια ύπαρξής σου, τότε καθαρά και ξάστερα στερείσαι φαντασίας.
Ο ήχος του νέου δίσκου των Fishbones θυμίζει δεξίωση σε κοσμική έπαυλη της Εκάλης. Πολλά πνευστά και τρομπέτες και νομίζεις ότι από την γωνία ετοιμάζεται να ξεπροβάλλει ο Γιώργος Κατσαρός. Κουραστικά κλασσικός, σαν να υποδηλώνει μια κατάσταση ξέφρενου πάρτυ μετά την Κυριακή των Ευχαριστιών όπου οι καλεσμένοι μουσικοί βγήκαν από τους καταλόγους της Motown. Με λίγα λόγια ένα αποτέλεσμα που πλέον μοιραία (και ευτυχώς) απευθύνεται σ'ένα συγκεκριμένο είδος κοινού που αρνείται να δει ξεκάθαρα τα υπέροχα μονοπάτια που ανοίγει μπροστά του ο νέος μουσικός χάρτης. Mια και η Hollywood Records ανήκει στην Disney, ίσως γίνει κινηματογραφικό remake του Χάκλμπερι Φιν σε κινούμενα σχέδια οπότε το άλμπουμ είναι υποψήφιο για soundtrack. Έτσι ίσως καταστεί υποφερτό. Γιατί μόνο ως μουσική δεν υποφέρεται με τίποτα...

Ίσως να φταίει και το ότι ο ήχος του είναι αρκετά καλοκαιρινός ή έστω ανοιξιάτικος, πράγμα που σ'εμάς, τους χειμωνιάτικους τύπους δεν μας λέει και πολλά η υποβόσκουσα κοσμικότητά του. Φαντάζομαι μια σκηνή, γεμάτη από είκοσι τύπους που χτυπούν άλλοτε απαλά και άλλοτε ψιλοβίαια τα ντραμς, αφήνουν τον αποθηκευμένο στο στόμα τους αέρα να εκτοξευτεί μέσα από τρύπες και τον τραγουδιστή να κρατά κάτι που παράγει θόρυβο στα χέρια του και να το χτυπά στις παλάμες του καθώς τραγουδά. Προσωπικά αυτό δεν μου πάει, μου θυμίζει μουσική εμποροπανήγυρη. Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν; Όχι, αλλά θα έπρεπε. Τελειώνει η ταλαιπωρία αυτών αλλά και των "αναβατών" τους.
Μην ξεχάσω να αναφέρω κάποιους επίτιμους καλεσμένους της δεξίωσης : John Frusciante, George Clinton, Charles & Ivan Neville. Καλά να περάσετε!