Embryonic
O καινούριος δίσκος των Flaming Lips είναι σαν να επιστρέφεις στο αγαπημένο σου bar μετά από πολύ καιρό που απουσίαζες, μπορεί να ξέρεις τι θα συναντήσεις εκεί και πως είναι, αλλά σου είχε λείψει έτσι και αλλιώς. Άλλωστε ο λόγος που γυρίζεις είναι επειδή ξέρεις τι ακριβώς να περιμένεις. Eίναι όλα εκεί λοιπόν, αν και όχι ακριβώς όπως τα άφησες. Οι παράξενες αρμονίες και οι περίεργοι ήχοι που όμως είναι λιγότερο catchy pop και περισσότερο Flaming Lips weird (εύστοχη περιγραφή του καινούριου δίσκου στο internet) και αυτό δεν μπορεί να είναι παρά μόνο καλό. Εδώ δεν υπάρχει το επόμενο single αλλά οι Flaming Lips που είχαν αρχίσει να σου λείπουν.
"I wish I could go back, back in time" εύχεται ο Wayne County και αυτό ακριβώς κάνουν επιστρέφοντας κατά κάποιο τρόπο και στο δικό τους παρελθόν, δείχνοντας στους καινούριους πως θα έπρεπε να γίνεται. Πιο σκοτεινό και χαοτικό, χορταστικότατο σε διάρκεια (70 λεπτά) το "Embryonic" γίνεται εθιστικό σιγά σιγά και σε κερδίζει όλο και περισσότερο με πολλαπλές ακροάσεις. Διαπιστώνεις ότι δεν γίνεται να μην σου τραβήξει την προσοχή η πειραγμένη εισαγωγή του "Convince to the Hex" που σε κάνει να αναρωτιέσαι πως μπορεί να ακούγεται κάτι τέτοιο στις συναυλίες τους. Δεν μπορείς να αντισταθείς στο "I Can Be a Frog" που μοιάζει να συνοψίζει την φιλοσοφία των Flaming Lips με όλη την παραμόρφωση του κόσμου, με την συμμετοχή της Karen Ο στα παράξενα φωνητικά στο βάθος και τους στίχους για πουλιά και μαiμούδες. Σε εντυπωσιάζει το εντελώς -αν ζούσε ο Syd Barrett θα ήταν περήφανος για τα πνευματικά του τέκνα- "Sagittarius Silver Announcement" και το σχεδόν αυτιστικά επαναλαμβανόμενο trip του "The Ego's Last Stand".
Οι Flaming Lips έχουν έναν ολόκληρο κόσμο αποτελούμενο από ήχους, στίχους και εικόνες και κάθε φορά σε προσκαλούν σε αυτόν, κάπως σαν την "Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων" σε μουσική εκδοχή, eat me, drink me, hear me και όσοι πιστοί προσέλθετε. Οι υπόλοιποι ας αρκεστούν στα τρίλεπτα pop τραγούδια που δεν έχουν τίποτα κακό, απλά απουσιάζουν επιδεικτικά από το "Embryonic". Ξεχάστε όλα αυτά τα ψευτό free folk-ηλεκτρονικό-kraut που ξέρατε και ακούστε ένα album που δικαιωματικά δίνει την ψήφο του σε όλους τους παράξενους του κόσμου και παρολαυτα (ή μήπως εξαιτίας τους?) καταφέρνει να ακούγεται πανέμορφο.
