At war with the mystics

Διάβασα την παρακάτω ιστοριούλα στο "Understanding Media: The Extensions of Man" του Marshall McLuhan: Όταν το 1957 ο πρώτος Sputnik τέθηκε σε τροχιά, κάποιος δάσκαλος ζήτησε από τους μαθητές της δευτέρας δημοτικού να γράψουν ένα ποιηματάκι σχετικό με το θέμα. Ένα κοριτσάκι έγραψε: "The stars are so big / The earth is so small / Stay as you are". Και αμέσως θυμήθηκα ότι το στιχάκι αυτό - ταμάμ για ψυχεδελικούς και ψυχεδελίζοντες όπως καταλαβαίνουν όσοι έχουν ασχοληθεί με το ιδίωμα - εμφανίζεται στο τραγούδι 'Magoo' των Country Joe & The Fish (1967) και αποτελεί τον τίτλο δίσκου των Pram (1993), χωρίς όμως να γίνεται κάποια αναφορά στην πιτσιρίκα. Οι Flaming Lips παιχνιδιάρηδες ως συνήθως, τιτλοφορούν το έβδομο τραγούδι του 'At War With The Mystics': It Overtakes Me / The Stars Are So Big...I Am So Small...Do I Stand A Chance?

Με το δίσκο αυτό μάλλον κλείνει η τριλογία που ξεκίνησε με το 'The Soft Bullettin' και συνεχίστηκε με το 'Yoshimi Battles The Pink Robots', που φιλοδοξεί να επαναφέρει την ψυχεδέλεια των 60s καρυκευμένη με τεχνολογία του 2000 και μια μικρή δόση power pop δεκαετίας του 90.

Το 'At War With The Mystics' υστερεί σαφώς σε σχέση με τα δυο προηγούμενα. Σχολαστικά μελετημένο, αλλά φλύαρο και υπερβολικά πολύχρωμο (έως παρδαλό), υπολείπεται σε αμεσότητα και αυθορμητισμό. Οι Flaming Lips σε πολλά σημεία ακούγονται ανιαροί, πλαδαροί και μπερδεμένοι. Η επιτηδευμένη εκκεντρικότητά τους συχνά καταλήγει στο μπαρόκ και την υπερβολή. Είναι παραγεμισμένο με αναφορές λίγο-πολύ αναγνωρίσιμες, λίγο-πολύ ηθελημένες (βλέπε το πολύ καλό 'Pompeii am Gotterdammerung', ελεύθερη απόδοση του 'One of These Days', highlight των Pink Floyd στην περίφημη συναυλία στην Πομπηία) και λίγο-πολύ παρατραβηγμένες. Παρά τα ελαττώματα του δίσκου, βγάζω το καπέλο στους Flaming Lips γιατί δεν μπορώ να φανταστώ πολλούς που μπερδεύουν prog-ψυχεδέλεια με soul αλά Love Boat χωρίς να γίνονται γελοίοι.

Ίσως θα έχετε ήδη πληροφορηθεί ότι και οι Flaming Lips αποφάσισαν να τα χώσουν στο Bush. Ασχολούνται εδώ με τον πόλεμο, την ελευθερία επιλογής και την προσωπική ευθύνη του καθένα, αλλά ως γνωστόν, όταν αποφασίσεις να τα βάλεις με τον πόλεμο και την τρομοκρατία η λεπτότητα συχνά πάει περίπατο, με αποτέλεσμα στίχους όπως... "You think you're radical / But you're not so radical / In fact, you're fanatical", ή "Every time you state your case/ The more I want to punch your face".

Η μεταλλαγμένη ψυχεδέλεια του 'At War With The Mystics' με κούρασε και με έκανε να νοσταλγήσω την διαπεραστική και εκτροχιασμένη των πρώτων δίσκων τους ('Ηear it is', 'Οh my Gawd' κλπ), αφελή αλλά απροσποίητα ειλικρινή. Θα προτιμούσα αντί για ολόκληρο το νέο δίσκο, την κυκλοφορία ως single του 'The Yeah Yeah Yeah Song', psycho-hippy pop που παρασύρει με ακουστική κιθάρα, παλαμάκια και "yeah yeah yeah" φωνητικά. Με flip side (ορολογία του περασμένου αιώνα για το τραγούδι που βρισκόταν στην πίσω πλευρά του επτάιντσου single) το 'Pompeii am Gotterdammerung'.

flaminglips.com