Sunset and void

Ωραία η ηλεκτρόνικα, ωραία τα ρεμίξ, οι fusion συλλογές, το αλαλούμ της σημερινής παραγωγής. Αλλά όσο βουτάτε σ' αυτά άλλο τόσο δε διψάτε περισσότερο; Μιλάω για την σκληρή και βασανιστική δίψα για ροκ εντ ρολλ, για τρυποκάρδια ριφς και για κοφτερά μπασοτύμπανα. Κάπως έτσι ήταν μια πρώτη σκέψη στις αστρόφωτες γκρίνιες μιας αμιγούς ροκ εντ ρολλ μπάντας. Που δεν είναι παγκοσμίως αρεστή αλλά τ' όνομά της απλώνεται με το κοινό της, με τις από στόμα σε στόμα κι από στέρεο σε στέρεο διαδόσεις της. Και με 5 δίσκους στη σειρά, μαζί μ' αυτόν.

Οι FS λατρεύουν μια συγκεκριμένη κουλτούρα και όχι μόνο δεν τη κρύβουν αλλά και διαποτίζουν όλες τους τις δημιουργίες μ' αυτήν. Είναι η western θεματολογία, η μυθοπλασία των σκονισμένων πόλεων που βρίσκονται στο πουθενά στον τόπο και στο πίσω στο χρόνο. Τα εξώφυλλά τους παραπέμπουν σε ζωγραφιστές αφίσες της εποχής, οι γυναίκες των εκεί και στους στίχους περικλείνουν όλα τους τα αρχέτυπα, οι αφίσες των συναυλιών τους θυμίζουν δημόσιες αναγγελίες καταζητούμενων.

Προσέξτε όμως, ειδικά εσύ στο τελευταίο θρανίο! Πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο από country'n'western αναμασιές. Δε μιλάμε εδώ για την γουέστερν αισθητική α-λα John Wayne ή έστω James Stewart. Θυμηθείτε ταινίες όπως το U-Turn του Oliver Stone, το Cookie's Fortune του Robert Altman, το Red Rock West και τ' άλλα νουάρ του John Dahl. Αυτές τις επαρχίες ραψωδούν και σιγοτραγουδούν οι φλεγόμενοι αστέρες. Και μια κι είπαμε για Altman, μήπως το τραγούδι Cash 22 είναι ένας συνδυασμένος φόρος τιμής στα MASH και Catch 22; Νομίζανε πως δε θα το πιάναμε;

Αρχή το 94. Ο Max Decharne (vocals/keyboards) που έπαιζε ... ντραμς στους Gallon Drunk, συντέκνεται μαζί με τους Paul Dempsey (bass), Joe Whitney (drums), Mark Hosking (guitar) and Huck Whitney (guitar). Θέλουν το σκοτεινό τους ροκ εντ ρολλ να καθοδηγείται από στοιχειωτικές κιθάρες και σπαγκέτι αύρα. Θέλουν να γίνουν πιο σκοτεινοί απ' τους Nick Cave and the Tindersticks, πιο γρήγοροι απ' τους Telstar Ponies. Τρεις ήταν οι χρονιές της μπάντας :

το 1995, με την παρθενική τους κυκλοφορία "Hospital, Heaven or Hell" ep, με τους John Peel and Steve Lamacq να φωνασκούν για το άξιο προσοχής της μπάντας, ειδικά για το κομμάτι "Kiss Tomorrow Goodbye", και γενικώς να τους τρελαίνουν στα sessions,

τo 1997, οπότε η έμπνευση φαίνεται πως έτρεχε απ' τα μπατζάκια τους καθώς σε τρεις μήνες έβγαλαν τα "Bring Me the Rest of Alfredo Garcia" και "Sell Your Soul to the Flaming Stars",

και τέλος το 2001 όπου βγάζουν μια πιο δραματική διάσταση του ροκ στο "A Walk on the Wired Side"- η λογοπαιγνική αγάπη είναι εμφανής κι αφετέρου με μια συμφωνία με την Alternative Tentacles του κυρ Jello, ώστε να γίνει ένα περιποιημένο μπάσιμο στις Πολιτείες. Αυτό έγινε με το θεατρικίζον "Ginmill Perfume".

Ο τραγουδιστής / πιανίστας Max Decharne έχει αυτή την κουλαριστή εμβριθή Lou Reed-like φωνή που ακροβατεί σε λείες αισθήσεις και κοφτερές αναμνήσεις. Αγαπούν τους Velvet και τον Εnnio και ρίχνουν στο καζάνι σωρό τα όργανα, ξεκινώντας από το απολαυστικό πιανάκι στα "Killjoy" και "Baby Steps" (ποιες σκοτεινές δυνάμεις το παραμέρισαν απ' το ροκ;) και προσθέτοντας χαρμάνι μαράκες, μαρίμπες, και harpsichord ("Mexican Roulette"). Κατά τα άλλα στο γνωστό test ear που κάνω σε φίλους και τί δεν άκουσα. Τί John Spencer Blues Explosion, τί Nomads, τί άλλους γκαραζιέρηδες. Μια ολίσθηση μόνο με κάνει να διαφωνώ. Έλκονται περισσότερο από το ρομαντικό και θλιμένο-τραγικό, παρά απ' το trashy και σπινταριστότερο. Ενώ πιστεύω πως αυτό είναι που θ' απογειώσει τη western americana. Δεν άφησαν κανένα μαθητή οι Gun Club εκτός απ' τους 16th Horsepower;

Μα δείτε και τους τίτλους: Άμμοι, φλαμένκο, παραπαίοντες απόκληροι, desert inns, μεξικάνικη ρουλέτα (κάτι χειρότερο απ' τη ρώσικη;) κι ένα House of the setting sun - η παλιά μυθολογία τέλειωσε, δεν υπάρχει, ποτέ δεν υπήρξε. Στο τέλος o ήρωας αποσύρεται εξαντλημένος. Τίποτα δεν άλλαξε και με κανέναν δε πολέμησε και σήμερα, μόνο με τον ίδιο του τον εαυτό. Τι μένει να γίνει; Νight must fall.

- unofficial homepage -