A walk on the wired side

Όσες σοκολάτες και να δοκιμάσω, πάντα την ΙΟΝ αμυγδάλου θα έχω στην καρδιά μου. Γιατί είναι η μόνη σοκολάτα που στο νου μου συνδέεται με αναμνήσεις και εικόνες άλλων εποχών, αθώων (έτσι μιλάει και ο πατέρας μου και μ'εκνευρίζει...).
Όχι πως είναι άσχημη η Lacta, μια χαρά είναι αλλά με ενοχλεί η πολύ έντονη γεύση της. Και αυτή η ξένη η Toblerone καλή είναι αλλά τυχαίνει να την τρώω μόνο όταν βρίσκομαι σε αεροδρόμιο. Δηλαδή όχι και πολύ συχνά.
Κάτι σαν την ΙΟΝ είναι και οι Flaming Stars. Τρώς, τρώς, τη βαριέσαι για λίγο αλλά στην υπογλυκαιμία πάντα αυτή ψάχνεις στο περίπτερο. Γνωστή και οικεία γεύση, αυτό όμως είναι που την κάνει και θελκτική. Και όπως κάθε νέα σοκολάτα που δαγκώνεις είναι ίδια με τις προηγούμενες, είναι τόσο εύγευστη που αγνοείς τη μονοτονία της γεύσης στο στόμα σου μεμιάς.
Στο 'A walk on the wired side' με αμύγδαλο, την τελευταία δουλειά των Flaming Stars, τα πάντα είναι στη θέση τους (ως συνήθως...). Στο γνωστό καπνισμένο υπόγειο, οι πέντε bourbonοποτισμένοι μουσικοί ρίχνουν άπειρο λαδάκι στο μισοσβησμένο καντήλι του psychobilly (που με κόπο κρατούσαν αναμμένο οι Reverend Horton Heat), υπενθυμίζουν οτι το garage ποτέ δε στέγαζε μόνο αυτοκίνητα, οι κιθάρες πάλλονται πιο αλήτικα από ποτέ, το μπάσο περιφέρεται μεταξύ μιας 'μπουκωμένης' και βρώμικης έκρηξης και μιας πεντακάθαρης και στακάτης ρυθμομανίας, η φωνή του Max Decharme πατά πάνω στα βήματα ενός μποέμ των αποτυχημένων μπαρ Mick Harvey και το κάποτε καμπαρετικό παίξιμο στα τύμπανα, ώρες ώρες διεισδύει στην κόλαση του blues punk και από την ένταση αποκομίζει και μερικές Crampες. Τα μαύρα κοστούμια όμως αρχίζουν να αποκτούν δείγματα υπερέκκρισης ιδρώτα όταν ακούγεται αυτό το εφιαλτικό και επαλαμβανόμενο πιάνο, σαν να βάλθηκαν οι Bad Seeds να αποδείξουν την ένταση και την κοινωνικότητά τους τζαμάροντας παρέα με τους Tindersticks σε μια διαβολεμένη ωδή στο σαπισμένο τοτέμ του rock n'roll.
Οι Flaming Stars βάλθηκαν να αφήσουν τους όπου γης μουσικοκριτικούς (ή τους μούσι-κριτικούς καλή ώρα...) χωρίς δουλειά. Από το 'Songs from the bar room floor' μέχρι το 'A walk on the wired side' οι ισορροπίες και η ποιότητα είναι τόσο αμετάβλητες, που θα αρκούσε και μια μόνο κριτική στην οποία θα άλλαζε μόνο ο τίτλος του δίσκου. Σε πολλούς ίσως αυτό φανεί ως ανούσια επανάληψη. Σε άλλους όμως (ας περιαυτολογήσω λίγο...) αρκεί το γεγονός οτι άλλα 18 αξιοπρεπή και αληθινά τραγούδια - 'βόμβες' κάποια απ'αυτά- προστίθενται στον μακρύ (αλλά από τα τέλη των 80's μουχλιασμένο) κατάλογο των τραγουδιών αυτών που διαφθείρουν τις ήσυχες (και επομένως βαρετές) ζωές μας, φλέγουν τις νύχτες μας και κάνουν πλουσιώτερη την κάβα της γειτονιάς.
Τραγούδια με ψυχή και τσαμπουκά, αυτό είναι όλο.
Όσο για τους 'δολοφόνους' τους, υπάρχουν πάντα οι πραλίνες Leonidas.