Fleet foxes

+ Fleet Foxes: Sun Giant EP

Ντάλα καλοκαίρι. Ο κατάλληλος καιρός για μακροσκελείς και αδιέξοδες μουσικές συζητήσεις. Που σχεδόν πάντα καταλήγουν στα χειρότερα αποτελέσματα. Αν καταλήξουν δηλαδή.

Η αδελφή του Robin Pecknold, κιθαρίστα και τραγουδιστή των Fleet Foxes πήρε το όνομά της (βαφτίστηκε δηλαδή κανονικά, όχι παρατσούκλια και τα ρέστα) από ένα άλμπουμ των Steely Dan. Ευτυχώς δηλαδή που προτιμήθηκε το Aja από το Countdown To Ecstasy...

Άπαντα τα μέλη του γκρουπ μεγάλωσαν με τη μουσική των γονιών τους και ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να την αμφισβητήσουν. Η πιο σύγχρονη από τις επιρροές που ανενδοίαστα ομολογούν είναι ο Bob Dylan (χαρακτηρίζεται ως ο πιο "σύγχρονος" επειδή κατά βάση είναι ο μόνος που συνεχίζει ακόμη). Άντε και η Joni Mitchell...

Κάπου εδώ λοιπόν πρέπει να μπει η φράση "Μα επιτέλους! Για ποιο λόγο "εφευρέθηκε" το punk ρε γαμώτο; Αν όχι για να γλιτώσουμε από όλους αυτούς τους αλαφροΐσκιωτους;". Να τελειώσει πρόωρα το review. Να μπει το 2άρι στη θέση του και να περάσουμε ανενόχλητοι στο νέο "αριστούργημα" των Dirty Pretty Things. Κλισέ σαχλαμάρες της μουσικής γενιάς των post 80s.

Αν τελικά το punk ήρθε για να "φύγουν από τη μέση" προφανώς αξιόμαχα συγκροτήματα όπως είναι οι Fleet Foxes, ας πάει από εκεί που ήρθε. Και αυτό και τα απομεινάρια του.

Το Sun Giant είναι το τυπικά ντεμπούτο EP του συγκροτήματος και αποτελεί μία συγκλονιστική πρόσκληση σε έναν κόσμο από παλαιομοδίτικες (αλλά όχι vintage κύριε Ξαγά!) αρμονίες, από μελωδίες που αρνούνται να παρεκκλίνουν της πορείας τους και από κιθάρες πιο καθαρές από αποστειρωμένα ιατρικά εργαλεία. Παλιοκατάσταση δηλαδή. Σκουριά που λάμπει, θα έλεγα καλύτερα. Χωρίς παραμορφώσεις, θορύβους, κραυγές και αμφισβητήσεις. Χωρίς καμιά ανάγκη ανατροπής, στην άνεση της αψεγάδιαστης υπεροχής!

Στα πρώτα δίστιχα του ομώνυμου τραγουδιού, με εγκληματική συνοδεία μαντολίνου (το όργανο που κατέστρεψε τον Peter Buck, αλλά όχι και τις πωλήσεις του), συνειδητοποιείς άμεσα ότι οι Fleet Foxes αιωρούνται ανέμελοι στα όρια του αμερικάνικου ονείρου, προβληματίζονται περιστασιακά, αλλά επιστρέφουν πάντοτε καθαροί και γενετικά έτοιμοι να το υπερασπιστούν. Όχι με τσαμπουκά, με υπομονή.

Με δύο rock bottom συνθέσεις υπεράνω κριτικής όπως τα English House και Mykonos (τρέχα γύρευε τι θέλουν να πουν...), οι Fleet Foxes μας θυμίζουν τον βαθμό έντασης στην αναμονή για το ολοκληρωμένο άλμπουμ των Tulsa και προτού προλάβουμε να τους αφήσουμε στην άκρη, κυκλοφορούν το Ragged Glory, στα πρότυπα των δασκάλων τους που άφηναν πίσω τους δισκογραφίες ικανές να λυγίσουν ράφια ολόκληρα.

Το Ragged Wood ήθελα να πω, αλλά αυτό είναι ωραίο κλισέ κολπάκι για να μην αναφέρεσαι στις αναφορές σου. Αποηλεκτρίζεις και εν συνεχεία πελεκίζεις το Ragged Glory και αντιλαμβάνεσαι πως ό,τι ξεχωρίζει τους Fleet Foxes από το σωρό των ανταγωνιστών και τη σωρό της americana είναι η πολλαπλή δράση που κρύβεται (και ενίοτε αποκαλύπτεται) στις ιστορίες και τις μελωδίες τους. Και κάπως έτσι το άλμπουμ γίνεται ομώνυμο της μπάντας και περιμένεις το Fleet Foxes II σε συνέχεια μεγάλων παραδόσεων.

Είναι η απάντηση του Seattle στις απαιτήσεις των καιρών για εκσυγχρονισμό των αμερικάνικων ακροατηρίων. Το μάτι που κλείνει η Sub Pop στους προδότες του έθνους, που τόλμησαν και δήλωσαν το New Jersey ως έδρα της Italians Do It Better.

Και πάνω από όλα ένα πειστικότατο επιχείρημα σε όσους υποστηρίζουν ότι η μουσική γεννήθηκε για να υπηρετεί την αναζήτηση προς την αρμονία και όχι την ανάγκη της ανατροπής.

Δεν έχει άδικο ο τίτλος του δίσκου. Η μουσική των Fleet Foxes δεν ξεφεύγει στο ελάχιστο πέρα από την εποχή του ξύλου. Ακόμη και η φωνή του Pecknold ακούγεται ασκητικά ξύλινη και -προς τιμήν του- μετρημένη απέναντι στην ολοφάνερη ικανότητά της να ανεβοκατεβαίνει οκτάβες. Πράγμα που όμως θα ήταν αχρείαστο. Μας άφησε πολλές πληγές η αυτοκρατορία του Antony...

Στο πλαίσιο μιας ακουστικότητας που ποτέ δεν εκρήγνυται, εύστοχα pop διαμαντάκια σαν το Quiet Houses, απαλείφουν τον προφανή κίνδυνο του να χαθεί η μπάντα στις εμμονές της και δείχνουν ότι πηγή έμπνευσης αποτελεί κάτι περισσότερο από ό,τι μια αόριστη λατρεία στο folk rock falsetto...

Μία μπαρόκ κατάσταση με ακίνδυνους καουμπόηδες και μετρημένα τζαμαρίσματα ή αλλιώς μια μπάντα που καταλήγει να είναι απόλυτα cool ακριβώς επειδή δεν προσπάθησε στο ελάχιστο για αυτό. Οι Fleet Foxes, μαζί με τους Tulsa, αλλά χωρίς τους Felice Brothers και με μετρημένη συμμετοχή από τον Bon Iver, είναι ικανοί να στρέψουν και πάλι με ισχυρό τρόπο την προσοχή μας στον αμερικάνικο ήχο. Για παραδοσιακές απολαύσεις αυτή τη φορά και όχι για τις ρέπλικες του πολύ πρόσφατου παρελθόντος.

Lend an ear: Your protector