Helplessness blues
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι CSN&Y τι σημαίνουν. Του Δημήτρη Κάζη
Όταν τους πρωτοάκουσα το 09 σκέφτηκα ότι οι Fleet Foxes φτιάχτηκαν για 'μένα. Τα τελευταία χρόνια ένιωθα λίγο δεινόσαυρος. Τα μουσικά μου γούστα ήταν ξεπερασμένα και η εμμονή μου με τις μινόρε ακουστικές μπαλάντες εκτός εποχής (η σύγχρονη Americana μου έφερνε νύστα). Και ξαφνικά σκάνε κάτι φρίκουλες πιτσιρικάδες από το Seattle που παίζουν ακριβώς αυτά που μου αρέσουν και ακόμη πιο δεινοσαυρικά. Και όλοι υποκλίνονται. Πώς διάολο έγινε αυτό;
Η απάντηση είναι τόσο απλή όσο και παλιομοδίτικη: Η αφοπλιστική ομορφιά των τραγουδιών. Τα περισσότερα τραγούδια των Fleet Foxes, που πατάνε με το ένα πόδι στην ψυχεδελική ποπ και το άλλο στο φολκ-ροκ και ισορροπούν άνετα και αξιοθαύμαστα, είναι πέρα κι έξω από το χρόνο, κλασσικά εν τη γενέσει τους. H αντίδραση κάποιου που τα ακούει είναι "αποκλείεται αυτό το τραγούδι να έχει γραφτεί σήμερα". Τραγούδια όπως το White Winter Hymnal και το Mykonos είναι σαν να υπήρχαν πάντα.
Το Helplessness Blues δεν έχει τραγούδια που σε πιάνουν από το λαιμό και τα σφυρίζεις μετά το πρώτο άκουσμα όπως τα προαναφερόμενα, αλλά αυτό είναι ηθελημένο και δεν μειώνει σε τίποτα την αξία τους. Ο Pecknold, όπως κάθε ποπ τραγουδοποιός που σέβεται - ίσως και λίγο παραπάνω από το κανονικό - τον εαυτό του, ήθελε ο δύσκολος δεύτερος δίσκος τους να είναι λιγότερο ποπ και πιο πειραματικός (τι πρωτότυπο...) από τον πρώτο. Η πατίνα του χρόνου στα τραγούδια όμως, που - εκτός από τον χρόνο - τη δίνει μόνο το εξαιρετικά σπάνιο ταλέντο, υπάρχει και εδώ, στα περισσότερα τραγούδια. Το σοκ του πρώτου δίσκου διαδέχεται η επιβεβαίωση του δεύτερου.
Το name dropping δίνει και παίρνει στις κριτικές των δίσκων τους. Ο Dylan, οι Crosby, Stills, Nash & Young (όλοι μαζί ή και χωριστά) και ο Brian Wilson κόβουν βόλτες από κριτική σε κριτική. Από κοντά, πιο σπάνια, και οι Incredible String Band οι Zombies και άλλοι. Το κοινό στοιχείο που τους ενώνει όλους είναι ότι τα καλά τους χρόνια ήταν από την δεκαετία του 60 ως τo πολύ τα μέσα της επόμενης και οι μελωδίες τους, που ήτανε βασισμένες στη μεγάλη αγγλο-κελτο-αμερικάνικη παράδοση, έχουν μείνει στην ιστορία. Και μπορούν να μπουν και πολλοί ακόμη στη λίστα, από τους Fairport Convention ως τον Tim Hardin, αλλά δεν θα έχει και πολλή σημασία. Η ουσία είναι ότι δικαιωματικά οι Fleet Foxes είναι πλέον ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας. Και, ανάμεσα σε πρόβλεψη και ευχή, τους βλέπω να είναι η επόμενη μπάντα που θα συνεργαστεί με τον Neil Young, o οποίος τους έχει ήδη ξεχωρίσει και καλέσει να παίξουν στο Bridge School Benefit.
Έχουμε λοιπόν σωστές επιρροές, εξαιρετικά τραγούδια, άψογη παραγωγή, ενορχήστρωση και εκτέλεση, και επιμελή αποφυγή της παγίδας "peace and love" που είναι πολύ εύκολο να πέσεις αν παίζεις τέτοια (σημαντικό). Αλλά δεν έχουμε το βήμα παραπέρα. Όλα είναι by the book, γεγονός που όλα τα παραπάνω σε κάνουν να παραβλέψεις ή ακόμη και να μην προσέξεις. Το ερώτημα λοιπόν που μένει να απαντηθεί είναι αν οι Fleet Foxes τόσο καλοί όσο πιστεύουμε ή αν είχε πέσει τόση ξηρασία.