A lot of love, a lot of blood ep

Και πόσες λέξεις άραγε να γράψουμε για ένα E.P. χωρίς να θέτουμε την τέχνη στην υπηρεσία του εαυτού μας; Γράψαμε, γράψαμε, γράψαμε για τους Current 93 στην αρχή της χρονιάς αναμένοντας και τον δίσκο -έκπληξη αυτής και ήρθε -δικαίως και αβασίλευτα- ο Ξαγάς να μας προσγειώσει λίγο πριν τα μέσα. Εδώ καλούμαστε να κρίνουμε επί του hype άραγε ή επί του περιεχομένου;

Επί του περιεχομένου καλύτερα, καθότι αυτές οι ούλτρα-αναλύσεις για το πόσο hip είναι το hype και το πόσο κακό κάνει στα ώτα και τις συνήθειες μας με έχουν κουράσει το τελευταίο τριήμερο. Άλλωστε οι περισσότεροι από όσους γράφουμε και διαβάζουμε εδώ τριγύρω λίαν προσφάτως βρεθήκαμε φάτσα-κάρτα με την Florence, τη μηχανή της, τα νάζια και τα κομμάτια της.

Όλοι λαλούν περί της νέας Dolores O' Riordan, εγώ στην παρουσία της όμως θα ήθελα πολύ να δω την νέα Pat Benatar, που θα εκμεταλλευτεί την άλωση του mainstream από το -λέμε τώρα- underground και θα στείλει στα στομάχια όλων μα όλων ροκίζουσα και ολίγον φεμινιστική και κάτι σκέτο από σέξυ ντισκοπόπ για να χτίσει και αυτή τον όποιον μύθο της στο πάνθεον των επόμενων τριών τέρμινων και κάτι.

Αλλά κάτι τέτοια όμορφα απαιτούν κάτι περισσότερο από χαμηλού προϋπολογισμού διασκευές σε τραγούδια που αμετάκλητα έχουν ερμηνευτεί σε πρώτη εκτέλεση (You Got The Love) και σε δήθεν χαμένα indie pop διαμαντάκια, που ουδέποτε υπήρξαν τέτοια (Hospital Beds). Παρότι το τελευταίο είναι μάλλον το καλύτερο τραγούδι εδώ μέσα.
Κατά τα λοιπά το Dog Days Are Over ουδόλως κέρδισε τη σύντομη μάχη με το χρόνο και οι υπερβολικές δόσεις ακρόασης του εν τέλει το κατέστησαν αναξιόπιστο. Η ερμηνεία της Florence συνδυάζει ιδανικά τον ανεξαρτήτου καταγωγής Ιρλανδικό λαρυγγισμό με τον ανεξαρτήτου αιτίας πρώιμο τσαμπουκά, που και πάλι Ιρλανδική πατέντα είναι, αν δεν απατώμαι. Περισσότερο όμως ως τελική αψεγάδιαστη φωτοτυπία όλων όσων προηγήθηκαν, παρά ως έστω και κατά ένα ελάχιστο 10% πρόταση για να μείνει και κάτι για τους επόμενους να αντιγράφουν. Το You Got The Love ακούγεται σαν να το "πάτησε" πάνω σε karaoke και κατόπιν να σβήστηκε "έξυπνα" το κανάλι με τα φωνητικά-χαλί της Candi Staton.

Ίσως στην αρχή να σε συναρπάσσει και να σου μεταφέρει κάποια σχετική ενέργεια, αλλά στο τέλος των πολλαπλών ακροάσεων η παρουσία της Florence Welch θα σου αφήσει την αίσθηση ενός μεγάλου σαματά και ενός μπόλικου θορύβου, που τελικά είτε δεν είχε πολλή ουσία να δώσει, είτε ακόμη και αν είχε, δεν την έδωσε ποτέ. Αν βγάλεις το περιτύλιγμα δηλαδή δεν μένεις δα και ενθουσιασμένος από την έκπληξη.

Και αφού το E.P. ως του υπαγορεύει η σύντομη διαρκειά του δεν είναι γροθιά στο στομάχι, τι να έχω να περιμένω από το ολάκερο άλμπουμ;