Νομίζω ότι και εσύ γιατρέ μου, έχεις εντοπίσει την πιο μοδάτη ασθένεια της εποχής: του φωτοαντίγραφου. Μια αρρώστια που δυστυχώς δεν θεραπεύεται και κάνει τους περισσότερους, ίδιους και απαράλλαχτους στον τρόπο σκέψης, στην ματαιοδοξία, στην αισθητική και στην βλακεία. Εξαπλώνεται ταχύτατα και το χειρότερο της σύμπτωμα είναι ότι όσοι έχουν προσβληθεί, θεωρούν την κατάστασή τους φυσιολογική και απορούν για το πως υπάρχουν ακόμη κάποιοι καημένοι, που διαφέρουν.
Αλλά γιατρέ μου, από τότε που στήθηκε ο ανθρώπινος πολιτισμός, κάπως έτσι δεν ήταν το κόλπο; Η μαζική (υπο)κουλτούρα, δεν οριοθετεί συμπεριφορές και απόψεις; Αυτή δεν αποφασίζει για το χρώμα των μαλλιών, για την ομορφιά των κιλών, για τη διασκέδαση, για το σχήμα του μπακλαβά, για τα πλακάκια της κουζίνας; Όσοι μάλιστα παρεκλίνουν, είναι οι παράξενοι, οι περίεργοι, οι ταλαίπωροι, που κολυμπούν κόντρα στο ρεύμα. Όμως, στην συνομοταξία των διαφορετικών, εύρισκες πάντα το απροσδόκητο, το συνταρακτικό. Και αν είχες και εσύ ανοιχτή την πόρτα του μυαλού, μπορούσες να το βιώσεις.
Σ΄ αυτή την κατηγορία κυκλοφορούν και οι τρεις μουσικοί που δημιούργησαν το «OUR TRIP SO FAR». Με διαφορετικές πορείες ο καθένας, στον αχανή κόσμο της μουσικής, συναντήθηκαν για να ανταλλάξουν και να ενώσουν εμπειρίες. Ο Φλωρίδης, ταγμένος στην free jazz, λες και ζει για τον πειραματισμό. Ο TEMIZ, εισπνέει παράδοση και εκπνέει φρεσκάδα. Ο SKOPELITIS, ψάχνει πάντα κάτω από την επιφάνεια, για απερίγραπτους θησαυρούς, χωρίς όμως αυτό να το έχει κάνει μανιέρα.
Δεξιοτέχνες στα όργανά τους (σαξόφωνο ο πρώτος, κρουστά ο δεύτερος, κιθάρα ο τρίτος), βρέθηκαν στην Θεσσαλονίκη στοιχηματίζοντας για το είδος της χημείας που θα αναπτυχθεί μεταξύ τους μέσα στο στούντιο. Αδιευκρίνιστο το αν οι ίδιοι έμειναν ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα της συνεργασίας τους. Πάντως οι προτιμήσεις τους είναι αποτυπωμένες στο «OUR TRIP SO FAR». Δαιδαλώδεις διαδρομές από το σαξόφωνο, κιθάρα που μπορεί να ακούγεται σαν να παίζει άλλες φορές μία μόνο νότα και άλλες να απελευθερώνει αμέτρητες φράσεις και κρουστά που δεν ικανοποιούνται στον συνοδευτικό ρόλο.
Το μόνο που δεν κατάλαβα γιατρέ, είναι μήπως όλη αυτή η προσπάθεια γέρνει επικίνδυνα προς τον ακαδημαϊσμό και κάτι τέτοιο απομακρύνει το συναίσθημα.