The sound between us
Μια δουλειά που πάει ακόμη παραπέρα τη σχέση παράδοσης, υπέρβασης, επιστροφής κι εκ νέου αναχώρησης. Ένα ιδανικό πάρε-δώσε δυο σχολών, δυο γενεών, δυο φάσεων, δυο γωνιών στο σκαληνό της μουσικής τρίγωνο. Οξεία γωνία η παράδοση, λιγότερο οξεία η αντιπαράθεση του ψηφιακού ηχουργείου, αμβλεία η σχέση του ενός προς τον άλλον, συμπληρωματική και ανοιχτή συνάμα. Στο εξώφυλλο ένας παππούς ανεβαίνει σκυφτός το πεζοδρόμιο, στο οπισθόφυλλο ένα παιδάκι κατεβαίνει τη μεγάλη σκάλα. Μέσα μια γυναικεία φιγούρα καθιστή αγναντεύει το ποτάμι και, στο δίπλα εσώφυλλο, ένας νεαρός μετεωρείται πάνω στο λεπτό κλαδί του δέντρου κοιτώντας τον ουρανό. Πάνω στο σιντί, ένας ταξιδιώτης ανεβαίνει τη σκάλα. Όλοι μαυρόασπροι.
Από τη μια ο Φλωρίδης, αναχωρητής της Θεσσαλονίκης και της Ύδρας, με το δικό βαρύ στίγμα, τη τζαζ που αναζητά, εκτροχιάζεται, δεν επαναπαύεται, αφουγκράζεται, εκσφενδονίζεται, διονυσιάζεται. Στην αρχή πιο γλυκιά, μετά το 5ο κομμάτι τραχύτερη. Από την άλλη ο πολύ νεότερος Πολυχρονόπουλος, αστικός γκουρού της Πάτρας και της Αθήνας, του ηλεκτρακουστικού υπόκωφου θορύβου, του στατικού παράσιτου, της ψηφιακής σκόνης, της προγραμματισμένης επεξεργασίας και των φίλτρων, που ανιχνεύει, ψηλαφεί ακριβέστερα, το γόνιμο υπόστρωμα, το υπόβαθρο. Θετικά αφαιρετικός.
Μια δουλειά ενιαία και θεματική, φτιαγμένη από υλικά σπαράγματα, σε διαφορετικά μέρη [γραφεία, δωμάτια, στούντιο] σε διαφορετικούς τόπους [Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα] σε διαφορετικούς χρόνους [2003-2008]. Πρώτη ανάγνωση από τον Σπύρο Spyweirdos [ηλεκτρονικά, προγραμματισμός, επεξεργασία] σε προηχογραφημένο υλικό, δεύτερη γραφή από τον Φλώρο [λούπες, ζωντανά ηλεκτρονικά, ηχογραμμένες προσθήκες], τρίτη επεξεργασία-παραγωγή πίσω στον Σπύρο και τελικό μάστερινγκ απ' τα χεράκια του.
Ο χαρακτηρισμός τζαζ ελεκτρόνικα μου ακούγεται πάμφτωχος. Η τζαζ και οι προγραμματικοί ηχορύποι ενυπάρχουν αυτοδύναμοι και αυτούσιοι. Ενώ συμπλέκονται, δεν διαπλέκονται ποτέ οριστικά, δεν "μολύνουν" η μια την άλλη μουσική οντότητα. Συνομιλούν, συνδιαλέγονται, συγκλίνουν ίσως, αποκλίνουν πάλι, απέρχονται, αποστασιοποιούνται. Αντιστέκονται στο είναι τους, αρνούνται ρόλους, παράγουν οξυγόνο η μια στην άλλη μουσική ουτοπία. "Επέστρεφε και παίρνε με" ακούω τα λόγια...
Ξεχώρισα τα "steps down" και "twin box" χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Έτσι!
