Heartbreak hotel
Ως άτυποι κλειδούχοι λες, οι This Fluid ξεκίνησαν τη δεκαετία με το "Lips Like Poppy" το '00 (στη Hitch-Hyke), προφητεύοντας από νωρίς ότι η στιγμή για τους εγχώριους να παίρνουν θέσεις σε διευρυμένα τοπ είχε φτάσει. Για όλα τα ενδιάμεσα χρόνια αποσύρθηκαν, κι επέστρεψαν πάλι τώρα για να βάλουν το κλειδί στην πόρτα, που οσονούπω κλείνει.
Απ' τα λάιν-άπ τους μεταξύ του '95, που σχηματίστηκαν, και του δεύτερου δίσκου, οι μόνοι βράχοι είναι οι ιδρυτές, τα αδέρφια Σπύρος και Μάκης Φάρος. Θέση ισχυρού συνωμότη όμως απέκτησε ο Θάνος Βαβαρούτας (a.k.a. Housework), τρίτο μέλος από την επαναδραστηριοποίησή τους πριν ένα χρόνο. Είναι ο άνθρωπος-δύτης στην πρώιμη κεϊβική άποψη περί ερμηνείας -όπως καταχωρήθηκε στη μνήμη μας-, με τονισμένη, συναφή μανιέρα, συχνές επαναλήψεις στίχων ως πρακτική, αλλά και την προσωπικότητα που κάνει πράξη εδώ ό,τι είχαν ευσεβώς θελήσει οι ιθύνοντες αλλά μόνοι τους δεν το 'χαν δέσει έτσι. Αποδεικνύοντας εκ νέου τη συμπληρωματικότητα που ενέχει τούτο το πρότζεκτ.
Η μουσική Ιστορία βρίθει από άστοχες υποθέσεις, άγονα σενάρια κι ανακρίβειες, ωστόσο, το "Heartbreak Hotel" είναι ο δίσκος που θα έβγαζαν οι Yell-O-Yell στα zeros έχοντας τις ίδιες υποδόριες ανησυχίες με τα eighties. Και το εννοώ θετικά. Απ' την αρχή τους οι This Fluid είχαν να αντιμετωπίσουν το γεγονός πως η μουσική των πρώτων δίσκων τους ήταν μία complex electronica, ψυχεδελική και πρωτοποριακή συνάμα, που πάντα έβρισκε απέναντί της το ότι για να την εξηγήσεις ήθελε να 'χεις ατζέντες κι ημερολόγια των χρόνων που έρχονταν, τα οποία και δεν είχαν ακόμα τυπωθεί. Μέχρι που η εποχή ήρθε φυσικά, τα έκαναν και τόσοι άλλοι κι οι κώδικες έσπασαν. Φέτος εμφανίζονται με κάτι διαφορετικό. Και ναι, η εντύπωση υποδοχής είναι ότι το "Heartbreak Hotel" δεν έχει σχέση με ό,τι περιείχαν τα "Flud" και "Lips Like Poppy". Μολοντούτο, κανένα απ' τα σόλο άλμπουμ των Φάρων δεν ήταν τόσο επιτυχημένο, ούτε το "You Don't Wanna..." προ διετίας, ούτε το φετινό "Scan_Living". Καθότι δεν είναι διστακτικό με τις επιρροές του, το προκείμενο καταφέρνει κι είναι. Τις δίνει με συνδυασμούς που 'χουν τις χρειαζούμενες αναλογίες για να γοητεύει και τα μοντέρνα αφτιά, και φυσικά περιέχει αρκετά τραγούδια κι ιδέες που τερματίζουν και δε μένουν μονάχα ως τέτοιες ή πάνε μέχρι κάπου και σταματούν.
Εντούτοις, δεν αποφεύγει τα σκαμπανεβάσματα, που περιέργως πώς ξεκινάνε απ' τον ίδιον τον εαυτό του. Τα στοιχεία που χρήζουν το εναρκτήριο "Kick" εξαιρετικό, όπως και το favorite "Rudy" -πάει κουτί σε medley με το "Come On" απ' το προηγούμενο cd, τρακ με τη φαντασία ηλεκτρονικών The Specials-, ή πάλι τα "Miss Athens", "La Ci Darem", "My Fan" σπουδαία, ακριβώς αυτά αλλού λειτουργούν ανάδρομα και κάνουν λ.χ. το "Wonder Winter Land" ναδίρ. Μοιάζει μ' ό,τι συνέβη με το καινούργιο των Franz Ferdinand. Τι φταίει; Πρώτον, κάποια κομμάτια μπορούσαν να παραληφθούν, είναι πιο δεύτερα κι η διάρκεια στα 68' το επέτρεπε (είναι πρόσφατο φαινόμενο οι μπάντες όταν δισκογραφούν να μην ξεδιαλέγουν τα γραφτά τους). Δεύτερον, το "Heartbreak Hotel" δεν είναι τόσο wide open μουσικά όπως οι This Fluid της παλιάς τους περιόδου, με τον πλουραλισμό που τους έδιναν οι πειραματισμοί με ασυνήθιστα όργανα και τα γυναικεία φωνητικά. Γι' αυτό και στο παρόν δε βρίσκεται, αλλά μάλλον δε γινόταν κιόλας, ένα "Walls (Of Your Room)" ας πούμε. Το όλο κόνσεπτ καθαυτό είναι μια μικρότερου εύρους υπόθεση, κι αυτό την καθιστά πού και πού και λίγο μονότονη.
Πάντως, αυτό που αναγνωρίζεις στο προκείμενο comeback, αν και φοβάμαι πως το πράμα δε θα πάει, είναι ότι με την εμπειρία τους οι This Fluid ορίζουν αλλιώς αυτά που λέμε χαριτολογώντας zeros eighties. Για να καταλάβετε, με το "Heartbreak Hotel" μόνον κάποιος έχοντας ακούσει LCD Soundsystem στα πρώτα τους ή HTRK θα μπορούσε να συντονιστεί. Ακόμα και με τις αδυναμίες του, αυτές τέλος πάντων, κάτι παραπλήσιο γίνεται.
