Total life forever
Yannis κερνάει, Panayiotis πίνει και με τη σειρά του κερνάει όλο το μαγαζί. Του Παναγιώτη Σταθόπουλου
Το προ διετίας δισκογραφικό τους breakthrough κατακλύζονταν από math rock κοινοτυπίες. Το δεύτερο άλμπουμ τους δεν έχει ούτε μπόλικο math rock ούτε κοινοτυπίες. Οι Foals περνούν το κατώφλι των 10's με ολοκαίνουργιο κουστούμι, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους και η φόρμα του οποίου δεν φέρει σοβαρές ομοιότητες με εκείνη την στενή και άκαμπτη του "Antidotes". Μετοικίζοντας, προσωρινά, απ' την Οξφόρδη στο Γκέτεμποργκ και υπό τις οδηγίες του Luke Smith σταχυολογούν τις καλύτερες των εμπνεύσεών τους, τροποποιώντας ριζικά τα συστατικά που έτρεφαν τις δημιουργικές τους αρτηρίες. Ο Dave Sitek των TV On The Radio ήξερε τις προ διετίας όψιμες δυνατότητες τους και τις εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο, δίχως να αποβλέπει σε απόκλιση απ' το προφανές οπλοστάσιο τους.
Απροσδόκητα, δυο χρόνια μετά, διακτινίζονται απ' την αμιγώς dance punk πραγματικότητα στην funk και την ambient ενόσω τα κιθαριστικά post rock reverb και delay εξακολουθούν να τρυπώνουν ευφάνταστα ("2 Trees") στο μαγνητικό τους πεδίο. Τα bpm μπορεί να πέφτουν σημαντικά κατά μέσο όρο, όμως αποκτούν συγκροτημένη υπόσταση και διακοσμούν με ευφορία την μελωδική ταπετσαρία τους. Υφίστανται, λοιπόν, τραγούδια πολλαπλών αναγνώσεων και νοημάτων που δεν μαστιγώνονται από εξοντωτικά ρυθμικές ραχοκοκαλιές, αλλά αυξομειώνουν τα beats και κρατάν χαλινάρι, κερδίζοντας σε φειδωλότητα και αποφεύγοντας όπως ο διάολος το λιβάνι τον πλατειασμό. Προς χάριν μιας ωριμότερης και πυκνότερης γραφής, οι Foals μετατρέπονται σε πολέμιοι του βερμπαλισμού στο "Total Life Forever" και παραμερίζουν τις πομπώδεις εκδηλώσεις καλλιτεχνίας που ασπάζονταν στο "Antidotes".
Με ειλικρινή τσαμπουκά, απαγγέλουν χορευτικές δοξασίες με τα funk ευαγγέλια των Talking Heads στο προσκεφάλι - βλέπε το δεύτερο single "Miami" - οικοδομώντας ένα απ' τα πιο κολλητικά ηχητικά δείγματα του πρώτου μισού της χρονιάς που διανύουμε. Επιπρόσθετα, τα math κατάλοιπα αλέθονται με τους όρους των γραμμών του μπάσου και ρίχνονται στο afro pop μπλέντερ ("Blue Blood" και "Black Gold"). Όπου τα ηλεκτρονικά μέρη βροντοφωνάζουν "παρών", φιλτράρονται πολυεπίπεδα, με τα κρουστά και τα synths να παίρνουν υπολογίσιμο βάρος στις πλάτες τους. Ένα πέρασμα απ' το "Alabaster" δίνει τις απαντήσεις. Το εν γένει groove, όπως παραδέχεται και ο ελληνικής καταγωγής αλλά αλλοδαπών (μουσικών) ηθών frontman Yannis Phillipakis, είναι "φυσικό" και δεν συμμορφώνεται με τους κανόνες της ψηφιακής εποχής.
Αν για κάτι πρέπει να περηφανεύονται οι Philippakis και Σια Ο.Ε. είναι, το δίχως άλλο, η στροφή τους προς την μελωδική τραγουδοποιεία, καθώς αυτή προαγάγετε σε συνρυθμιστή του ορίζοντά τους. Καθόσον γνωρίζαμε, η μπάντα διοχέτευε αλόγιστα ενέργεια στις νευρικές κιθάρες και στα wall of sound παράγωγά τους. Τώρα πια, ανεβαίνει στην μελαγχολική πλευρά του φεγγαριού, σε σημείο που εκπλήσσει την συνομοταξία και τους ορκισμένους fan και τους επικριτές τους. Δεν είναι δα και λίγο πράγμα να ξεκινάς με τις βάσεις ενός σκοτεινού πρώτου single σαν το καταπληκτικό ambient trip του "Spanish Sahara", όταν παλιότερα πέταγες στα αρπακτικά του airplay το ενταγμένο στο post brit pop κλίμα "Cassius". Αποτίνουν, κατ' αυτόν τον τρόπο, φόρο τιμής στους Radiohead της μετά Kid A περιόδου. Ενδοσκοπικά λειτουργούν και στο ala Bloc Party "This Orient", επουλώνοντας τις πληγές που άφησε η μη ικανοποιητική διαδοχή του Silent Alarm στους τελευταίους αλλά και σε όλους μας ανεξαιρέτως.
Tρόπω τινά ο Smith, τράβηξε απ' τα τρίσβαθα των Άγγλων τα περαιτέρω "θέλω" τους και τα έθεσε στην υπηρεσία τους, ούτος ώστε να απεμπλακούν δια παντός απ' τα δεσμά της μονόπλευρης απεικόνισης των ιδεών τους. Η επιδερμική αναζήτηση του τέλειου ξυστού indie rock riff στην κιθάρα έλαβε τέλος. Κάνοντας, εν τέλει, focus στα σχήματα που μεσουράνησαν την τελευταία πενταετία στην αχανή βρετανική σκηνή και θεμελίωσαν τον ήχο τους με πυλώνα το εξάχορδο ηλεκτρικό όργανο, θα παρατηρήσουμε ότι: οι Arctic Monkeys κυκλοφόρησαν δίσκο που θύμιζε περισσότερο ημίσκληρους Queen Of The Stone Age (ελέω Josh Homme) και δυναμικότερους Last Shadow Puppets παρά Αρκτικές Μαϊμούδες, οι Franz Ferdinand εξόκειλαν σε δήθεν πειραματικές εμβαθύνσεις με σημαία την dance pop, οι Bloc Party "κάηκαν" κυνηγώντας electro χίμαιρες, οι Kaiser Chiefs βρήκαν την Ruby τους και οι Art Brut βάλτωσαν στο δεύτερο δύσκολο άλμπουμ. Ε, λοιπόν, Total Foals Forever!