Empty orchestra
Από την Αυστραλία (Sydney) έρχονται οι The Follow, η πρώτη όμως ολοκληρωμένη τους προσπάθεια (προηγήθηκε ένα ΕΡ) φτάνει ως εμάς μέσω τεθλασμένης που αρχίζει απ' την πατρίδα τους όπου ηχογραφήθηκε το 'Empty Orchestra', συνεχίζεται στην Νέα Υόρκη όπου ο Lee Ranaldo επιμελήθηκε την παραγωγή και καταλήγει κάπου στην Ευρώπη όπου το τετραμελές σχήμα έχει εγκατασταθεί προκειμένου να εξασκηθεί στην ομαδικότητα. Ο ενδιάμεσος σταθμός βέβαια τους επέτρεψε να ενδυθούν και τον -περιζήτητο- μανδύα της "προστασίας" των Sonic Youth.
Κι αν τα παραπάνω φαίνονται λίγο μπερδεμένα το ίδιο συμβαίνει και με την γενεαλογία των τραγουδιών τους, παρότι υποψιαζόμαστε ότι η λαθραία έρευνα στην δισκοθήκη του AzariA θα αποκάλυπτε ενοχοποιητικές ποσότητες Pixies μαζί με βρετανική dark pop των '80's αλλά και Bowie, εκτός βέβαια από την δισκογραφία των SY. AzariA αποκαλείται βέβαια ο κινητήριος μοχλός του group που αναλαμβάνει εδώ την ευθύνη σχεδόν για τα πάντα.
Όλα τα παραπάνω προσπαθούν λοιπόν να συνδυαστούν εδώ, το απαισιόδοξο και dark post-punk που ταξιδεύει περίπου είκοσι χρόνια πίσω στους Cure και τους υπόλοιπους σκοταδολόγους της εποχής, στολισμένο με θορυβώδη κιθαριστικά ξεσπάσματα και γαρνιρισμένο με τον θεατρικό στόμφο του Μέγα Χαμαιλέοντα του rock. Τέτοια φιλόδοξη συνταγή χρειάζεται όμως και την ανάλογη δοσομέτρηση κι εδώ τα πράγματα γίνονται κάπως συγκεχυμένα, ώστε το τελικό αποτέλεσμα ν' ακούγεται συχνά σαν την υπέρθεση κιθαριστικών ξεσπασμάτων σε σκοτεινές ατμόσφαιρες ή τον Frank Black να προσπαθεί να μιμηθεί την θεατρικότητα του Bowie, εικόνα που αντιπροσωπεύεται στο δυσλειτουργικό 'The World Is A Mirror', από τις πιο αδύνατες στιγμές, όπου το shoegaze χαλί αποτυγχάνει να δώσει υπόσταση στο προσποιητό πάθος του AzariA.
Αποφεύγουμε όμως να επαληθεύσουμε τον τίτλο του δίσκου καθώς υπάρχουν και οι στιγμές που ξεχωρίζουν όπως τα 'Indecisive Weirdo' και 'Smashed Earth' (καθόλου συμπτωματικά, τα δύο singles), το πρώτο με την ορμητική post-punk επέλασή του και το δεύτερο επειδή εδώ βρίσκει τον στόχο της η προαναφερόμενη συνταγή, ομοίως βέβαια και στην υποδοχή του 'Goddess Of Time' (παρά την προσομοίωση Cure και την μεγαλόσχημη εισαγωγή "swallowed by the everlasting darkness"). Το πιο απλό r'n'r του 'The Mona Lisa' είναι ελκυστικό παράγωγο Pixies, τα metal riffs του 'The Vulture' και τα Gary Newman synths στο ενδιαφέρον 'Everything' προσθέτουν το αλατοπίπερο, ενώ προς το τέλος οι Follow χαλαρώνουν και τότε φαίνονται καλύτερα οι art-rock και darkwave δυνατότητές τους ('True To You' και 'Their Death').
Δίνουν λοιπόν κάποιες υποσχέσεις στο ντεμπούτο τους αυτό ο AzariA κι η παρέα του με τον ρομαντισμό και την ενέργειά τους καθώς φαίνεται ότι έχουν φοιτήσει στα σωστά σχολεία, απομένει όμως η συνολική εντύπωση της απουσίας συγκεκριμένου προσανατολισμού, ώστε το ενδιαφέρον να περιορίζεται τελικά στους -αυξανόμενους πρόσφατα- νοσταλγούς των '80's.
