Diary of an antibody
Μπορώ να φορέσω τα μοβ adidas σου σήμερα το βράδυ;
Αναλόγως τι τα θέλεις. Αν είναι να πας για νυχτερινό τρέξιμο στο διπλανό πάρκο, στα δανείζω άνετα. Αν όμως είναι να εμφανιστείς σε εκείνη τη φτηνιάρικη discotheque, βγάλ' το από το μυαλό σου! Δεν έχεις ακουστά το μανιφέστο των Fosca; Τα αθλητικά παπούτσια, σου λένε, απαγορεύονται ρητά όταν δεν ασχολείσαι με αθλητικές δραστηριότητες. Βάλε λοιπόν τις μυτερές σου γόβες και συνδύασέ τες οπωσδήποτε με ένα ζευγάρι άσπρες sexy κάλτσες. Έχε επίσης υπόψη ότι οφείλεις να υπερβάλλεις με κάθε τρόπο, να προτιμάς το στυλ ή αλλιώς να μην ακολουθείς τη μόδα αλλά να δημιουργείς τη δική σου. Μην ξεχνάς ότι η σύγκριση ισοδυναμεί με τον θάνατο!
Ζαλίστηκα ήδη. Αυτό είναι χειρότερο και από το savoir-vivre του κ. Ζαμπούνη. Το λονδρέζικο κουαρτέτο δίνει οδηγίες προς στιλιστικά ναυτιλλομένους, ξεχνώντας μάλλον πως εδώ είναι μουσική βιομηχανία και όχι η σχολή του Galliano. Ή μήπως δεν υπάρχει διαφορά; Έχοντας υπογράψει στην Shinkansen (εταιρία που φιλοξενεί επίσης τους Trembling Blue Stars και Cody) κυκλοφόρησαν τη δεύτερή τους δουλειά πριν μερικούς μήνες. Μια δουλειά που χαρακτηρίζεται από αλλαγές στο line-up, μιας και η Kate Dornan αναλαμβάνει πλέον τα keyboards, ενώ ο παραγωγός των St Etienne, Ian Catt, βρίσκεται στο τιμόνι. Καλή η μόδα, από μουσική όμως πώς τα πάμε;
Μη βιάζεσαι... Οι Fosca καταρχήν είναι ιδιόρρυθμοι. Ή μάλλον έχουν έναν ιδιόρρυθμο frontman, τον -επονομαζόμενο τελευταία- Dickon Edwards, που αρέσκεται να αλλάζει ονόματα, χρησιμοποιώντας συχνά και εκείνο του εξαφανισμένου Richey Edwards των Manics (γι' αυτό αν ακούσετε κανέναν με τούτο το όνομα, μην βιαστείτε να πανηγυρίσετε ότι αναστήθηκε ο άλλος!!). Ο λόγος είναι ο θαυμασμός που τρέφει για τις στιχουργικές ικανότητες και βέβαια για το στυλ του (το ίδιο συμβαίνει και με τον Morrissey... ελπίζουμε μόνο να μην τον δούμε να κυκλοφορεί με το όνομα Moz!). Οι Fosca επίσης είναι ομολογουμένως το συγκρότημα με τα περισσότερα προθέματα: τους έχουν χαρακτηρίσει anti-pop, pro-style, anti-fashion, anti-social. Η anti-λόπη πιάνει;
Όπως και να 'χει, θα εκφραστώ κοινότοπα λέγοντας ότι τα παιδιά χρησιμοποιούν keyboards, τσέλο και γυαλιστερά drum machines για να φτιάξουν χορευτική, χαρούμενη (synth/electro) pop, θυμίζοντας αρκετά τους Baxendale αλλά στο πιο intellectual. Συγκριτικά με το προηγούμενό τους «On Earth To Make The Numbers Up», το δεύτερο παρουσιάζει μεγαλύτερη συνοχή στις συνθέσεις και κυρίως μεγαλύτερη ευελιξία στους στίχους, οι οποίοι είναι έξυπνοι και κομψά ειρωνικοί και παραμένουν το ατού του κ. Dickon. Τα «Idiot Savant», «Supine on the Astroturf» και κυρίως το «Letter to Saint Christopher» είναι τα κομμάτια που ξεχωρίζουν.
Οι Fosca αναζητούν την πρόκληση μέσα από τη συμπεριφορά τους, μόνο που συχνά αυτή προδίδει μια επιτήδευση που μάλλον είναι άσκοπη. Όταν βρουν τις ισορροπίες ανάμεσα στο στυλ και τη μουσική, τότε θα αναδειχθεί καλύτερα η όποια φιλοσοφία τους. Μέχρι τότε πάντως, εγώ θα συνεχίσω να φοράω τα adidas.
