Three chords... one capo
Απ' ότι φαίνεται, η power pop είναι εκείνο το "καταραμένο" ιδίωμα που αρνείται να πεθάνει και επιμένει να επανέρχεται. Χάρη λοιπόν σε λίγους αλλά πιστούς θιασώτες κατόρθωσε να επιβιώσει στο μουσικό τοπίο των 90's -το οποίο κάποιος πρόσφατα παρομοίασε με σκηνή από το Blade Runner- και επιστρέφει σε πλήρη δόξα στις μέρες μας, αφού μπόρεσε να χωρέσει κάτω από την, ομολογουμένως πλατειά, ομπρέλα του emo.
Την ορμή του κύματος αυτού δανείζονται και οι Four Square, κουαρτέτο από το Toronto του Καναδά που παρουσιάζουν εδώ την δεύτερη δουλειά τους. Οι Simon Head (φωνή - κιθάρα) και Allan Shaw (κιθάρα - φωνή), που είναι και οι μόνοι που απομένουν από την αρχική σύνθεση αποτελούν τον πυρήνα, πλαισιωμένοι από τους Jason Lioumanis (τύμπανα) και Phil Zeller (μπάσο). Ο Simon Head μάλιστα, βετεράνος παραγωγός, είναι υπεύθυνος στο μεγαλύτερο μέρος και για την παραγωγή του δίσκου.
Τα δύο βασικά συστατικά των Four Square εδώ είναι τα μελωδικά pop φωνητικά του Simon Head και η κιθάρα του Adrian Shaw. Στον πρώτο τομέα δεν υπάρχουν εκπλήξεις, καθώς ο Simon Head ακολουθεί δοκιμασμένους δρόμους κι έτσι παραπέμπει -άμεσα ή έμμεσα- σε πάρα πολλούς προκατόχους του, φτάνοντας πίσω μέχρι τους Chicago (Τhe line). Καταφέρνει όμως να δημιουργεί κολλητικά ρεφρέν που μένουν στο μυαλό και μετά το τέλος του δίσκου, παρότι η θεματολογία του δεν ξεφεύγει από τα αναμενόμενα πλαίσια (εσωτερικές και ερωτικές ανησυχίες και προβληματισμοί, κλπ).
Στον δεύτερο τομέα, η κιθάρα του Allan Shaw δημιουργεί μικρά θαύματα, με riff και περάσματα που ροκάρουν ευσυνείδητα, αγκιστρώνουν την προσοχή και οπωσδήποτε ανήκουν στον ήχο του σήμερα. Δημιουργείται έτσι μια ενδιαφέρουσα αντίστιξη ανάμεσα σε ακούσματα σημερινά και παλιότερα, γύρω από την οποία περιστρέφονται όλα τα τραγούδια του δίσκου.
Ο συνδυασμός αυτός έχει σαν αποτέλεσμα μερικά ανθεμικά τραγούδια ("Mistreated", "Hitmaker") που θα πρέπει να έχουν καλή υποδοχή στο ραδιόφωνο, κυρίως το "Hit-maker" -το single που ξεχώρισε από τον δίσκο- με τις βαριές κιθάρες του που είναι ίσως και το πιο αντιπροσωπευτικό. Ξεχωρίζουν επίσης το "Life forgotten" με τον έντονο επαναλαμβανόμενο ρυθμό, το "Tee Vee", αλλά και το "1000 Sorrys" που προσεγγίζει την κιθαριστική pop των 80's.
Το "Three Chords... One Capo" δεν πρωτοτυπεί ούτε πρωτοπορεί, έχει όμως την ικανότητα ταυτόχρονα να ροκάρει και να παρασέρνει με τις μελωδίες του. Σύμφωνα με μια περιγραφή, οι Four Square είναι μια τομή ανάμεσα στους Jimmy Eat World και τους Green Day. Ο χαρακτηρισμός αυτός δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα, αναρωτιέται όμως κανείς, πως θα ακούγονταν σήμερα οι Cheap Τrick?
