New Energy

Τι να πω κι εγώ ο μόνος και έρημος για τον Kieran Hebden εδώ στο MiC, όταν τιτάνες της σκέψης περί της μουσικής, όπως ο Πάνος Πανότας και ο Βασίλης Παυλίδης, εδώ και τόσα χρόνια έχουν οριοθετήσει ανεξίτηλα τα σημεία εκείνα στα οποία τελειώνει ο μύθος της μουσικής του ευφυΐας και ξεκινάει η πραγματικότητα των ουσιαστικών επιτευγμάτων του; Έλα μου ντε. Επειδή δεν μου μένουν και πολλά να πω, θα βάλω χαμηλό βαθμό να τελειώνουμε, το λέω από τώρα να εξηγούμαστε. Κάπως έτσι θα προκαλέσω τις εντυπώσεις, τις αντιδράσεις και θα κάνω κόσκινο την παλιά μου τέχνη, που κάπου επαναπαύεται σε ξεραμένες δάφνες τελευταία.

Το New Energy λοιπόν είναι ένα άλμπουμ ενήλικης electronica, σε πείσμα όσων επιμένουν ότι οι ηλεκτρονικοί ήχοι είναι σώνει και καλά κάτι το φρέσκο (μην ακούτε βέβαια και τις θεωρίες που μας λένε εσχάτως πως η ηλεκτρονική μουσική προηγείται της κιθαριστικής ιστορικά, διότι αγνοεί το pop πλαίσιο υπό το οποίο εμείς εξετάζουμε τα πράγματα. Τι μας πέρασαν; Για τίποτε Κορνήλιους Καστοριάδηδες;). Είναι A.O.E. δηλαδή, που θα λέγαμε αν ήμασταν κάτι κι εμείς, τίποτε μουσικοί influencers που καθορίζουν τις ορολογίες και τα file under.

Είναι όμως πράγματι αυτό το πρώτο ‘ενήλικο’ και ‘ώριμο’ άλμπουμ υπό τον δ.τ. Four Tet; Είναι και δεν είναι. Και η κουφή Μαρία ξέρει ότι το πιθανότερο είναι πως ακόμη και εκείνη η όποια πρώτη-πρώτη ηχογράφηση του Kieran Hebden να υπήρξε σαφώς πιο ώριμη από την τελευταία του Lux Interior. Δηλαδή έχει βρει ποτέ κανείς στους δίσκους του ασυνείδητα λάθη και ηχητικές ακροβασίες; Και αν βρήκε να μας τα αποκαλύψει τώρα, αλλιώς ας σιωπήσει για πάντα.

O Hebden, όπως ορθά έχει ήδη τονιστεί, πάντοτε έδειχνε έναν δρόμο στην κατασκευή και κλιμάκωση ήχων, μελωδικών και ρυθμών, και εκεί που οι υπόλοιποι μπερδεύονταν, αυτός – ενίοτε μόνος- έβρισκε την άκρη του δρόμου που ο ίδιος είχε υποδείξει. Καμιά φορά φαίνεται όμως ότι παρά τα όσα λέει εκείνο το σφόδρα αγαπημένο μου τραγούδι, δεν υπάρχουν άλλοι δρόμοι, ούτε άλλοι τρόποι. Ανθρώποι υπάρχουν, μην ανησυχείτε. Ένα 5 θα βάλουμε και θα φύγουμε.

Στο τέλος της πρώτης ακρόασης του New Energy αισθάνεσαι ότι έχεις κατανοήσει τον δίσκο πλήρως. Στο τέλος της πρώτης ακρόασης του Alap αισθάνεσαι ότι είχες ήδη ακούσει τη σύνθεση αν όχι από κάποια κρυφή σύμπραξη του ίδιου του Four Tet με τους Orbital, τότε σίγουρα στην ασυνείδητη επιθυμία σου να γίνει κάποτε κι αυτό. Στα πρώτα δευτερόλεπτα της πρώτης ακρόασης του Scientists σκέφτεσαι ότι για πρώτη φορά ο οδυνηρός όρος ‘ανώδυνο’ χτυπάει την πόρτα της σχέσης σου με τον Kieran Hebden. To You Are Loved θέλει όντως μία και μόνη – ίσως και μισή- ακρόαση για να σε βγάλει από τον άσχημο δρόμο που πήρες και να σου θυμίσει ότι ο τύπος εδώ πέρα είναι αυτός που έλυσε αμετάκλητα τον γρίφο περί του αν τα μηχανήματα έχουν ψυχή ή αν δανείζονται αυτή του χειριστή τους (είχαν προηγηθεί πάντως τόσο οριστικές, όσο και τελεσίδικες λύσεις- δηλαδή τώρα τι θα έγραφε ο Ξαγάς εδώ με τις αλ-χημείες της επιστήμης του;). Σε όλη τη διάρκεια του Daughter ακούς το ίδιο πράγμα με τα τεκταινόμενα όλα στο παρασκήνιο, αλλά για πρώτη –ίσως- φορά αυτό ακούγεται κάπως κλισέ σε μία σύνθεση του Four Tet (τετιάσαμε πια φορτετ και φορτετ σε αυτό το κείμενο....).

Παρά ταύτα και εδώ που τα λέμε οι ακροάσεις του New Energy πάνε και έρχονται και σχεδόν σε κανένα σημείο δεν εμφανίζεται κάποιος ιδιαίτερος λόγος να απασχοληθείς λίγο παραπάνω μαζί του ή ακόμη και να αισθανθείς ότι κάτι δεν έχει γίνει κατανοητό και να επανέλθεις (που τελικά κατέληξα –προς το παρόν- ότι είναι θετικό και όχι αρνητικό πρόσημο της μουσικής, για τυχόν αλλαγές θα ενημερώσω). Αν έχεις χωρίσει τη δισκοθήκη σου βάσει label, λίγο σκάλισμα παραπάνω στη Warp θα το κάνεις, ενθυμούμενος ότι υπήρξαν και εποχές που το ζητούμενο ήταν πράγματι να μην ασχολείσαι λίγο παραπάνω με τη μουσική σου, αλλά να επιτρέπεις σε αυτήν να ασχολείται με τη διάθεση σου, δηλαδή να σου επιβάλλεται υπογείως που λέγανε και στα φανζίν τω καιρώ εκείνω.

Όλα αυτά όμως επ’ ουδενί δεν αναιρούν το ότι πρόκειται για το πρώτο άλμπουμ του Four Tet που ο μόνος δρόμος που ανοίγει είναι αυτός της σύγκρισης με κάποιο από τα προηγούμενα άλμπουμ του. Και αυτό συνήθως δεν είναι κάτι το καλό. Σαν να παραγνωριστήκαμε που λένε. Σαν να βρισκόμαστε και να λέμε τα ίδια και τα ίδια, μέχρι κάποιος να το πάρει απόφαση και να μην ξαναπάρει τηλέφωνο και γλυτώσουμε μία και καλή. Είναι σαφές ότι τίποτε δεν κρατάει για πάντα, το να ζητήσει κανείς από τη μουσική να αποτελέσει εξαίρεση συνιστά είτε παραίτηση, είτε παράλογη εμμονή. Όπως το πάρει κανείς.