Wreckorder
Ακούω για 30η φορά τον τελευταίο δίσκο του τραγουδιστή των Travis, υπό ιδανικές συνθήκες. Έξω ρίχνει "σκύλους και γάτες", ο αέρας μοσχοβολάει βροχή και χλωροφύλλη και η σκοτσέζικη μελαγχολία δένει υπέροχα με το κυριακάτικο βραδάκι. Pop, φυσικά. Γιατί, τι κακό έχει η pop; Όταν είναι καλή - δηλαδή, όταν αποφεύγει τα μελό κλισέ και τους κοινότοπους στίχους - γλυκαίνει την καρδιά, το μυαλό, την ψυχή. Συμφωνεί κι ο Paul McCartney, ο (εις εκ των δύο) κορυφαίων pop δημιουργών, γι' αυτό έχει βάλει το χεράκι του στον πρώτο προσωπικό δίσκο του Healy (καλά, μη φανταστείτε ότι έκανε τίποτα φοβερό` μπάσο έπαιξε στο As it Comes). Και η Neko Case δανείζει τη φωνή της (στο Sing me to Sleep).
Για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά: λατρεύω τους Travis. Πώς να μη λατρέψω το συγκρότημα που πήρε το όνομά του από τον κεντρικό ήρωα του Paris, Texas (τον Τράβις Χέντερσον, όπως τον ενσαρκώνει ο Harry Dean Stanton); Λατρεύω τη σκοτσέζικη pop, και ειδικότερα τη σχολή της Γλασκόβης. Τέλος, η φωνή του Healy δεν μου θυμίζει τους Radiohead όπως λένε όλοι, αλλά τον David Gates των Bread (όλοι έχουμε ένα σκελετό κρυμμένο στη ντουλάπα μας, μερικοί και παραπάνω από έναν).
Ωστόσο, όλα αυτά δεν θα αρκούσαν, αν το Wreckorder δεν ξεχείλιζε από πρώτης ποιότητας pop, αν δεν ήταν ένας δίσκος με ίσες δόσεις μελαγχολίας και ειρωνείας. Απλός με μια λιτότητα συγκινητική, συγκινητικός χωρίς να γίνεται μελό, μελό σε κάποιες λίγες στιγμές (Buttercups) αλλά με bittersweet γεύση σαν τη μπλε σοκολάτα του Παυλίδη. Το εν λόγω τραγούδι είναι το πρώτο σινγκλ του δίσκου, αν κι εγώ θα προτιμούσα το As it Comes (και όχι λόγω του μπασίστα του). Είναι το κομμάτι που κολλάει περισσότερο με το εξώφυλλο του δίσκου. Ο Healy μας χαμογελάει γκριζαρισμένος, μ' εκείνα τα μπλε λαμπερά σκοτσέζικα μάτια του που σπιθίζουν ειρωνικά, σαν να μας λέει: ο χρόνος περνάει - ε και; Θα το αντέξουμε κι αυτό. Και προσθέτει:
I'll never let you be lonely
As long as you're by my side
You say you'd leave me if only
Another tear in my eye
Another funeral parlor
I'll have to get a new tie.
Ο Healy έχει παίξει τα περισσότερα όργανα (κιθάρες και πιάνο), το γλυκό βιολί όμως οφείλεται στον Tom Hobden των Noah and the Whale. Αν και το βιολί του μου έλειψε στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, Moonshine, το οποίο θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί σε τραγούδι που θα πέθαινε να έχει γράψει ο (άλλος σκοτσέζος) Mike Scott.
Η μόνη μου ένσταση είναι η μικρή διάρκεια του άλμπουμ (γύρω στα 35 λεπτά), αλλά ίσως το παραπάνω θα με μπούχτιζε. Πόσο σοκολάτα υγείας του Παυλίδη μπορεί να φάει κανείς; (Καθώς δεν έχω πάρει ακόμα στα χέρια μου το cd, στην έκδοση που ακούω υπάρχει ένα 11ο κομμάτι το οποίο μοιάζει βγαλμένο από δίσκο των Ultravox/Spandau etc. Λέγεται Robot, και δεν μπορώ να καταλάβω πού κολλάει στο συνολικό κλίμα. Συνοδεύεται από μια διαφορετική εκτέλεση του As it Comes. Τώρα καταλαβαίνω τι σημαίνει ένα απλό μπάσο. - Το μυστήριο θα λυθεί σύντομα. Ο δίσκος κυκλοφορεί επισήμως την επόμενη βδομάδα).
Επειδή προβλέπω ότι ο Fran Healy θα με νανουρίσει πολλές βροχερές βραδιές, θα του βάλω ένα
