Vingt a trente mille jours

Καλώς ή κακώς (το δεύτερο κατά τη γνώμη μου) όλοι σκεφτόμαστε με στερεότυπα. Άλλος λίγο, άλλος πολύ. Ακόμη και εμείς που προσπαθούμε να το αποφύγουμε, μερικές φορές δεν μπορούμε γιατί είναι τόσο βαθιά ριζωμένα που μας βγαίνουν χωρίς να το καταλάβουμε. Αλλά there must be more to life, που λένε και οι Blur στο ομώνυμο τραγουδάκι.
Ένα από τα πιο δυνατά στερεότυπα που αφορούν τη μουσική είναι το «γαλλικό τραγούδι». Οι συγκεκριμένες λέξεις όταν ακούγονται μαζί φέρνουν στο μυαλό κάτι ανάμεσα σε Κριστόφ και Ανταμό. Με μια λέξη, ξενερουά (με τη σωστή προφορά παρακαλώ...) Σε όλους μας αρέσει η ανάλαφρη πολυτέλεια, αλλά δεν την κάνουμε σημαία μας. Aκόμη και εξαιρετικές περιπτώσεις όπως ο γοητευτικός και φαινομενικά εύκολος αλλά υπόγεια πολύπλοκος Jacques Brel, ο αφαιρετικά αφηγηματικός Georges Brassens (ίσως ο πρώτος ευρωπαίος τραγουδοποιός που ενσωμάτωσε jazz στοιχεία στη μουσική του) και ο απλά υπέροχος (και πραγματικά καλλιτέχνης σε όλα του) Serge Gainsbourg, είτε αγνοήθηκαν είτε μπήκαν στο ίδιο καζάνι με τους υπόλοιπους.
Και προκύπτουν από το πουθενά δίσκοι όπως αυτός, που μας κάνουν να το ξανασκεφτούμε. Δίσκοι που ενώ ανήκουν ξεκάθαρα στο ιδίωμα για το οποίο γίνεται λόγος, σε αντίθεση με πολλά ονόματα από τη Γαλλία που παίζουν τελευταία αλλά έχουν να κάνουν με το τραγούδι από λίγο (Air) ως καθόλου (St. Etienne), είναι σύγχρονοι και μας αφορούν.
H Francoiz Breut είναι τριάντα χρόνων. Η ζωή της, οι ανησυχίες της και τα ακούσματά της είναι περίπου ίδια με τα δικά μας. Στο Χερβούργο μεγάλωσε ακούγοντας στο ραδιόφωνο τον John Peel. Είναι όμως και τυπική γαλλίδα. Όλα τα παραπάνω δεδομένα μπορούν να δώσουν μια πολύ κοντά στην πραγματικότητα εικόνα της μουσικής της. Μελωδία στη βάση, στα βήματα της καλής γαλλικής ποπ (ο Gainsbourg και η Francoise Hardy αναφέρονται στο βιογραφικό της σαν επιρροές) στα περισσότερα τραγούδια. Χαμηλόφωνη και ευαίσθητη ερμηνεία των τραγουδιών χωρίς εξάρσεις αλλά με υπόγεια ένταση. Παίξιμο της μπάντας στα post punk 80s πρότυπα, με τις βελβετικές κιθάρες και τη rhythm section να σέρνεται από πίσω, που στοίχειωσαν μια γενιά indie ακροατών στην οποία τυχαίνει να ανήκουμε και αυτή και εγώ.
Το αποτέλεσμα είναι αρκετά γοητευτικό για τα δικά μου γούστα. Οφείλω να ομολογήσω ότι τα γαλλικά σαν γλώσσα κάθονται καλά στα αυτιά μου, πράγμα που δεν συμβαίνει με όλους, και είναι σημαντικό για την απόλαυση των τραγουδιών. Το Vingt a Trente Mille Jours από την πρώτη στιγμή μου φάνηκε οικείο, με άγγιξε και μου έκανε καλή παρέα. Τι καλά θα ήταν αν δεν είχα παρατήσει και τα ψευτογαλλικά που έμαθα στο σχολείο...