Beauty becomes more than life

Να και ο τρίτος δίσκος του Ιρλανδέζικου τρίου από το Cork που ονομάστηκε φοροτιμητικά από ένα χαρακτηριστικό ζευγάρι αστέγων της περιοχής τους και που σύμφωνα με 2-3 αφοσιωμένους της μουσικής τους είναι και ο καλύτερός τους. Ως φαν τους κι εγώ με ισοδύναμο δικαίωμα άποψης διαφωνώ. Αλλά ας δούμε τι καπνό φουμάρει ή μάλλον ας το αλλάξουμε αυτό, ας δούμε τι ιστορία έχουν οι αδελφοί Paul και Niall Linehan και ο Ashley Keating. Φέτος κλείνουν δεκαετία - φυσικά εμείς δεν τους μάθαμε ως σαππόρτ των Carter, ούτε με τα τρία ξεκινητικά ep τους (EP1, EP2, 'Happy Busman' - το τελευταίο με παραγωγή από τον Edwyn Collins). Τους μάθαμε από το 'Trains, Boats and Planes' lp (1991) που δεν περιείχε μόνο τους δύο κόμματους 'Fashion Crisis Hits New York' και 'This Is A Song' αλλά ήταν ολόκληρο ένα φρέσκο και σπινταριστό σύνολο: μας είχαν ψαρώσει χοντρά τότε με την τριπλαριστή α-λα Julian Cope φωνή.
Ακολούθησε ένα ρεμίξ του Ian Broudie και μετά μια μεγάλη περίοδος προβλημάτων και nomusic. Η επιστροφή τους όμως πέντε χρόνια μετά ήταν υπέροχη με το τουροντεφόρσι 'Grand Parade' (1996) που ξεκινούσε με σούπερ σερί εξάδα και ήταν κατά την καθόλου ταπεινή γνώμη μου ένας από τους δίσκους της χρονιάς του. Μετά το 'Indian Ocean' ep του1987 κυκλοφορεί το παρόν. Που έχει παρελθόν μα όχι μέλλον. Το προσόν της καλής και ευκολομνημόνευτης σύνθεσης που κοσμεί πλέον μόνιμα το βιογραφικό τους δε χάνεται ούτε εδώ. Παραμένει προς το catchy μεν, ολισθαίνει προς το αδιάφορο δε. Τόσα καλά τραγούδια σπατάλησαν για τα δύο πρώτα ΛΠ, ε ας φυλούσαν κάποια για εδώ, για περισσότερο ίση κατανομή. Η φωνητική επιρροή του Julian έχει μειωθεί, ενώ το μουσικό τους συγγενολόι περιλαμβάνει LA's, Stone Roses, Oasis, Supergrass, Seahorses, Frank and Walters.
Μια αλλαγή πορείας πιθανόν διαφαίνεται στον ορίζοντα, που φαίνεται ευρύς αν κρίνουμε από το εξώφυλλο (όλα να τα παρατηρείτε, όπως μας έλεγε γύρω από τη φωτιά η Χλωμή Μπεκάτσα). Κι αν κρίνω ότι το καλύτερο εδώ είναι το «7.30» που είναι και το πρώτο τους ινστρουμένταλ...