Glass
(...οι Frank & Walters καλούνται να διασώσουν τη χαμένη αξιοπιστία της βρετανικής pop μουσικής, χαρίζοντάς της και πάλι το δικαίωμα στην αφέλεια. Στο 4ο άλμπουμ τους συνεχίζουν να ανήκουν στις μπάντες εκείνες για τις οποίες ο «τυφώνας» Radiohead είναι σα να μην πέρασε ποτέ. Αντίθετα με αυτούς των New Order, A-ha, Electronic...)
Θα ξεκινήσω διαφωνώντας με τον αγαπητό Λάμπρο Σκουζ και υποστηρίζοντας ότι το προηγούμενο τους 'Beauty becomes more than life' lp ήταν ένας υπέροχος δίσκος και άξιζε πολύ περισσότερο από ένα φτωχό... εξάρι (τι μόνο οι αναγνώστες θα διαμαρτύρονται για τις βαθμολογίες;). Θα συνεχίσω αποκαλύπτοντας ότι δεν κατάφεραν να τον ξεπεράσουν, αλλά τούτη τη φορά υποχώρησαν μόλις ένα σκαλοπάτι.
Το 'Glass' είναι ο δίσκος που θα έπρεπε κάποτε να βγάλουν οι Electronic (δε θα το κάνουν όμως ποτέ!). Απευθύνεται σε όλους αυτούς που ποτέ δεν ξέχασαν ότι το 'Technique' lp των New Order άλλαξε όχι τη μουσική, αλλά τη δική μας οπτική ως προς αυτή. Σε όσους πάντα πίστευαν ότι η μελαγχολία που κρύβει μέσα του ένα τραγούδι καλό είναι πάντα να συνοδεύεται από μια στυλιζαρισμένη ελαφρότητα και να ενισχύεται απ' το στοιχείο του επικού πάθους, όπως ακριβώς στο 'Sun always shines on TV', 'The blood that moves the body' κ.α. (A-ha, φυσικά!). Ένας δίσκος γεμάτος ηχητικά flashback και εικόνες από το άμεσο παρελθόν, που αρνείται πεισματικά να δεχτεί ότι έχει τελειώσει το 1989. Όσοι γοητεύονται ακόμα από τη μαγεία της μουσικής των σταδίων (U2, James, Simple Minds) έχουν εδώ μια πιο under, indie και low-budget εκδοχή της, για να είναι και ιδεολογικά καλυμμένοι!
Το πρώτο τραγούδι (και πρώτο single) του δίσκου πάνω σε μια ακαταμάχητη bassική γραμμή στηρίζει τις προσπάθειες του να μας κάνει να το τραγουδήσουμε σφίγγοντας ψηλά στον αέρα τη δεξιά γροθιά, στυλάτη electronica και όχι βαρβαρότητες της νέας εποχής. Μια γλυκόπικρη ανάμνηση από τις όχι-και-τόσο-ένδοξες μέρες τους στην Αμερική είναι το New York, με gospel φωνητικά στο background, ενορχήστρωση αλά Suede και ερμηνεία ειρωνικά υποτονική. Το ίδιο και το Looking for America που κλείνει με (ηλεκτρονικά) δάκρυα το δίσκο. Στο 'Forgiveness' θα έπρεπε ήδη να αρχίσετε να χορεύετε χαμογελαστοί, αν ακόμη έχετε την ψυχή για να ακούτε τέτοια μουσική.
Τους γνωρίζω καλά τους Frank & Walters, ανήκουν στην κάστα εκείνη των pop star που δεν πουλάν ποτέ εκατομμύρια δίσκους, αλλά έχουν το στυλ του ότι το κατάφεραν... και αυτό αρκεί. Τους αγαπώ για αυτό που είναι και για το σνομπισμό και την αδιαφορία που επέδειξαν από την αρχή σε κάθε μεταμόρφωση της indie pop βλακείας που τους περιτριγύριζε. Γράφουν τα κοινότυπα και άψογα pop τραγούδια τους χωρίς να ενδιαφέρονται αν θα τα ακούσει ποτέ ένα κοινό που πέρασε δύο ολόκληρα χρόνια με το 'Californication' στο cd player και του σπιτιού και του αυτοκινήτου του. Αλλά ούτε και για τους αγχωμένους εξερευνητές του ήχου του αύριο ενδιαφέρονται. Γενναιόδωρα ποτισμένη η μουσική τους από μία «φλώρικη» αλητεία, απαιτεί να μην έχετε ξεχάσει κανέναν κωδικό για να πιάσετε το νόημά της... Ότι αποτελούν οι Belle & Sebastian για τους οπαδούς των '60ς, είναι και οι Frank & Walters για εκείνους (εμάς) των '80ς. Μόνο που προσθέτουν και μια '90ς μοντερνιά για να ξεφεύγει το πράγμα από τη φάση του revival.
Αστική μουσική που τα έχει καλά με τον εαυτό της, νοσταλγικοί ηλεκτρονικοί ήχοι, οι ομορφότερες μελωδίες της ημέρας και το μεγαλείο εκείνων που μπορούν και ζουν για τον εαυτό τους. Κάποτε οι Frank & Walters πήραν υπό την προστασία τους τους Radiohead και το 1990 τους επέτρεψαν να παίξουν support στις συναυλίες τους... σήμερα εγώ δε θα επέτρεπα στους μίζερους βασιλείς του hype να διαταράξουν τη φωτισμένη μίνι-αυτοκρατορία των αγαπημένων μου αντι-ηρώων. Δε σας θέλουμε για support ρε, ας ανέβουν κατ' ευθείαν οι Frank & Walters στη σκηνή!
