On the move
Πρωτοστάτες της εντόπιας garage rock αναβίωσης οι Frantic Five, αλλά και σημαντικότεροι ομολογητές της, σεσημασμένοι κατά τ' άλλα και κατά συρροή διασαλευτές της τάξης από σκηνής στα live τους απανταχού στην επικράτεια, διαπλεκόμενοι με τους υπόλοιπους ανά την Ευρώπη αποστόλους της garage ορθοδοξίας μέσα απ' τις περιοδείες και τις διάφορες κυκλοφορίες τους στο εξωτερικό, συνεχίζουν ανεπηρέαστοι σχεδόν δεκαπέντε χρόνια τώρα να υπηρετούν πιστά τις ιδρυτικές αξίες του πεισματάρικου αυτού ιδιώματος, σαν να μην πέρασε μια μέρα απ' τα '60's.
Γνωρίζουμε λοιπόν να τους εμπιστευόμαστε για καθαρό r'n'r, του είδους που "απευθύνεται στο σώμα απ' το λαιμό και κάτω" κι αυτό περιμένουμε να συναντήσουμε κι εδώ, μαζί φυσικά με τους Sonics, τους Fuzztones, Cynics, Chesterfield Kings κι όλη την υπόλοιπη εκλεκτή κοινωνία των Nuggets, στη δεύτερη μόλις ολοκληρωμένη δουλειά τους (μεσολάβησε το περισυνό live album στο βρετανικό label Inka) και, φυσικά, το 'On The Move' δεν μας απογοητεύει.
Μειωμένοι κατά έναν οι Frantic Five μετά την αποχώρηση του frontman (οι υπόλοιποι μοιράζονται ισόποσα περίπου το μικρόφωνο), υποδέχονται με surf-garage και b-movie χιούμορ ('The Brood'), για να στήσουν πιο κάτω το κλασικό και διαχρονικό fuzz-garage party τους ('You Made Me Cry', το απολαυστικό 'Why She'd Ever Leave?' ή το ομότιτλο instrumental) με την κιθάρα του Captain K και τη farfisa-έμβλημα του Dr Organ πρωταγωνιστές παντού σε εξαιρετική διάθεση, ανεβάζοντας κι άλλο τις στροφές μέσα απ' τα πατροπαράδοτα ουρλιαχτά του δυνατού αλλά απροσδόκητα μελωδικού 'Live In Hell' και, βέβαια, τον εκρηκτικό ρυθμό του 'I Got A Girl' που παρασέρνει χωρίς προσπάθεια.
Ανάμεσα στη θετική retro-garage ενέργεια και τα κινητικά riffs, οι frantic boys μπορούν ακόμη να χωρέσουν αρκετή '60's ψυχεδέλεια, κάποιους -μακρινούς- απόηχους folk ('So Sad') ή r&b ('Away From Your Lies'), την υποχρεωτική σχεδόν ιστορική αναφορά με το 'Don't Tread On Me' των -άγνωστων σ' εμάς- Kit & The Outlaws, αλλά και μερικές στιγμές εξαιρετικής ψυχεδελικής mid-tempo μελωδίας ('Treat Me Kind', 'How Can We Go On?'), κορυφαίες μάλλον εδώ που δείχνουν να τους "πηγαίνουν" εξίσου καλά, ιδιαίτερα η ταξιδιάρικη moody διάθεση του δεύτερου που απαντά ίσως και στο ερώτημα που θέτει, καθώς φαίνεται πως οι (εν)αλλαγές στα φωνητικά τούς έχουν μάλλον ωφελήσει.
Φανερά βελτιωμένοι λοιπόν, οι Frantic Five δικαιώνουν εδώ το πρώτο συνθετικό του ονόματός τους (το δεύτερο είναι πλέον ανακριβές όπως προαναφέραμε) και καταφέρνουν να εκτείνουν την -προ πολλού ληγμένη- διάρκεια ζωής του ιδιώματος που υπηρετούν, όχι όμως και τα -περιορισμένα οπωσδήποτε- όριά του, καθώς παραμένουν μέσα σ' αυτά με θρησκευτική σχεδόν ευλάβεια, κάνοντας το 'On The Move', παρά τη σχετικά σύντομη διάρκειά του, ν' ακούγεται μετά τη μέση σαν απαρίθμηση όλων των απαραίτητων σημείων αναφοράς. Συνολικά όμως, προσφέρουν ζωντανό r'n'r και αρκετό fun, απαραίτητα μάλλον στην εποχή που το rock έχει πάρει και πάλι στα σοβαρά την αποστολή του να εξιλεώσει την κοινωνία και να σώσει τον πλανήτη.
