Franz Ferdinand
Φυσικά και δεν περιμέναμε από τους φιάκες τους Σκωτσέζους να σώσουν το rock 'n' roll, ειδικότερα μετά την άπειρη μιζέρια την οποία μας ξαποστέλνουν δισκογραφικά τα τελευταία χρόνια (ξέρει κανείς πότε επιτέλους θα μαλώσουν μεταξύ τους και θα μας αφήσουν ήσυχους οι Belle and Sebastian;). Ούτε από τη Domino Recordings περιμέναμε να το κάνει, μιας και από καιρό έχει καταστεί συνώνυμο της ndie βαρεμάρας και του κάθετι προβλέψιμου και ευθυγραμμισμένα «ανατρεπτικού». Φυσικά και δεν περιμέναμε πέντε μονάδες διαφορά υπέρ του Κωστάκη και μάλιστα στο χαλαρό!
Η παραπάνω ανορθόδοξη μέθοδος των τριών δεν θέλει ασφαλώς να μας πει ότι το rock 'n' roll σώθηκε για ακόμη μια φορά, άμα τη εμφανίσει των Franz Ferdinand. Απλά αποδείχτηκε και πάλι ότι ποτέ δεν διαπιστώθηκε, και πολύ περισσότερο δεν επαληθεύτηκε όποτε διαπιστώθηκε, ο θάνατος του. Γιατί τώρα αφορμή για τέτοιες μεγαλόσχημες ανοησίες αποτελεί το ντεμπούτο άλμπουμ μιας μπάντας από τη Γλασκώβη που χειρίζεται ηδονικά και άκρως χορευτικά τις post punk γνώσεις και εμπειρίες των μελών της και όχι ο δίσκος τίποτε bluesόβλαχων Τεξανών που «βαράνε» το πιο αυθεντικό booggie rock στην πιάτσα, είναι άλλη ιστορία...
Ακόμη ένα πολυαναμενόμενο indie rock ντεμπούτο λοιπόν και αυτή τη φορά έχω την αίσθηση ότι οι Franz Ferdinand είναι κάτι παραπάνω για το 2004, απ' ότι οι Interpol για το 2002 και οι Rapture για το 2003. Είναι σημαντικά λιγότερο παρελθοντολάγνοι απ' ότι οι πρώτοι (έτσι δεν κινδυνεύουν και με το να ασχοληθεί μαζί τους ο Γιώργος Κοτσώνης) και χρησιμοποιούν λιγότερα «κολπάκια» και «ποζιλίκια» από τους δεύτερους (έτσι γλυτώνουν και το να εμπνεύσουν στον υπογράφοντα έναν ακόμη δικανικό κατά της indie μιζέριας των ημερών μας...).
Ο δίσκος των Franz Ferdinand ολοκληρώνει με τον ιδανικότερο τρόπο (τόσο που φαντάζει σαν να κλείνει τον κύκλο...) την υπόθεση post punk revival και τα ρέστα. Μέσα από δεκάδες αναφορές και «πηγές» έμπνευσης τα τραγούδια τους ακούγονται σαν να συναντήθηκαν επιτέλους σε επίπεδο σύνθεσης και εκτέλεσης οι δύο μοναδικές αλάνθαστες μπάντες τούτου εδώ του πλανήτη: οι Talking Heads και οι Pixies (δεν είναι τα δύο συγκροτήματα για τα οποία κανείς δεν έχει ποτέ να πει έναν κακό λόγο;). Και φυσικά αυτή τη στιγμή όλοι μιλάνε για τους Franz Ferdinand, όλοι περιμένουν τα πάντα από αυτούς και πολλοί δεν περιμένουν να τελειώσει το 2004 για να ψηφίσουν τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς.
Δικαίως! Καμμιά σχέση με Strokes, White Stripes και λοιπές αηδίες. Γκλαμουράτοι και ερωτικοί, με μερικούς από τους καλύτερους στίχους που έχουμε ακούσει εδώ και χρόνια, επιθετικοί και αστείρευτοι σε ιδέες κατά τη διάρκεια ολόκληρου του δίσκου, οι Franz Ferdinand κρατάνε το (mersey) beat αμείωτο επ' άπειρον και πλησιάζουν έτσι επικίνδυνα προς τη δεκάδα των post 77 καλύτερων βρετανικών ντεμπούτων ever, δίπλα στους Smiths, τους Cure, τους Gang Of Four, τους Stone Roses, τους Manics κ.λ.π.
Νομίζω ότι δεν είπα σχεδόν τίποτε για το περιεχόμενο του δίσκου. Δεν πειράζει όμως, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα μπείτε στο κόπο να τον ακούσετε, αν δεν το έχετε κάνει ήδη. Εδώ υπάρχει ένα τεράστιο hype και εσείς πρέπει πολύ απλά να το πιστέψετε. Απόλυτα, για ακόμη μια φορά!
