Right thoughts, right words, right action

Μετά την τρικυμιώδη αποτυχία του τρίτου άλμπουμ των Franz Ferdinand, το πιο συνετό για τον Alex Kapranos θα ήταν να διαλύσει την μπάντα, να εξαφανίσει το όνομα για μερικά χρόνια (όχι πολλά) και να επανέλθει με ένα "πολυσυζητημένο" reunion το οποίο θα συνοδεύεται το πολύ από 1-2 καινούργια τραγούδια, απλά για να υπάρχει ένα προϊόν προώθησης με τις έτσι κι αλλιώς "ό,τι να 'ναι" μεθόδους, που γίνεται η προώθηση τέτοιων πραγμάτων στις μέρες μας. Το ακόμη πιο δύσκολο τέταρτο άλμπουμ είναι ένα στοίχημα που ακόμη και αν καταφέρει να το κερδίσει, θα το έχει επί της ουσίας χάσει, όπως άλλωστε ήδη συμβαίνει.

Ως εκφραστής αυθεντικών pop στιγμών ευφορίας o Alex Kapranos εμπνεύστηκε αυτές στο παρελθόν από μία παραπαίουσα καθημερινότητα στην οποία ήταν αναγκασμένος να ζει με την λίγο-πολύ αποτυχία όλων των προηγούμενων "επιχειρήσεων" του στο χώρο της μουσικής. Η οριακή αυτή αποτυχία του επέτρεπε πάντως να κινείται για αρκετά χρόνια στα όρια ανάμεσα στο 'φτάνω στη βρύση και πίνω έστω και λίγο νερό' και στο 'τελικά η βρύση ήταν παρακάτω'. Για πολλά περισσότερα χρόνια το ίδιο συνέβαινε και με τον Jarvis Cocker, του οποίου το μεγαλείο είναι μια εξαιρετική παρένθεση σε έναν πολυετή κανόνα μέτριων και χλωμών στιγμών, και για αυτό ακριβώς είναι ένα μεγαλείο ιδιαίτερο, που μας γοητεύει τόσο έντονα.

Καθώς λοιπόν η πικρή επίγευση της πραγματικότητας αποτελεί συστατικό στοιχείο ακόμη και της πιο αφελώς χαρούμενης pop επιτυχίας, τα πρώτα πραγματικά επιτυχημένα τραγούδια του Kapranos κουβάλησαν μέσα τους σε επιτυχώς ισόποσες δόσεις τον καημό και την έξαρση, την απόγνωση του ή τώρα ή ποτέ και την up and down χαρμοκατάθλιψη που πρέπει να συνοδεύει κάθε επιτυχημένο party. Την αμέσως επόμενη φορά απέδειξε ότι ήταν απολύτως έτοιμος για την επιτυχία, το glamour και τα επακόλουθα αυτής (περισσότερο από ότι ο Jarvis), σήκωσε ένα τεράστιο δάκτυλο στη θεωρία του δύσκολου δεύτερου δίσκου και την τρίτη φορά γκρεμοτσακίστηκε, καθώς -κύρια- δεν είχε τίποτε μα τίποτε να πει. Στο ενδιάμεσο ο κόσμος είχε γνωρίσει ακόμη έναν κύκλο επιτυχίας και αποτυχίας των Duran Duran και αυτό λέει πολλά για την πραγματική θέση που θα έπρεπε να έχουν οι Franz Ferdinand στο γενεαλογικό δέντρο της pop ιστορίας.

Σήμερα ο Alex Kapranos είναι πλέον άνω των 40 και αυτό μας θυμίζει ότι όταν τον πρωτογνωρίσαμε (επί της ουσίας) ήταν ήδη άνω των 30. Συνεπώς το ότι για πολλά χρόνια θεωρήθηκε "σειρά" με νεανίες τύπου Strokes και Libertines, ενισχύει το παράδοξο της εμπλοκής του στο τελευταίο άξιο λόγου μετεφηβικό ροκ ξέσπασμα, που έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα. Όπως όλοι εκεί έξω έχει απλά την ανάγκη αξιοπρεπών νέων τραγουδιών, που δεν θα προκαλούν αδιαφορία και χασμουρητά στις συναυλίες του, μέχρι να έρθει η ώρα για το κυρίως best of πιάτο. Εν τούτοις, είναι τουλάχιστον too cool to fade away, και για αυτό καταφέρνει και ανασύρει μνήμες καθημερινότητας από την εποχή της χρυσής μετριότητας και οι στίχοι του έχουν τουλάχιστον τον μανδύα των "τραγουδιών που μιλάνε για τη ζωή σου" και αυτό είναι και πάλι υπεραρκετό.

Τα νέα του τραγούδια είναι δέκα τον αριθμό και εξ αυτών δύο τουλάχιστον κατατάσσονται άνετα στις καλύτερες στιγμές του μέχρι σήμερα και θα μπορούσαν να εκτοπίσουν (σχεδόν) οποιοδήποτε τραγούδι ακόμη και από εκείνο το (πάντως αξεπέραστο) ντεμπούτο, χωρίς κανείς να αισθανθεί μεγάλη απώλεια. Πρώτο εξ αυτών, το 'Treason! Animals' με ακόμη πιο πολλά βήματα πίσω σε ζητήματα ηχητικών αναφορών και με ένα moog να καθοδηγεί τη μελωδία, της οποίας οι "συγκοπές" είναι τόσο Franz Ferdinand, που λογικά πρέπει να υπάρχει αριθμός πατέντας στο όνομα του Kapranos. Ακολουθεί σε ελάχιστη αξιολογική απόσταση, το αμέσως επόμενο και στο δίσκο και μετρημένα midtempo 'The Universe Expanded', στο οποίο ο ικανοποιημένος οπαδός της μπάντας συνεχίζει να εκλιπαρεί τον χειριστή του Οργάνου να μην το βγάλει από την πρίζα, μην τυχόν και καταρρεύσει ο δίσκος σε κάποια απροσδιόριστη κιθαριστική επίθεση.

Το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ τιτλοφορείται Goodbye Lovers And Friends και πέρα από ένα πρώτης τάξεως κλείσιμο ματιού σε όσους τυχόν είχαν τον Kapranos και την υπόθεση Franz Ferdinand εν γένει ξεγραμμένους, αποτελεί μία πρώτης τάξεως έμμεση ομολογία του ότι ο πρώτος γνωρίζει τους διάφορους λόγους για τους οποίους πράγματι είναι ξεγραμμένος και αυτός και η υπόθεση, χωρίς αυτό να μπορεί να αλλάξει από το ότι παρέδωσε έναν από τους απροσδόκητα καλούς δίσκους για την χρονιά που σιγά-σιγά λέει να λήξει. Συνεπώς, πάντα θα υπάρχει χρόνος για το πρώτο σενάριο.