Tonight: Franz Ferdinand
Δεν χρειάζεται να είσαι ο Μπάμπης Αργυρίου για να καταλάβεις ότι δεν υπάρχει έστω και το ελάχιστο απαιτούμενο πάθος στο τρίτο και αφόρητα καθυστερημένο άλμπουμ των Franz Ferdinand. Αυτό πιστοποιείται ήδη από την ανημποριά του Ulysses, που προσπαθεί γελοιωδώς να επαναφέρει στη μνήμη σου τα σημαντικότερα φερδινάνδεια ρεφρέν που δεν έχεις σταματήσει να μουρμουρίζεις ποτέ. Φθήνια και κακομοιριά δηλαδή.
Μετά από ένα ομοίως προβλέψιμο "πήγαινε- έλα" με παραγωγούς, μηχανικούς και κλαρκίστες ήχου, ο Kapranos και η παρέα του κατέληξαν -περιέργως πώς...- στο ότι οι λέξεις boogie και indie δεν είναι απαραίτητα αταίριαστες μεταξύ τους. Η ιστορία όμως έχει δείξει ότι αυτός ο κανόνας σπάει σε ελαχιστότατες περιπτώσεις και η προκείμενη δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ανατύπωση κακογυαλισμένου white funk, από αυτό που πλείστες όσες μπάντες χαντάκωσε πίσω στα 80s, όταν όλοι είχαν πιστέψει ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να ακούγεσαι σαν τους Talking Heads.
Σε επίπεδο σύνθεσης, έμπνευσης και διάθεσης οι Franz Ferdinand διάγουν μια απόλυτη χειμερία νάρκη, που περισσότερο παρατείνεται, παρά ενοχλείται, με ευτελή καταναλωτικά δάνεια υπερτοκισμένης electronica στο Lucid Dreams ή ακόμη χειρότερα άτακτης βρετανικής εισβολής στο Send Him Away. Ως rat pack των φτωχών αποτυγχάνουν κυρίως επειδή αρνούνται τα ίδια τους τα κατορθώματα, με το να τα αναπαράγουν μέσα από κακοσυντηρημένα φωτοτυπικά μηχανήματα.
Έχοντας σπεύσει να αποκηρύξουν το You Could Have It So Much Better ως άνευ λόγου ώριμο και εξεζητημένο δύσκολο δεύτερο άλμπουμ, παραδίδουν ένα τρίτο καταφανώς πρόχειρο μέσα στην πολυετή επεξεργασία του και παράδοξα φτωχό καθώς βγήκε από τα ολοκαίνουργια studio τους. Δανείζονται δήθεν από την γοητεία του pub rock, σε μια εποχή όμως που η απαγόρευση του καπνίσματος τείνει να δημιουργήσει στις pub περισσότερο κακό από ότι μία ενδεχόμενη περί του αλκοόλ.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Tonight είναι ότι το συγκρότημα ουσιαστικά δεν ακούγεται. Η ένταση προς την έκρηξη, που αποτελούσε το κύριο χαρακτηριστικό τους, έχει αντικατασταθεί από μία επίπεδη δήθεν δυναμική αλητεία και κάπως έτσι τραγούδια με ελάχιστη ζωή πίσω τους ακούγονται ήδη κουρασμένα και με την κακή έννοια ξεθωριασμένα. Το vintage γίνεται και πάλι παλιομοδίτικο, το ρετρό αποκτά διαστάσεις πνευματικής καθυστέρησης και η διαχρονικότητα του στυλ μεταμορφώνεται σε φολκλόρ παράδοξο.
Το ατού των Franz Ferdinand υπήρξε πάντοτε η ικανότητα τους να προκαλούν στο μυαλό του ακροατή το συναίσθημα της κορύφωσης του τραγουδιού, προτού καν αυτή επιτευχθεί. Στα δώδεκα ξεψυχισμένα τραγούδια του Tonight η θρυλική ψυχή της μπάντας βρίσκεται σε διακοπές διαρκείας και ο υπερσύγχρονος υπολογιστής που τροφοδοτήθηκε με όλα τα δεδομένα της παραπάνω συνθετικής τους ικανότητας παραδίδει ένα απόλυτα ορθό, πλην ολοκληρωτικά αδιάφορο, τελικό αποτέλεσμα...
