You could have it so much better
Λοιπόν... τα πράγματα έχουν κάπως έτσι: οι Vines δεν παίζουν τίποτα..., οι Futureheads και οι Maximo Park παίζουν αυτά που ακούσαμε, οι Bloc Party και οι Editors παίζουν αυτά που θα θέλαμε να είχαμε ακούσει, οι Interpol παίζουν αυτά που πρέπει να ακούσουμε... και οι Franz Ferdinand παίζουν αυτά που γουστάρουμε να ακούμε. Μερικές δε φορές παίζουν και αυτά που ακούμε ΓΙΑ ΝΑ γουστάρουμε...
Αν τώρα εσείς εκεί έξω τραβιέστε με καμιά γκόμενα επειδή όλο και κανένα σπιτάκι έχει καβάντζα... όλο και θα πέσει κανέναν μετρητό ο πατέρας αν σας ψήσουν και γίνει το ευκταίο και τα ρέστα, είναι και εμφανίσιμο το μωρό... τότε η σημαντικότερη μπάντα του νέου ανεξάρτητου ροκ είναι οι Interpol. Αν όμως όλες οι προοπτικές της σχέσης είναι δυσοίωνες... η γκόμενα όμως σας βγάζει τα καλύτερα γούστα και πηδιέστε ασύστολα σαν σκυλιά, όπου κι αν βρεθείτε, τότε έρχεστε μαζί μας και ανακηρύσσουμε τους Franz Ferdinand τους απόλυτους βασιλείς της παραπάνω πολύπαθης κατηγορίας.
(Για όσους ρωτάνε ήδη: οι Libertines παίζουν αυτά που κανείς δεν τολμάει να παραδεχτεί ότι γουστάρει να ακούει... και αν πω τώρα ότι αρέσουν σε όσους γουστάρουν και κανένα παράνομο μωρό που και που... μάλλον θα παρεξηγηθώ, οπότε αφήστε το καλύτερα!)
Ενάμιση χρόνο μετά από ένα ντεμπούτο, που άλλαξε το διαφαινόμενο μίζερο τοπίο στο πεδίο του ανεξάρτητου ροκ των 00s, οι Franz Ferdinand επιστρέφουν με ένα δίσκο για τους fun, που είχαν πραγματικό fun με εκείνο το ντεμπούτο και το μυαλό να μην προβληματίζονται περαιτέρω. Στο ερώτημα αν πρόκειται για μια βιαστική και μάλλον αγχωμένη απάντηση σε αυτούς που τους περίμεναν στη συνήθη γωνία του κλασσικά δύσκολου δεύτερου δίσκου, η καταφατική απάντηση δεν είναι απαραίτητα αρνητική τοποθέτηση (!!!). Οι Franz Ferdinand είναι ακόμη too hot για να επιτρέψουν στο κοινό να τους ξεχάσει στις σκονισμένες γωνιές που ξεχάστηκαν οι My Bloody Valentine και οι Stone Roses. Είναι δε απόλυτα σίγουρα ότι με τα δεκατρία τραγούδια αυτού του άλμπουμ θα συνεχίσουν να είναι hot για αρκετούς μήνες ακόμη. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι τα μεγάλα συγκροτήματα δεν έχουν πάνω από μια εξαετία ζωής...
Tο "δύσκολο δεύτερο άλμπουμ" που κατεδάφισε τους Strokes, μετατρέπεται σε θρίαμβο για τους Σκοτσέζους χωρίς πολύ κόπο. Και κάτι μου λέει ότι αυτός είναι ένας ακόμη περισσότερο cool δίσκος, καθότι την πρώτη φορά είχαμε να κάνουμε με μια μπάντα η οποία ήθελε να τα πει και να τα δώσει όλα με τη μία, μη γνωρίζοντας αν θα υπάρξει δεύτερη ευκαιρία για αυτούς. Ψύχραιμοι και μεγαλοπρεπείς πλέον οι Franz Ferdinand... μας τα "λένε" ακόμη πιο πειστικά, ακόμη πιο πιασάρικα, χωρίς πλέον να κομπιάζουν ούτε δευτερόλεπτο.
Ο ήχος τους έχει γεμίσει με ζόρικο τρόπο και με τη βοήθεια μιας έξυπνης παραγωγής, μεταφέρεται σχεδόν αυτούσια και στο studio η -περίφημη πλέον- live ενέργεια της μπάντας. Τα καινούργια hit των Franz Ferdinand... είναι γεμάτα με υπερβολικές ποσότητες ψυχρού ιδρώτα για να τα αγνοήσει κανείς με το πρόσχημα του ότι σε τίποτε δεν διαφέρουν από τα προηγούμενα. Όσο και αν τρέχουν και δεν φτάνουν οι ομότεχνοι τους, το 'Do you want to' με το ανόητο ρεφρέν και το αλά Monty Pythons τελείωμα είναι ήδη το καλύτερο rock single της χρονιάς... κάτι ανάμεσα σε εμπορικό 70s ροκ του σωρού... και στο καλύτερο single που θα έβγαζαν οι Madness, αν δεν τους είχε ποτέ αγγίξει η μάστιγα του ska! Ο διάδοχος του Geno δηλαδή... που ποτέ δεν κυκλοφόρησαν οι Dexy' s Midnight Runners... Εκλαμβάνεις το 'Eleanor put your boots on' ως τον απαιτούμενο από κάθε βρετανικό συγκρότημα φόρο τιμής στους Beatles, χωρίς να ενοχλείσαι από το κραυγαλέο -αλά tribute band- ξεπατίκωμα στον ήχο και την αισθητική. Δευτερόλεπτα αφότου αρχίσει το 'Walk away' σκέφτεσαι ότι θα περιμένεις τον επόμενο δίσκο για μια 100% άψογη indie μπαλάντα στη μεγάλη παράδοση των Blue Aeroplanes. Οι Franz Ferdinand δείχνουν ικανοί να μας μεταφέρουν στην εποχή που τα άλμπουμ αποτελούνταν στην ουσία από ορισμένα μεγάλα singles και από μια σειρά αξιοπρεπή τραγούδια (στην προ-Smiths εποχή δηλαδή για τον ανεξάρτητο ήχο...).
Κάπου εδώ σταματάς το παιχνίδι των αναφορών και θυμάσαι ότι δύσκολα θα ακούσεις ένα πιο άμεσο άλμπουμ μέχρι το τέλος του 2005. Μήπως τελικά δύσκολα θα ακούσεις κάποιο καλύτερο άλμπουμ μέχρι το τέλος του 2005; Όσο και αν επιμένω να σέβομαι τους Rolling Stones μονάχα, από όλα τα zombie του απώτατου μουσικού παρελθόντος που μπορούν και "παλεύουν" ακόμα, είμαι σίγουρος ότι αυτό είναι το ...Big Bang της φετινής χρονιάς. Το ξέρουν και οι ίδιοι άλλωστε, δε νομίζετε;
Με δύο ακόμη άλμπουμ σαν και αυτό οι Franz Ferdinand αλλάζουν κατηγορία και μεταπηδούν στο πάνθεον των συγκροτημάτων που καταφέρνουν και κερδίζουν τα δύο μεγαλύτερα στοιχήματα της pop μουσικής: το αληθινό πάθος και την εγγυημένη εμπορικότητα. Στην κατηγορία Duran Duran... δηλαδή. Οι τελευταίοι που το προσπάθησαν και απέτυχαν ήταν οι Dandy Warhols.
