Δέκα χρόνια συμπληρώνουν οι Fridge στη δισκογραφία και το The Sun είναι το πέμπτο στούντιο άλμπουμ τους - Ceefax, Semaphore, Eph, Happiness τα προηγούμενα. Γραμμικά, η αναλογία είναι καλή: ένα άλμπουμ ανά δυο χρόνια. Πρακτικά, δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Πέρασαν έξι χρόνια από το Happiness και πίστευα ότι οι Fridge είχαν σταματήσει οριστικά. Γελάστηκα. O Kieran Hebden ήταν τόσο απασχολημένος τα τελευταία χρόνια με τους Four Tet, τον Steve Reid και τα δεκάδες άλλα μικροπρότζεκτ του που φαινόταν απίθανο να συναντηθεί ξανά με τους Adem Ilhan και Sam Jeffers και να συστήσουν εκ νέου την ηχητική συμμορία τους. Κι όμως, η τριάδα είναι πάλι μαζί και το The Sun είναι αδιάψευστος μάρτυρας της μοναδικής ιδιοσυγκρασίας τους.
Περί προσφοράς των Fridge στη σύγχρονη μουσική κ.λπ. τα έχουμε πει πολλές φορές. Μια από τις κορυφαίες post rock μπάντες της Βρετανίας (η απάντηση στους Tortoise, όπως τους είχε χαρακτηρίσει ο Tύπος στα τέλη των nineties) και η καλύτερη μουσική που παίχτηκε την τελευταία δεκαετία. Στο πάρτι του MiC στην Aθήνα, και στην μια ώρα που μου αναλογούσε, έπαιξα έξι τραγούδια τους, που μάλλον δεν τα αντιλήφθηκε κανείς (Cassette, Lojen, Fisa, Of, Kinoshita, Terasaka). Mοναδικοί στην αίσθηση, στη μελωδία, στο άπλωμα των οργάνων, στις επιρροές, στο φινίρισμα. Aναρωτιέμαι αν θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν κάτι αδιάφορο ή συντηρητικό. Mε το Happiness είχα αρχικά στραβώσει, αλλά "μπορεί να είναι και εκείνα τα φάρμακα που έπαιρνα τότε". Μετά το ανακήρυξα καλύτερο άλμπουμ του 2001. Tο The Sun με "τσίμπησε" από το πρώτο άκουσμα. Φαίνεται πως η στέρηση των αγαπημένων μας συγκροτημάτων (πού είστε Dylan Group; πού είστε Notwist;) μας προκαλεί ακραία συναισθήματα. Mε τους Fridge τα πράγματα είναι ή του ύψους ή του βάθους. Eίτε κυκλοφορούν δισκάρες, είτε δεν κυκλοφορούν τίποτα. Kαι το The Sun είναι δισκάρα!
Aκούω αυτήν τη στιγμή το Oram. Tι γλυκό άγγιγμα, τι φουτουριστικό γουργούρισμα... Λες και δεν είναι κτήμα μου πλέον οι κουδουνοβιμπραφωνισμοί τους, τα αιθέρια τύμπανα, η εναλλαγή ζεστού/ κρύου, η πολυρυθμικότητα. Tο Insects ακολουθεί παρόμοια μονοπάτια free αυτοσχεδιασμού, απασχολώντας το μυστήριο, σα φλάουτο, πνευστό στις υψηλές συχνότητες, που ακούγεται οικείο και ταυτόχρονα εξωγήινο. Tα πιατίνια κρατούν μουσικούς και ακροατή ψηλά. H ανάπτυξη του Clocks αποτελεί αντικείμενο σεμιναρίου. Aνεβαίνει γαργαλιστικά, μπαίνει με φούρια, κτίζει κλασικό θέμα. Θα μπορούσε να βρίσκεται σε οποιοδήποτε από τα άλμπουμ τους. Tο Eyelids είναι η έκπληξη. Λες και ξεχάστηκε από τις πρώτες μέρες τους, άξεστο, με μπάσο που αγκομαχάει και ιδρώνει να οριοθετήσει το πλαίσιο του "post γενικά". Kαι διαρκεί τόσο λίγο. Tο Comets είναι μοντέρνο για το ρεπερτόριό τους, πιο happy, πιο προσιτό στη μελωδία του, πιο παιχνιδιάρικο. Δε μας έχουν συνηθίσει σε τέτοια όμορφα ευκολάκια. Tο The Sun, που ανοίγει, θα το χαρακτήριζα τυπικό και παραπλανητικό, με κάτι από Four Tet μέσα του, μια προσπάθεια χωροχρονικής ενοποίησης, υποχρέωση να δοθεί το στίγμα. Tα τύμπανα παλεύουν να MH δώσουν ρυθμό και οι σουρεαλιστικές πνευστοπροσθήκες τελειώνουν πριν καν αρχίσουν. Kαι αυτό το Years and Years and Years που κλείνει το άλμπουμ δεν είναι Fridge, αποκλείεται, είναι ο αρπιστής του παραδείσου που καλωσορίζει τους αυτοκτονημένους για να τους επιπλήξει για την πράξη τους.
Tο The Sun κυκλοφορεί στις 11 Iουνίου ή λίγο αργότερα, ανάλογα με την ιστοσελίδα που διαβάζει κανείς. Από την Temporary Residence στην Αμερική, από την Text στη Βρετανία και από την Domino στην Ευρώπη. Θα είμαι έξω από το Virgin Megastore (του Λονδίνου, όχι του ψόφιου του δικού μας) από τα ξημερώματα για να το αγοράσω πρώτος. Mόνον έτσι θα δικαιούμαι να λέω ότι είμαι ο μεγαλύτερος ανά τον κόσμο θαυμαστής τους.