Dark young hearts
Ανάμεσα στο πακέτο με τα promos ξεχώρισε αμέσως το αινιγματικό εξώφυλλο ενός clean-cut τύπου με γυρισμένη την πλάτη να αγναντεύει ένα απέραντο καταπράσινο λιβάδι. Και είναι από αυτές τις κλασικές περιπτώσεις που σπάνια πέφτεις έξω καθώς το περιτύλιγμα, συνάδει απόλυτα με το μουσικό περιεχόμενο.
Οι frYars αποτελούν ουσιαστικά το προσωπικό όχημα του μόλις 20χρονου λονδρέζου Ben Garrett, και οι "Σκοτεινές Νεανικές Καρδιές" αποτελούν το ντεμπούτο του full-length, ύστερα από τα "The Ides EP" και "Spring's The Perfidy EP". Από τις πρώτες κιόλας νότες συνειδητοποιείς ότι κάτι σημαντικό κρύβεται εδώ πέρα. Η καρδιά του καλλιτέχνη χτυπά προκαλώντας ταχυπαλμία στον ακροατή με την εισαγωγική τετράδα των "Jerusalem", "The Ides", "Lakehouse" και "Visitors". Στο εισαγωγικό "Jerusalem" η electro-pop αποτελεί απλά την βάση για τον νεαρό τραγουδοποιό, ώστε να μπορέσει ν' απλώσει τα ανήσυχα πλοκάμια του σε intellectual pop μονοπάτια θυμίζοντας τις δουλειές συκροτημάτων τύπου Divine Comedy. Η χρήση πιάνου και εγχόρδων σε συνδυασμό με την τυπικά αγγλική ερμηνεία και τα falsettos του Garrett οδηγούν στο απογειωτικό αποτέλεσμα του "The Ides" παραπέμποντας στους αδικοχαμένους Cane 141 ("Garden Tiger Moth", 2001), ενώ το electro-pop άσμα "Lakehouse" είναι μία βουτιά στη δεκετία του '80, και παράλληλα η ενδιάμεση τομή ανάμεσα στους Pet Shop Boys και Human League! Και όταν στο "Visitors" δεν είναι καλεσμένος άλλος από τον πολύ Dave Gahan από τους Depeche Mode για backing vocals, - εξάλλου αποτελούν εμφανέστατη επιρροή στην μουσική του frYars στα πρώτα τους χρόνια-, τότε δεν μένουν και πολλά περιθώρια για αμφισβητήσεις.
Δεν μένει όμως μόνο σ' αυτά, αφού δεν διστάσει να πειραματιστεί σε τρίλεπτα ψυχεδελικά κιθαριστικά τραγούδια ("A Last Resort") προσδίδοντας μία ενδιαφέρουσα ποικιλομορφία, που σπανίζει σε αντίστοιχα ηχογραφήματα. Όπως και στο "Novelist's Wife" στο οποίο με συνοδεία πιάνου και πνευστών, σχεδόν απαγγέλει σκοτεινούς πικρόχολους στίχους ("You told your wife that she is ugly..."), ενώ η έξοδος είναι ηρωική με το επικό "Morning" να στιγματίζει με την ιδιαίτερη δραματουργική του κορύφωση μέσα από μία σχεδόν αιωρούμενη δομή.
Από τα δυνατότερα ντεμπούτα που ακούσαμε πέρυσι. Μένει να δούμε εάν θα υπάρξει αντίστοιχη συνέχεια, ή απλά ήταν μία θεία έμπνευση, που δύσκολα μπορεί να επαναληφθεί.
