I am
Ώστε σας άρεσε ο δίσκος του καινούργιου αυτού εγχώριου σχήματος κ. Στυλιανέ Τζιρίτα; Παρακαλείσθε λοιπόν όπως αναφέρετε ενταύθα και τους λόγους. Ένας μάλιστα δεν αρκεί.
Οι λόγοι που μου αρέσουν οι Fuku και ο μόλις εκδοθείς στην νεοσύστατη Happily There's No Earlids δίσκος είναι οι κάτωθι:
1) Καταρχάς, πιστεύουν στον εαυτό τους και προωθούν με έναν επιθετικό τρόπο την περσόνα τους, τουτέστιν πετάνε πάνω στο πρόσωπο τη διαφορετικότητα τους υποστηρίζοντας με λυσσασμένο τρόπο τη μυστικότητα και τη βιαιότητα τους, τις εικόνες που επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν ως προμετωπίδα της κατάθεσης τους.
2) Σε αντίθεση με πολλούς ομόσταυλους του είδους, οι οποίοι μοιάζει να θεωρούν ότι το να βαράς σημαίνει απουσία σύνθεσης, οι Fuku έβαλαν τον όρο σύνθεση στην ατζέντα τους. Μπορεί το no wave, οι Sunn O))), το sludge και ο 00s μηδενιστικός πειραματισμός να είναι στα αυτιά και την δεξιά χώρα του εγκεφάλου τους, εντούτοις στο ‘I am’ εντοπίζεις αμέσως τις γέφυρες, όσο εύκολα αντιλαμβάνεσαι και τα ρεφραίν.
3) Κάνουν υποθέτω κάθε βράδυ επικλήσεις σε κάποιο αρχαίο πνεύμα που θα στείλει την Υοκο Ono μακριά από φιλανθρωπίες και δημοπρασίες αντικειμένων του αείμνηστου αγαπημένου της και θα την ξαναβάλουν σε ένα στούντιο το οποίο θα βρίσκονται άνθρωποι οι οποίοι θέλουν να βιώσουν εκ νέου την έννοια (διότι περί έννοιας πρόκειται) Plastic Ono Band στις ημέρες και τα πεπραγμένα των πρώτων χρόνων.
4) Χωρίς να είναι πάντα ορατό (για την ακρίβεια αντιληπτό από το αυτί) το περιεχόμενο των στίχων, εντούτοις έχω την εντύπωση ότι παρόλο που παραμένει σε μόνιμη βάση μια μισανθρωπία, εντούτοις αυτή δεν εξελίσσεται ποτέ εννοιολογικά σε κάτι που πλησιάζει την αφελή (όσο και ενοχλητική, ακριβώς επειδή είναι αφελής άρα και τυφλή στη συνείδηση). Αντιθέτως, προσεγγίζει το μηδέν με τάση βιωματικής μάθησης και όχι στερεοτυπίας.
5) Έχει κάνει mastering (καταφέρνοντας να διατηρήσει το οργωμένο τοπίο χωρίς οι παροξυσμικές κοτρώνες να εμποδίζουν τη ροή) ο πολύς Denis Blackham.
6) Το πανσπερμικό rock (διότι τέτοιο είναι) των Fuku δεν έχει οιμωγές για κάποιον χαμένο κρίκο στην εξέλιξη του ηχητικού φάσματος. Δεν κακοχρονίζει εν ολίγοις αλλά καταθέτει την οργασμικότητα πεπεισμένο ότι μόνο το σήμερα έχει σημασία. Το πώς θα εξελιχθεί (ΚΑΙ ΑΝ εξελιχθεί) είναι ένα στοίχημα το οποίο οι Fuku ίσως να μη θέλουν να σκέπτονται ακόμα. Θα έχει ενδιαφέρον να εξελιχθεί πάντως και θα είναι μια χαμένη ευκαιρία αν παραμείνει μόνο στην παρούσα υπαρξιστική δήλωση του ‘I am’.
