Teachings from the electronic brain
Το μέλλον έρχεται συνήθως γρηγορότερα απ' ότι το περιμένουμε... Ο χρόνος περνάει, άλλοτε αργά, άλλοτε γρήγορα, αλλά περνάει. Έτσι πέρασε και το 1992, και το 2000, και το 2004 και άλλα χρονικά ορόσημα, φτάσαμε ήδη στους πρόποδες του 2007 και ακόμη δεν μετακινούμαστε με τα προσωπικά μας αεροπλανάκια, δεν έχουμε όλοι ρομπότ να μας υπηρετούν, δεν ανεβαίνουμε με ασανσέρ στο διάστημα... Στην πραγματικότητα φαίνεται πως ο κόσμος αλλάζει με ρυθμούς μάλλον αργούς για τα μέτρα μιας ανθρώπινης ζωής!
Και στη μουσική; Ποια είναι η μουσική του 2007; Πόσο πεπαλαιωμένη ακούγεται στο σήμερα η μουσική ενός πάλαι ποτέ πρωτοποριακού group της περασμένης δεκαετίας; Καθόλου σπεύδω να σημειώσω! Γιατί μπορεί π.χ. η τεχνολογία να έχει ξεπεράσει πια την εποχή του ISDN (και δίσκος των FSOL από το 1994) και να έχει φτάσει στην εποχή του DSL (ή να αγκομαχά να φτάσει αν κρίνουμε από τα εγχώρια δεδομένα!) αλλά στη μουσική το ρολόι κάπου έχει κολλήσει. Ακόμη και στην υποτίθεται πιο φουτουριστική μουσική, την ηλεκτρονική. Η οποία είτε θυμίζει αγελάδα που μηρυκάζει με νωχέλεια παλιές τροφές (μεταμοντερνισμό θα το 'λεγε ένας "σοβαρός γραφιάς"!), είτε προσπαθεί να ανοίξει τον νέο δρόμο με προκλήσεις, κενές ουσίας ως επί το πλείστον (βλ. noise, θορύβοι κλπ κλπ). Συνειρμικά θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι το ίδιο συμβαίνει και στον κινηματογράφο, όπου το νέο εκβιάζεται με απεικόνιση όλο και πιο ...ακραίων ακροτήτων και ακροβασιών. Γενικά δεν πρέπει να ζούμε και στις καλύτερες εποχές για την καλλιτεχνική έκφραση, κι ας αυτοβαυκαλιζόμαστε για τους "ενδιαφέροντες καιρούς που ζούμε"... Κι ας έχει γίνει το καλλιτεχνικό τοπίο πιο πυκνοκατοικημένο... Δεν λέει όμως κάτι αυτό!
Αφορμή για αυτές τις σκέψεις είναι η συλλογή που κυκλοφόρησαν οι Future Sound of London, μια μπάντα (ντουέτο δηλαδή, η συνήθης μορφή σχήματος στην electronica) η οποία χρησιμοποίησε τα ηλεκτρονικά μέσα με τέτοια έμπνευση και μαστοριά ώστε να έχει καταταχθεί στο είδος της εγκεφαλικής intelligent ambient (γιατί προφανώς υπάρχει και η άφθονη ανεγκέφαλη ambient!).
Υπάρχουν συγκροτήματα, ειδικά από το χώρο της pop (με την ευρεία έννοια) που τα διάφορα best of τους είναι οι καλύτεροι δίσκοι που έβγαλαν ποτέ. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όπου μια συλλογή αδυνατεί να ξεπεράσει την αισθητική πληρότητα ενός μοναδικού LP. Οι FSOL μάλλον ανήκουν πιο πολύ στη 2η κατηγορία. Έτσι θα προτιμούσα όσοι τους ανακαλύπτουν όψιμα, να προσθέσουν στη δισκοθήκη τους (ή έστω στην mp3-θήκη τους) το "Lifeforms" ή το "Dead cities". Όχι ότι η συλλογή τούτη δεν είναι καλή. Το αντίθετο! Και είναι μάλιστα καλή παρά το γεγονός ότι κάποια κομμάτια είναι ξαναδουλεμένα σε νέα edits (κάτι μάλλον δυσοίωνο γενικά!). Και φυσικά πως να ξεπεράσεις κομμάτια όπως το "Papua Nea Guinea" με το sample της αγίας Lisa (Gerrard) ή το τρυφερά οικείο σαν ζεστό και διάφανο νερό "Lifeforms" της ετέρας αγίας Liz (Frazer);
Ακούω και ξανακούω το δίσκο... Και συνειδητοποιώ ότι μία από τις κύριες γοητείες της μουσικής των FSOL είναι ότι κατάφεραν να απεικονίσουν ηχητικά με λεπτή ευαισθησία τον φόβο μπροστά στην τεχνολογία, την αστική αποξένωση και το μέλλον...
