Mirror phase
Ένας καλός δίσκος δε χρειάζεται πομπώδη εισαγωγή. Fuzzy Νerds, εν ενεργεία από το 1994, δημιουργούν post-alternative μουσική -όπως δηλώνουν οι ίδιοι. Το "Mirror Phase" αποτελεί τον περισσότερο δουλεμένο και δεμένο δίσκο τους. Ο συνδυασμός pop, πιασάρικων μελωδιών, του πραγματικά καθηλωτικού ρυθμού (μπράβο στον ντράμερ που καταφέρνει να είναι ρυθμικότατος αλλά και κυρίως μελωδικός!) και της απομακρυσμένης από τα ελληνικά δεδομένα, παραγωγής (αν και αυτό το τελευταίο αλλάζει πλέον...) με τη βοήθεια του Clive Martin (The Cure, Siouxsie and the Banshees, U2, Raining Pleasure και άλλων πολλών) καθιστά το άκουσμα του "Mirror Phase" κάτι παραπάνω από ακουστική τέρψη.
Αναλυτικά λοιπόν: οι κιθαριστικές μελωδίες (στην κιθάρα και το μπάσο) είναι εξέχουσες. Πολύ καλή -αλλά αρκετά περιορισμένη - η χρήση του βιολοντσέλου και του τρομπονιού. Όσον αφορά τα φωνητικά, θα έπρεπε να δοθεί μεγαλύτερη βάση. Αυτή τη στιγμή, με μια αρκετά προσεκτική "αυτιά" δίνουν το στίγμα του δίσκου. Όμως, οι κιθάρες υπερέχουν (ξεκάθαρα) και σε μια γρήγορη ακρόαση, καλύπτουν τη σημαντικότητα των φωνητικών. Υπάρχουν άπειροι δίσκοι που έχουν ως χαρακτηριστικό τις κιθάρες. Πώς θα ξεχωρίσει ένας ακόμα κιθαριστικός δίσκος εάν δεν δίνει έμφαση και κάπου αλλού, ή εάν δεν έχει κάποια διαφορετική προσέγγιση;
Αξίζει να δώσει κανείς προσοχή στους στίχους. Λίγοι - με αποτέλεσμα να δίνεται και μεγαλύτερη έμφαση στη μουσική - αλλά περιεκτικοί. Με αφετηρία τον Λακανικό όρο "mirror phase", το πρόωρο συστατικό της ταυτότητας, γινόμαστε μάρτυρες ενός προσωπικού ταξιδιού, με στάσεις όπως ο ναρκισσισμός, το ψέμα μιας πλαστικής πραγματικότητας, της αγάπης, πολλών συναισθημάτων και ανθρώπινων στιγμών. Κορυφαία στιγμή του δίσκου, το τελευταίο κομμάτι "...of course you may my dear", ως συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης-κομματιού "Μay I leave?". Ιδιαιτέρως συμβολικό, μετά το πέρας του, όπου επαναλαμβάνεται το κομμάτι που ανοίγει ο δίσκος, "Plastic", δίνοντας μια κυκλική πορεία στην εξέλιξη της fuzzy nerd ταυτότητας. Αυτή η ανακύκλωση είναι αρκετά ισοπεδωτική - ξεκινάμε ένα ταξίδι για να καταλήξουμε στον ίδιο προορισμό με αυτόν που ξεκινήσαμε; Κατασκευάζουμε μια ταυτότητα και την αποδομούμε για να επιστρέψουμε στην αρχική μας κατάσταση; Ή μήπως συμβολίζει την αέναη αναζήτηση;
