Orchestra of wolves

Το ξεκαθαρίζω από την αρχή. Το ντεμπούτο άλμπουμ των Gallows είναι ά-ψ-ο-γ-ο! Σχεδόν αψεγάδιαστο, όσο κι αν αυτός ο χαρακτηρισμός φαντάζει προσβλητικός για ένα hardcore punk σχήμα. Απόλυτα distorted punk ήχος με υπόγειες μελωδίες (ακόμη και από τα πλήκτρα, με σοφά ξεχωριστό ρόλο σε πολλές στιγμές του δίσκου), νεανικές ταχύτητες, off-the-stream τραχύτητα και πρωτόγονα φωνητικά.

Παθιασμένη αφοσίωση στις επιταγές των Black Flag (υπάρχει και σχετική διασκευή στο Nervous Breakdown) και μία φήμη για πραγματικές live riot καταστάσεις, που καθορίζει το τελικό κριτήριο έγκρισης στις μπάντες αυτού του είδους. Και πάνω από όλα ένα απόλυτα ΚΛΑΣΙΚΟ hardcore punk έπος, όπως το Abandon Ship, του οποίου οι απεγνωσμένες κραυγές και η υστερική μελωδικότητα, που ανεξήγητα πώς, καθιστά πάντοτε το hardcore ένα μουσικό είδος που προκαλεί συγκίνηση μεγαλύτερη και από την πιο θλιμμένη μπαλάντα του κόσμου, το εκτοξεύουν στο άπειρο χωρίς επιστροφή!

Γουστάρω να ρίξω μια πιο προσεχτική ματιά και στους στίχους, από ό,τι στη μέση βαρετή και καταθλιπτική indie rock μπάντα. Ο Kapranos ισχυρίζεται ότι οι The Cribs τραγουδάνε σοκαριστικά αληθινούς στίχους... και τα στιχάκια τους μοιάζουν με ανέκδοτα του δημοτικού (που πάντα τα έχεις ήδη ακούσει). Εδώ τι γίνεται; "My name is Casanova/ I'm basically a man/ I have the head of a wolf/ the appetite of an entire land"... Η ειρωνεία είναι το μόνο μέσο δια του οποίου ένας φύσει "αγριεμένος" και επιθετικός στιχουργός δύναται να μην πέσει στην παγίδα της γραφικότητας και στα καρτουνίστικα πρότυπα του διασκεδαστικού χουλιγκανισμού.

Γουστάρω αφάνταστα τον Frank Carter. Που είναι τυπικός βρώμικος-πάνκης. Και αν δεν είναι και το παίζει τώρα που άρπαξε με την υπόλοιπη συμμορία το ένα εκατομμύριο λίρες της Warner, τον γουστάρω ακόμη περισσότερο. Ο τύπος είναι ασυνείδητη ρέπλικα του Johnny Rotten και γράφει μερικά από τα καλύτερα punk τραγούδια που γνώρισε ΟΛΗ η Βρετανία εδώ και αιώνες. Γουστάρω που μας καλεί να τον προσέξουμε, που πέφτει πάνω μας και βρομοκοπάει..., που είναι θετικά "τελειωμένος" και απόλυτα εμπορικός στις ακρότητές του.

Η Warner λοιπόν επανατύπωσε το άλμπουμ, που όταν πρωτοβγήκε κανένας μας δεν το πήρε χαμπάρι και δίνει μαζί σχεδόν ό,τι δεν χρειάζεσαι. Άχρηστες ηχογραφήσεις στα στούντιο του BBC και ένα καινούργιο τραγούδι -Sick of feeling sick- που υποδεικνύει ότι προκειμένου να μη διακοπεί, αλλά να μεγαλώσει περισσότερο, ο σαματάς, οι Gallows δεν θα διστάσουν να αγκαλιάσουν και το emo. Αυτό το άλμπουμ όμως δεν είναι μια emo σαχλαμάρα. Είναι μια γνήσια hardcore punk μπουνιά στο πρόσωπο κάθε φλώρου που θεωρεί punk τους Fall Out Boy, ακραίους τους παπαδο-μεταλάδες System Of A Down και εναλλακτικό ροκ τους Franz Ferdinand.

Synth-driver punk παιάνας με τρελό Bobby O. ριφάκι το Will Someone Shoot That Fucking Snake... και εκεί που δεν το περιμένεις ανακαλύπτεις ότι οι Gallows εμπαίζουν επιδεικτικά τις μουσικές σου εμμονές και ανησυχίες.

Ο.Κ..., από την αρχή έπρεπε να καταλήξω στο ότι υπάρχουν και κυκλοφορούν εκατοντάδες χαμένα hardcore διαμάντια, τα οποία ποτέ δεν θα ανακαλύψουμε εμείς οι από έξω. Μειώνει αυτό σε κάτι την ανυπέρβλητη αξία των τραγουδιών των Gallows; Απολύτως σε τίποτε απαντώ.

Μετά και από αυτόν το δίσκο συνεχίζει κανείς να θεωρεί τους Arctic Monkeys έστω και άξιους λόγου για το υπόλοιπο ζωής που απομένει στις επιτηδευμένα εφηβικές τους ανησυχίες; Οι Gallows μόλις τους μάτωσαν το πρόσωπο, τους τσάκισαν τα κόκαλα και τους κλέψανε και κάτι λίγα ψιλά που κουβαλούσαν πάνω τους. Ακόμη και οι Libertines ξαφνικά ακούγονται υπερβολικά περιορισμένοι... στις εκρήξεις τους!

Με γνήσιο ήθος,