Beautifulgarbage

Ο John Houston είπε κάποτε στον Robert Mitchum: «Είσαι ή ο καλύτερος ηθοποιός του κόσμου ή ο χειρότερος, αλλά δεν μπορώ να αποφασίσω τι από τα δύο.» Το BeautifulGarbage είναι ή πολύ καλό pop album, κλασσικό για το είδος εν τη γενέσει του, ή μια παπάρα ολκής. Μια βδομάδα το ακούω καθημερινά και ακόμη δεν μπορώ να αποφασίσω. Ξεκινάω ελπίζοντας η αποκαλυπτική περιπέτεια του γραψίματος να με βγάλει κάπου...

Κατ' αρχήν, ακούγεται. Τα περισσότερα κομμάτια είναι καλές συνθέσεις, με τη φρεσκάδα που απαιτεί το ιδίωμα και με προοπτικές σουξέ. Ξεσηκώνουν, χορεύονται, τραγουδιούνται και καρφώνονται στο μυαλό, κατά περίπτωση. Ξέροντας όμως ότι αυτό είναι το ζητούμενο όταν είσαι τέτοιου μεγέθους όνομα, μπαίνουν ψύλλοι στ' αυτιά. Μήπως όλα είναι σχεδιασμένα με σκοπό την ικανοποίηση του καταναλωτή; Μήπως του γραψίματος των κομματιών προηγήθηκε έρευνα αγοράς; Δύο στοιχεία που οδηγούν σ' αυτή την υπόθεση, είναι οι αυξημένες απαιτήσεις κοινού και εταιρίας, και (κυρίως) το γεγονός ότι ηχητικά αλλά και σαν φιλοσοφία, το 'BeautifulGarbage' δεν έχει και πολλή σχέση με τα δύο προηγούμενά τους.

Τι μας νοιάζει, θα σκεφτεί κάποιος πρακτικά κυνικός, ή κυνικά πρακτικός. Το αποτέλεσμα μετράει. Τι σε κόφτει δηλαδή πώς φτιάχτηκε; Εδώ ο ρομαντικός εραστής της μουσικής μέσα μου επαναστατεί, αλλά με το φόβο να χαρακτηριστεί εγκληματικά αφελής το καταπίνει. Ας πούμε ότι δε μου κάθεται καλά. Και ας προσπαθήσουμε να δούμε πίσω από την αστραφτερή βιτρίνα.

Η παραγωγή είναι υπερβολική. Ξεπερνάει το όριο του να χαρακτηριστεί «φροντισμένη» ή «ευρηματικά ευφάνταστη» και γίνεται φορτωμένη και κουραστική. Στο 'Silence Is Golden' και (ιδιαίτερα) στο γλυκανάλατο 'Can/t Cry These Tears' η φασαρία (προσοχή, όχι ο θόρυβος) από τα εφέ και τα διάφορα καλούδια του στούντιο εκνευρίζουν και αποπροσανατολίζουν. Μήπως το δεύτερο γίνεται εσκεμμένα; Οι συνθέσεις από την άλλη, είναι άνισες. To 'Shut Your Mouth' και το 'Cup of Coffee' είναι από κάθε άποψη ωραία τραγούδια, και το 'Androgyny' ένα αξιοπρεπές single. Όσο πάμε όμως προς το τέλος, η ποιότητα πέφτει, λες και ξεφουσκώνουν από την υπερπροσπάθεια της αρχής. Ή μήπως είναι απλά γεμίσματα, σύμφωνα με την τρέχουσα λογική των εταιριών και πολλών «καλλιτεχνών»; Και τέλος, ακόμη και όταν τα κομμάτια είναι καλά, η αισθητική τους δε μου πάει. Κάτι απροσδιόριστο εδώ με ενοχλεί, μου φαίνεται πολύ δήθεν. Ντεμέκ, που έλεγε και η γιαγιά μου.

Η γιαγιά μου έλεγε και κάτι άλλο. Να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου (δεν το έλεγε ακριβώς έτσι, αλλά αυτό εννοούσε). Όταν κάτι μου φαίνεται παπάρα, μάλλον είναι. Έστω και με καλές στιγμές, έστω και με αμφιβολίες.