GardenBox
Να γιατί οι επτά μέρες της Δημιουργίας (στην απαρχή της Γενέσεως, πού αλλού;) σήμερα ακούγονται τόσο άκροτες και ασφαλώς περισσότερο χαμηλών τόνων. Αναλογιστήκαμε το τι επακολούθησε και αυτό στάθηκε αρκετό.
Άστυ (το): η πόλη, το σύνολο μεγάλου αριθμού οικημάτων που αποτελούν ίδιον συνοικισμό... από ένα λεξικό των εκδόσεων Άτλας του 1961 (no laughs, please!), ασφαλώς προσαρμοσμένο στη νεότερη καθομιλουμένη.
Το αστικό περιβάλλον ως αυτοσυντηρούμενος οργανισμός γεννά και αναπτύσσει επιθέσεις και άμυνες. Αν στο πρώτο μισό των nineties είχε τελειώσει εκείνη η ημιτελής τριλογία των Raw στην Elfish, θα είχαμε σήμερα ένα σημαντικό δεδομένο εδώ, με σκιαγραφημένη τη σκέψη της πρωταρχικής σύλληψης. Η πόλη έχει ψυχή. Η κάθε πόλη κατοικείται, ειδάλλως δεν θα ήταν πόλη. Η πόλη αιμορραγεί, έχει διάσπαρτες σκέψεις που την αγαπούν και την μισούν ταυτόχρονα μέσω μιας ιδιόρρυθμης έντασης. Η πόλη μας καλεί με τη δική της μουσική.
Οι GardenBox επιχειρούν να τη διαμορφώσουν μέσα από αυτό το ντεμπούτο cd (είναι το πρώτο τους επίσημο album, μετά από δύο δικές τους ανεξάρτητες παραγωγές που προηγήθηκαν). Το "GardenBox" είναι ένα road movie πενήντα λεπτών στις κοινές αλλά και στις ακροφανείς διαδρομές που ακολουθεί κάποιος περπατώντας εν μέσω κτιρίων, σε ένα γεωμετρικό και τοπογραφικό δίχτυ σημείων και διαδρομών. Η Αθήνα δεν είναι φυσικά Νέα Υόρκη (και ποτέ δεν θα γίνει). Ευτυχώς το περιβάλλον της εμπνέει και για κάτι που εκτός των ιλιγγιωδών ρυθμών, των κορυφώσεων και της έντασης μπορεί να έχει μελωδία και ήσυχα μέρη, να δικαιολογεί το πιάνο δίπλα στις κιθάρες, στο θόρυβο και την λεπτομέρεια του laptop, των beats, αλλά και της ηλεκτρονικής κινητικής, εικόνων εσκεμμένα ασαφών. Ώστε αυτό που εκλαμβάνουμε ως ζωντάνια ακούγοντας αυτό το υλικό να μην φαίνεται περισσότερο ως νευρικότητα ή διαμαρτυρία, αλλά ως το soundtrack για όσους δεν έσπασαν ποτέ τα όρια των τειχών.
Θεωρώ το δεκάλεπτο "The Grief Of Sadness" ως τον χαμένο κρίκο ανάμεσα στους Neotropic, τους Neutral, το μεταμοντέρνο, βιομηχανικό post-rock και το "1984" του George Orwell. Ιδιοφυές και πληθωρικό. Αν ανακάλυπτα ένα πρωί πως κάποιος υπεράνω θέλει να με παρακολουθεί κάθε στιγμή με δορυφόρο, θα τους ζητούσα την άδεια να το έχω ως μουσική επένδυση. Όπως και το "You Can't Hurt It", ένα τραγούδι (τα φωνητικά έχουν ρόλο σε μόλις τρία tracks σε ολόκληρο το album) που κάνει την, αστική πάλι, απομόνωση, ποίημα.
Αυτό που έκαναν εδώ οι GardenBox ήταν να περιγράψουν απλώς το αδιαμφισβήτητο (πώς αλλιώς θα το ζούσαμε ως πραγματικό;). Και να το παραστήσουν (όπως και στις πολυτεχνικές ζωντανές τους εμφανίσεις), με μια φορτισμένη ματιά και μια κρυφή προστακτική, αιχμηρή και αναδραστική, γεμάτη κινδύνους και κρυψώνες όπου η αμόλυντη αθωότητα επιζεί και κυοφορεί. Με αποσιωπητικά, λόγω φραστικής εντροπής.
