In search of excellounge
Η τελευταία τάση στα αυτοκίνητα όπως ξέρεις, είναι τα πολυμορφικά. Το παίρνεις επιβατικό και το κάνεις νταλίκα. Γυρνάς τα καθίσματα, τα κρύβεις, τα εμφανίζεις, τα μικραίνεις, τα μεγαλώνεις και ποτέ δεν πλήττεις με το τελικό αποτέλεσμα. Η πολυμορφία είναι ο εχθρός της πλήξης, ο υπόγειος σύγχρονος τρόπος αντίστασης, στην ολοένα και φανερή παγκοσμιοποίηση της ομοιομορφίας. Η διαταγή των αρχηγών είναι μία: Ότι εξέχει πάνω από την μετριότητα, τον καθορισμένο μέσο όρο πρέπει ν' αποκεφαλίζεται. Όποιος αρνείται να είναι μια απλή φωτοτυπία, πρέπει να καεί. Όποιος δεν έχει μια ταμπελίτσα, ένα barcode που τον χαρακτηρίζει, πρέπει να διαλυθεί.
Παρίσι, μουσείο Πάμπλο Πικάσο, Ιούλιος '97. Στους πίνακες το προφίλ συναντά το ανφάς. Στους διαδρόμους, ο Francois Inca συναντά τον Dinant Lance, αμφότεροι επαγγελματίες νυχτοπεριπατητές και μέχρι τότε ερασιτέχνες μουσικοί.
Gare du Nord: Σταθμός-καρδιά του Παρισιού. Από εκεί φεύγουν τραίνα για την υπόλοιπη Ευρώπη. Πυκνή κίνηση όλο το εικοσιτετράωρο, την ημέρα «καθώς πρέπει» κόσμος, το βράδυ μόνο λούμπεν στοιχεία. Τώρα γιατί το ντουέτο διάλεξε αυτόν τον σταθμό για όνομα, είναι κάτι που αυτοί ξέρουν και εμείς αγνοούμε.
Ο Francois ο γάλλος και ο Dinant ο βέλγος μετά τη συνάντησή τους και τις πρώτες συζητήσεις τους καταλήγουν να συγκατοικούν και να αφιερώνουν το περισσότερο χρόνο τους στη μουσική. Φεύγουν για τις Βρυξέλλες, όπου ο Dinant έχει ένα μικρό και παρατημένο στούντιο. Ξεπερνούν το επίπεδο της απλής μίξης ήχων και συνθέτουν δικά τους θέματα στα οποία διοχετεύουν τις καινοτομικές τους απόψεις για τη jazz, το funk και το lounge.
Ηχογραφούν αρκετές συνθέσεις οι εννιά από τις οποίες κυκλοφορούν στο άλμπουμ "(In search of) Excellounge". Και εδώ έρχεται η πολυμορφία: Ενώ το σύνολο μοιάζει με lounge προϊόν, οι λεπτομέρειες διαφοροποιούν τις συνθέσεις, προφυλάσσοντας τους Gare du Nord από τη παγίδα που έπεσε το lounge και είναι ο ναρκισσισμός που ακινητοποιεί. Ο νάρκισσος σπαταλά το χρόνο αυτοθαυμαζόμενος μπροστά στον κόλακα καθρέφτη. Και όσο περισσότερο κοιτάς τη φάτσα σου στον καθρέφτη τόσο περισσότερο ακίνητος μένεις. Οι Gare du Nord ξεφεύγουν από την ακινησία, απλά κινούμενοι σε διαφορετικές μουσικές και συναισθηματικές παραμέτρους.
Το εναρκτήριο "How was it for you" έχει κάτι από το λίκνισμα του θηλυκού που ξεσηκώνει το αρσενικό, το "Taxi au Moulin" στηρίζεται στα κρουστά και στην κιθάρα που παραπέμπει στον Wes Montgomety, to "Tune up" είναι ήπιο funk, το "Pablo's blues" σύγχρονο αστικό blues με σαμπλαρισμένο Robert Johnson (η απορία μου είναι αν το Pablo's παραπέμπει στον Πικάσο που ήταν η αιτία της γνωριμίας τους), το "Excellounge bar" μοιάζει να είναι η lounge συνέχεια του Pablo's blues, καθώς οι νότες και ο ήχος της κιθάρας θυμίζει παλιούς Fleetwood Mac με τον Peter Green, το "Disco-tek" τιμά απόλυτα τον τίτλο του και σου δημιουργεί την επιθυμία για φιγούρες Τραβόλτα κάτω από τη disco-μπάλα, το "Room 69 ...Moi?" αναδίδει τη μυρωδιά των ξενοδοχείων που οι τοίχοι τους άκουσαν και ξέρουν όλα τα μυστικά του κόσμου, εκτός από το που βρίσκεται η χαμένη Ατλαντίδα, το "Searching Gainsbourg" παραπέμπει στην αναζήτηση του ερωτικού σκιρτήματος πριν το ολοκληρωτικό πάθος και τέλος στο "Poem rouge" ο όγκος της ανδρικής φωνής ανακατεύεται με τον αισθησιασμό των γαλλικών και κινέζικων κοριτσίστικων φωνών.
Οι Gare du Nord" είναι σίγουρο ότι δεν έχουν για στόχο τους να δυναμιτίσουν τις μουσικές φόρμες του καιρού μας. Απλά παίζουν το παιχνίδι με πολυμορφικούς κανόνες και αυτό τους κάνει γοητευτικούς.
