Οι Βρετανοί Garlic, εξαμελές σχήμα δημιούργημα του Mike Wyzgowski (κιθάρα και φωνή) -πρώην συνεργάτη του Tricky και του Paul Oakenfold- πρόλαβαν να κινητοποιήσουν το βρετανικό hype με τις live εμφανίσεις τους πριν ακόμη την πρώτη τους επίσημη κυκλοφορία 'The Murky World of Seats' (2002) κάνοντας ακόμη και τον John Peel να ενδιαφερθεί, ενώ το 2003 παρουσίασαν και την δεύτερη δουλειά τους 'Jam Sabbatical' (για την οποία δεν υπάρχουν ακόμη πληροφορίες).
Το 'Animals' που ανοίγει τον δίσκο, με την moody americana ατμόσφαιρα, την steel κιθάρα και την φωνή που παραπέμπει άμεσα στον Neil Young μπορεί να μην είναι αντιπροσωπευτικό, δείχνει όμως από την αρχή ότι οι Garlic κοιτούν στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού ενώ το επόμενο 'Wheel Set' φανερώνει τις προτιμήσεις τους αλλά και τον ήχο που κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου. Κιθαριστικός indie rock ήχος με κύριο άξονα αναφοράς τους Pavement -γεγονός που δικαιολογεί και την συμμετοχή τους στο πρόσφατο σχετικό tribute- με τον Wyzgowski να θυμίζει έντονα Lou Reed. Η συνέχεια κυλά πράγματι σ' αυτό το ύφος με διακυμάνσεις και λιγότερες ή περισσότερες αποχρώσεις americana όπου η steel κιθάρα βγαίνει στο προσκήνιο, ενώ η φωνή πλησιάζει είτε τον Neil Young στις μελωδικότερες στιγμές είτε τον Lou Reed στις πιο πεζές.
Ήχος καθαρός -σε αντίθεση με τo lo-fi των προτύπων τους- και έξυπνα δομημένος αλλά συγκρατημένος καθώς αποφεύγει τις εξάρσεις και τις εντάσεις φέρνοντας έτσι τους Gar-lic κοντύτερα στην pop επικράτεια, ενώ ο Wyzgowski κινείται ανάμεσα στους παραπάνω άξονες αποφεύγοντας όμως την ένταση του πρώτου και τις αιχμές του δεύτερου. Το αποτέλεσμα είναι στίχοι όπως "late night fist fights, stealing cars and rides, the animals are looking cool again" (Animals), "sit around just doin' nothing, that's your quality of life, living down your expectations" (Slave To The Summer, Son), "seems like there's nothing left in my life, but I'm not offended" (Little Wreckage) να μεταφέρονται με ύφος μελωδικό και ελαφρύ που κάποιες στιγμές ακούγεται επιτηδευμένο, φανερώνοντας συναισθηματική απόσταση και δυσκολεύεται να πείσει. Το hidden track διορθώνει κάπως τα πράγματα, μια περισσότερο πειστική επανάληψη του 'Wheel Set' καθώς στην ουσία αναφέρεται σε επιθανάτιο αποχαιρετισμό.
Οι Garlic έχουν την ικανότητα να ανακατεύουν τα συστατικά με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο και, παρά τις αντιφάσεις που παρουσιάζουν, το αποτέλεσμα αρκετές φορές παρασέρνει όπως στο πολύ καλό 'Not Over Yet' όπου η κιθάρα κάνει μικρά θαύματα (διασκευή από προηγούμενη συνεργασία με τον Oakenfold) ή τα 'Doorstop Nominees' και 'Grey Bear', τραγούδια όπου πετυχαίνουν τον καλύτερο συνδυασμό όλων των παραπάνω στοιχείων, συνολικά όμως εμφανίζονται συγκρατημένοι και ίσως άτολμοι.