Replicas redux

Disc Two : 1. Me! I Disconnect From You, 2. Are 'Friends' Electric?, 3. The Machman, 4. Praying to the Aliens, 5. Down in the Park, 6. Do You Need the Service?, 7. Only a Downstat, 8. We Have a Technical, 9. You Are In My Vision, 10. Replicas, 11. It Must Have Been Years, 12. When the Machines Rock, 13. The Crazies, 14. I Nearly Married A Human

Έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του Random. Είκοσι έξι ονόματα, από τους Magnetic Fields μέχρι τους Jesus Jones και από τους Saint Etienne μέχρι τον Dave Clark, σε ένα υπέρ το δέον χορταστικό tribute album για λογαριασμό της Beggars Banquet.

Αν δεν έχετε ακούσει ποτέ το Are Friends Electric? από τους Moloko είναι σαν να μην έχετε ακούσει το Only Love Can Break Your Heart από τον Neil Young. Εδώ και δέκα χρόνια το ακούω μόνο σε αυτήν την εκτέλεση και με αφορμή την επανέκδοση του Replicas αναρωτιέμαι πώς ο Numan κατάφερε και διασκεύασε με τόση επιτυχία ένα γκρουπ που εμφανίστηκε στην πιάτσα είκοσι χρόνια μετά από αυτόν...

Μην μπερδεύεστε. Πάντοτε έτσι ήταν το κόλπο με τον Gary Numan. Αντιπροσωπεύει πολλά περισσότερα πράγματα από όσα στην πραγματικότητα είναι και κρύβει ομοίως πολλά περισσότερα πράγματα από αυτά για τα οποία έγινε γνωστός. Δεν εφηύρε το electro. Εφηύρε εν μέρει τη λατρεία προς αυτό, όχι με ιδεολογικό, αλλά με εμπορικό υπόβαθρο. Δεν ανακάλυψε τη μοτορική pop. Ευαγγελίστηκε την άρνηση προς οτιδήποτε διαφορετικό. Οι "εξωγήινοί" του δεν είναι πολύ διαφορετικοί από αυτούς του Frank Black. Είναι απλά πιο πιστοί στις b-movie ρίζες τους.

Ο εγωπαθής Gary Numan ανάγκαζε τους υπόλοιπους Tubeway Army να ντύνονται αυστηρά ομοιόμορφα και ο ίδιος για ευνόητους λόγους φόραγε κάτι ελαφρώς διαφοροποιημένο. Σήμερα, δηλώνει ότι έχει απαλλαγεί από τη μάστιγα του να ενδιαφέρεται για την εικόνα του. That's how people REALLY grow up.

Το progressive κλείσιμο του Replicas με τη συνθετική ανία του I Nearly Married a Human απέχει εκατοντάδες διαστημικά μίλια από το αυστηρό synth punk του My Shadow In Vain που ηχογράφησε κάτω από το όνομα των Tubeway Army. Τραγούδια με τίτλους-σαχλαμάρες όπως το Praying To The Aliens ομοίως απέχουν από τον παγωμένο ρεαλισμό του Everyday I Die.

Ο Gary Numan αποφάσισε μέσα σε ένα μόλις χρόνο αντί για παρακμιακός neon goth ήρωας να γίνει ένας πρώτης τάξεως sci- fi παλιάτσος. Δύο χρόνια αργότερα ξεκινάει για το γύρο του κόσμου ως ο πρώτος και τελευταίος ever rock star on tour/ πιλότος δικινητήριου. Αναγκάζεται σε γελοία προσγείωση κάπου στην Ινδία, συλλαμβάνεται και τα βρετανικά ΜΜΕ τον χλευάζουν ανελέητα για αυτό μέχρι σήμερα.

Το ηλεκτρονικό metal έμενε να είναι το μέλλον του και το Replicas ακούγεται σήμερα σαν κάποιον που μπόρεσε να δει το μέλλον μέσα από μια κλειδαρότρυπα και να το περιγράψει άμεσα, αντικαθιστώντας με την παιδική φαντασία του ότι του έκρυψε η ερμητικά για αυτόν κλειστή πόρτα. Ο John Foxx στο Metamatic "έπαιξε" επικίνδυνα με την πρωτόγονα μονότονη διάσταση της ηλεκτρονικής pop και ο Gary Numan στο Replicas έπλασε ιστορίες για να κοιμίζει τα εγγόνια της η Generation X, η οποία αναζητώντας το χαμένο χρόνο της έσπευσε να τον χρίσει αναδρομικά ήρωα μέσα σε τόσους άλλους.

Ας μείνει στην ιστορία για την ικανότητά του να μινιμαλίζει μέχρι τελικής πτώσης τις πάντοτε υπέροχες μελωδίες του. Εν μέρει, γιατί χάρη σε αυτόν το electro γνώρισε μια πρόωρη εμπορική αποθέωση που ούτως ή άλλως ήταν στο δρόμο για να έρθει. Όχι ασφαλώς γιατί ο από χρόνια σαλταρισμένος Afrika Bambaataa τον αποκαλεί όπου σταθεί και βρεθεί πατέρα του electro. Ούτε γιατί έδωσε στιλιστικά ίχνη στον Trent Reznor και τον Μιχάλη Ρακιντζή ταυτόχρονα.

Περισσότερο από πρωτοπόρος, ο Gary Numan ήταν ο άνθρωπος που είχε την κατάλληλη άποψη την κατάλληλη στιγμή. Έκτοτε ποτέ δεν άλλαξε άποψη. Περισσότερο από ένα δήθεν σπουδαίο άλμπουμ, όπως το υποδέχτηκαν όλοι στη φετινή του επανέκδοση (που δεν αξίζει μία για τα κακόφωνα outtakes στο cd, αλλά τα μέγιστα για ένα ζεστό αναλογικό ήχο σε 180άρι βινίλιο ορθής κοπής), το Replicas είναι ένας δίσκος που στην πραγματικότητα τολμά να κρατήσει ελάχιστη μόνο από την ηχητική τόλμη του underground της εποχής του, αλλά φροντίζει να την πασάρει γοητευτικά και ανώδυνα προς το mainstream.

Και τα βασικότερα ερωτήματα για το τέλος: πώς μέσα σε ένα χρόνο ένα άναρχα δομημένο και τραχύτατα ψυχωμένο synth rock τρίο κατάφερε να μετατραπεί σε μία cold lounge ηλεκτρονική μπάντα δωματίου; Γιατί το αριστουργηματικό You Are In My Vision δεν "εκτελείται" με την αποστομωτική τόλμη του Friends αλλά αργοπεθαίνει σε χαμηλότονες συχνότητες φιλικές προς τους ιθύνοντες της μουσικής βιομηχανίας;

Ο Gary Numan στη στροφή του Replicas επέλεξε οριστικά το ημίφως από το σκοτάδι... για αυτό και διατηρούμε πάντοτε μια υποψία απάτης στα όσα αφορούν την πραγματική του αξία.