Into the oh

Και πάλι με τους όρους της εγγυητικής επιστολής του David Byrne, εγκαθίσταται στο cd player η -μετά από μια ολάκερη πενταετία- νέα δουλειά των Καλιφορνέζων Geggy Tah και προσθέτει με άνεση νέους κανόνες στην έννοια του πολυεπίπεδου ακούσματος και της απροσδιόριστα σύνθετης μουσικής. Οι Geggy Tah ίσως να είναι το μοναδικό group στον πλανήτη με πιθανότητες να κερδίσει τον David Byrne στον μη κηρυχθέντα ακόμη διαγωνισμό υπό τον τίτλο «Κυκλοφορήστε έναν απλό pop/rock δίσκο, πηγαίνοντας από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα μέσω Αλεξανδρούπολης». Και όποιος κατάλαβε...

Το "Into The Oh" μοιάζει -και είναι όντως- γεμάτο από σοβαρούς στίχους, βαρυσήμαντες διαπιστώσεις, πικρό χιούμορ και μια αδιάφορη απαισιοδοξία για το τι μέλλει γενέσθαι. 'One is alone, two is devotion'- δείγμα ανθρωπιστικού rock από αυτό που έμοιαζε passe ήδη όταν εμφανίστηκε στις αρχές των 80ς 'She wasn't pretty, but -oh- she was smiling with her whole body'- ελπίζω να μην είναι οι Αμερικάνοι Nits και να μας κάνουν να αγαπήσουμε και πάλι όλα εκείνα τα τραγούδια που αφορούν το ασήμαντο, εξιδανικεύοντας το...

Εγκλωβίζονται αυτοβούλως μέσα σε μουσικές φόρμες και ρουτίνες, στις ιλουστρασιόν κιθάρες του Ry Cooder, στην άθραυστη ατμόσφαιρα του Badalamenti και στα ανειλικρινή πνευστά των Talking Heads στα έσχατα τους, οι Geggy Tah. Και όσο πιο πολύ βυθίζονται τόσο περισσότερο αρνούνται να βγάλουν μια άκρη. Και στο τέλος σου αποκαλύπτουν ότι οι σοβατισμένες παρωπίδες των εκφραστών της έχουν στερήσει μία και περισσότερες γενιές ακροατών από πολύτιμους ήχους και χρώματα, από ιδιαίτερα χρηστές στιγμές και ώρες ακροάσεων.

Τυπικά ο δίσκος δεν είναι αδιαπέραστος για κανέναν και επιφανειακά προσεγγίζοντας τον αναγνωρίζεις τραγούδια, που a priori ξεχασμένα θα καταντήσουν κάποτε να παίζονται στις νεκρές νυχτερινές ώρες ραδιοφωνικών σταθμών, επιλεγμένα από απροσδιόριστους αλγόριθμους. Ουσιαστικά οι progressive διαθέσεις, οι jazz ικανότητες των μουσικών και η ακατανόητη διαφοροποίηση στις ενορχηστρώσεις -ανά μισό τραγούδι περίπου- ίσως κάποτε να καταστήσουν το δίσκο όργανο μελέτης σε ιδιωτικά και δημόσια ΙΕΚ ηχοληψίας και μουσικής παραγωγής.

Σήμερα πρόκειται απλά για ένα -100%- εκλεκτικό άκουσμα (είτε αυτό αποτελεί κατηγορία, είτε αποτελεί προσόν), αφοπλιστικά απολαυστικό για τον ακροατή του, και πονηρά εθιστικό με την εμμονή του να περιδιαβαίνει σε όλες τις χαμηλές (γουργουριστές...) συχνότητες που μπορεί να πιάσει ένα συνηθισμένο ανθρώπινο αυτί. Αν δεν το καταλάβατε ήδη αυτός τέτοιους δίσκους θα θέλει να βγάζει ο Tim Booth όταν καταφέρει και απεμπλακεί από το πόστο εκείνου που πρέπει και να χοροπηδάει στη σκηνή των James!!!