The king is dead
Ζει ο βασιλιάς;
Ναι.. απαντώ ως άλλη γοργόνα. Ζει και βασιλεύει! Αυτή την στιγμή που μιλάμε βρίσκεται στην Τριστινίκα και απολαμβάνει το μπάνιο του σε έναν εκπληκτικό κολπίσκο γυμνιστών. Για σκουφάκι χρησιμοποιεί την κορόνα του, για ψαροντούφεκο κρατάει το στιλπνό χρυσαφένιο σκήπτρο του, ενώ αντί για γυαλιά ηλίου προτιμά να καλύπτει τα μάτια του με χοντρές γραμμές μαύρου eye-liner. Βέβαια οι Julian Myers, Bonnie Pipkin, Christian Beaujean και Chris Golden δείχνουν να έχουν διαφορετική άποψη. Μας νοιάζει;
Καθόλου. Οι Ghost Orchids έρχονται από το San Francisco και έχουν υπογράψει στην Prince House Records (σημ: οι «συγκάτοικοι» Paradise Boys μόλις κυκλοφόρησαν το "Gonna Make You Mine" 12ιντσο EP ενώ ετοιμάζουν το ντεμπούτο τους "The Young and the Guest List" τον Οκτώβρη). Από την ίδια εταιρία κυκλοφορεί και η συλλογή "Death Before Disco" με Adult, The Pattern, The Lovemakers, Hint Hint, Kill Me Tomorrow και φυσικά Ghost Orchids και Paradise Boys. Το σχήμα έχει επίσης κυκλοφορήσει στην Global Symphonic το «Architecture» EP και το «Split» 12ιντσο EP μαζί με τους A Luna Red, ενώ κομμάτι τους περιέχεται και στην συλλογή «vol.16 Extension of electro» από την συμπαθέστατη γιαπωνέζικη εταιρία Contact Records μαζί με Thievery Corporation, Yellow 6, Dabrye και Soviet.
Αυτά με τις κυκλοφορίες... πάμε τώρα στο ζουμί.
Το ντεμπούτο «The King is Dead» -ηχογραφημένο στο στούντιο των I Am Spoonbender - εναλάσσει ανδρικά και γυναικεία φωνητικά και επιχειρεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην ατμοσφαιρική electro μελωδικότητα των Covenant, την επιτηδευμένη post-punk παραφωνία των γερμανών D.A.F.και την goth θεατρικότητα των The Danse Society. Χτίζοντας μια ψυχρή και αφαιρετική αισθητική με το λιτό και επαναλαμβανόμενο programming, οι Ghost Orchids διυλίζουν τις επιρροές της Factory Records (Joy Division, The Durutti Column) και καταθέτουν έτσι την άλλη μουσική άποψη, εκείνη που έρχεται σε αντίθεση με το punk και folk-rock θρυλικών San Francisc-ιανών συγκροτημάτων όπως είναι οι Dead Kennedys, Jefferson Airplane ή Grateful Dead (δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στα live shows τους προβάλουν δουλειές με αναφορές στο industrial ύφος των Cabaret Voltaire, ενώ έχουν εμφανιστεί στο πλάι των Calla και Adult). Τα κάνουν καλά όλα αυτά;
Τα κάνουν με τρόπο που δεν εντυπωσιάζει καθόλου και που δεν έρχεται ουσιαστικά να προσθέσει κάτι στα ήδη ειπωμένα. Η παραγωγή είναι καλή και υπάρχουν μερικά συμπαθητικά κομμάτια («keep your secrets», «a new bloodtype» και «synthesizer bruises») αλλά στο σύνολο ο δίσκος παραμένει μάλλον αδιάφορος. Χωρίς να ενθουσιάζομαι λοιπόν καθόλου από την συγκεκριμένη δουλειά τους περιμένω να δω τι θα φέξει αύριο. Ίσως αν αναστήσουν αργότερα τον βασιλιά τα πράγματα να είναι καλύτερα για όλους μας.
