Shedding Skin

Ο Ghostpoet μοιάζει να δραπέτευσε από μια φυλακή. Από εκείνη στην οποία είτε χωνόμαστε από μόνοι μας - σαν μην έχουμε επιλογή, λες κι ένας μαγνήτης έλκει το πεπρωμένο μας- είτε γιατί γεννηθήκαμε εντός της, στα δεσμά μιας άδικης κληρονομιάς. Για να νικήσεις την κατάθλιψη πρέπει να την διαγνώσεις. Για να το σκάσεις από την "φυλακή" πρέπει να περπατήσεις, λίγα βήματα στην αρχή, μετά λίγα παραπάνω, και στο τέλος κάποια χιλιόμετρα μακριά της.

Και πάλι όμως ο δραπέτης δε μπορεί να ξεχάσει. Αν γινόταν να μας κάνει ευτυχισμένους η απώλεια της μνήμης ή μάλλον η επιλεκτική απώλεια όλων εκείνων των αναμνήσεων που κάποτε μας προξενούσαν πόνο, τότε θα ζούσαμε καθημερινά με φαρμακευτική αγωγή καταλήγοντας δέσμιοι ξανά και έχοντας χαρίσει ευτυχία και χρήματα σε εκείνους που θεωρούμε συνυπαίτιους των δεινών μας. Χωρίς να γνωρίζουμε τις προσωπικές του εμπειρίες του Obaro Ejimive, άλλως γνωστού ως Ghostpoet, νοιώθουμε ότι είναι ένα καλλιτέχνης που μιλάει για πράγματα τα οποία έχει ζήσει ή έχει γνωρίσει από πολύ κοντά.

Εκφράζει τις εκκλήσεις μιας κοινωνίας που συνήθως δεν έχει φωνή, είναι θαμμένη και εγκαταλειμμένη σε φτωχές συνοικίες, στις ουρές των γραφείων εύρεσης εργασίας, σε πραγματικές φυλακές, σκεπασμένη με χαρτόκουτα στα πεζοδρόμια, αλλά και σε ξοδεμένες νύχτες ζευγαριών που το πάθος τους εξαντλείται με το φως της αυγής.

Υπάρχουν σημεία στο Shedding Skin όπου μόνο ο ίδιος θα μπορούσε να μας εξηγήσει τα λόγια και την ποίηση του - έστω ότι υπάρχει κάποιος λόγος για κάτι τέτοιο. Εμείς μένουμε με τη γενικότερη αίσθηση ότι, ορισμένες στιγμές, ο ασυνάρτητος ποιητικός του λόγος είναι μέρος της πρόζας του.

Το καινούριο άλμπουμ έχει μια σημαντική διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα δύο αφού χρησιμοποιεί κιθάρα, ντραμς, μπάσο, ενστερνίζεται δηλαδή το αρχέτυπο ροκ τρίο για να φλερτάρει περισσότερο με την ποπ κουλτούρα, παραμερίζοντας αρκετά το ηλεκτρονικό του παρελθόν. Λέγεται μάλιστα ότι αυτό έγινε μετά από προτροπή του Brian Eno, όταν συναντήθηκαν πριν δυο χρόνια στο Μαλί για το πρότζεκτ του Damon Albarn, Africa Express presents Maison Des Jeunes.

Οι συμμετοχές του Paul Smith τραγουδιστή των Maximo Park, της Nadine Shah, της Melanie De Biasio και δύο νέων αγγλίδων τραγουδιστριών της σόουλ και της φολκ αντίστοιχα, της Etta Bond και της Lusy Rose, φανερώνουν τη διάθεση του Ghostpoet να μην περιοριστεί στο αυστηρά underground κοινό των κλαμπ ή της hip hop σκηνής. Ειδικά το τραγούδι Shedding Skin, στο οποίο προσθέτει τα φωνητικά της η Melanie De Biasio, μοιάζει βγαλμένο από το δικό της περσυνό άλμπουμ, No Deal.

Κάποιες φορές, ακούς ένα άλμπουμ και αισθάνεσαι ότι είναι προϊόν ενός διαδραστικού πρότζεκτ δύο διαφορετικών καλλιτεχνών, οι οποίοι ίσως να μην έχουν συναντηθεί, να μην έχουν ακούσει ποτέ ο ένας τον άλλο. Αυτή την εντύπωση αποκόμισα τουλάχιστον από το Shedding Skin (και το Neyroplasticity της Καναδέζας Cold Specks).

Στο τέλος, ο Ghostpoet αφήνει ανοιχτές χαραμάδες ελπίδας λέγοντας την πιο κοινότυπη κουβέντα που θα μπορούσες να ακούσεις: "τίποτα στον κόσμο δε μπορεί να μας σταματήσει, όταν αποφασίσουμε να ορθώσουμε το ανάστημα μας" - μια φράση που έχεις ανάγκη να ακούς κάπου-κάπου, όπως ακριβώς και το Χριστός Ανέστη...