Ο χαμένος τα παίρνει όλα

Στην ερώτηση δημοσιογράφου: «Τι κοινό έχει, άραγε, ο οργισμένος σκηνοθέτης της Γλυκιάς συμμορίας με τον ροκά από τις Τρύπες», ο σκηνοθέτης Νίκος Νικολαΐδης απάντησε: «Εδώ έχεις ένα μικρό λάθος, εγώ είμαι ο ''ροκ'' και ο Αγγελάκας ο ''οργισμένος''».

Παρακάμπτοντας το χιλιοφορεμένο στερεότυπο οργισμένος-ροκάς, πιστεύω ότι ήταν εύλογο να συναντηθεί με το Νικολαΐδη αυτός που έχει γράψει στίχους όπως «Μυρίζεις θάνατο μα εγώ σε γυροφέρνω».

Έτσι ή αλλιώς, ο Αγγελάκας πρωταγωνιστεί και ανέλαβε τη μουσική επένδυση στο «Ο χαμένος τα παίρνει όλα».

Ο δίσκος, που διαρκεί περισσότερα από εβδομήντα λεπτά, έχει συνοχή και το ξεπατίκωμα θεμάτων από τις Τρύπες αποφεύγεται, παρότι μέλη τους παίζουν σε πολλά από τα θέματα του δίσκου.

Μετά το Θανάση Παπακωνσταντίνου και την «Αγρύπνια», ακόμη ένας Έλληνας συνθέτης που δεν μας είχε συνηθίσει σε ηλεκτρονικές «παρεμβολές», ο Γιάννης Αγγελάκας, τις ενσωματώνει στη μουσική του.

Ίσως είναι άδικο να κριθεί ένα soundtrack ανεξάρτητα από την εικόνα την οποία υποστηρίζει. Και πράγματι, πολύ λίγα είναι αυτά που μπορούν να σταθούν ως αυτόνομα μουσικά έργα. Όμως, από τη στιγμή που έτσι κυκλοφορεί (χωριστά από το οπτικό μέρος δηλαδή) δεν γίνεται αλλιώς. Αυτός που αγοράζει το cd, πληρώνει για να ακούσει τη μουσική. Το «Ο χαμένος τα παίρνει όλα» δεν είναι καθόλου άσχημο αλλά φοβάμαι ότι θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να ξαναμπεί στο cd-player μου.

Όταν αυτό γίνει, θα προτιμήσω το μπαγλαμά του Ντίνου Σαδίκη στα «Χορός για έναν» και «Ο χαμένος τα παίρνει όλα», αν και το τελευταίο προς το τέλος με κούρασε λίγο, τον κεμεντζέ στο «Ποντιακό στριπτίζ», το όμορφο και άκρως κινηματογραφικό «Λιακάδα» και μάλλον θα αποφύγω τα μέτρια και όχι ιδιαίτερα πρωτότυπα αγγλόφωνα τραγούδια του Συμεών Νικολαΐδη.