Ο πανάθλιος δισκοκριτικός μέσα μου υπαγορεύει να αντιμετωπίσω το "Cover Magazine" ψυχρά επειδή είναι ένα άλμπουμ γεμάτο διασκευές. Ας σοβαρευτούμε. Η ούγια γράφει Thrill Jockey, τα όργανα φτιάχνουν βιβλιοθήκη και η ζεστασιά της παραγωγής είναι όαση στην ψηφιακή έρημο.
Ο Howe Gelb μαζί με τους βασικούς συνεργάτες του και κατά καιρούς αποστάτες Calexico, ABBC κ.λπ. John Convertino και Joe Burns και μια πολυάριθμη παρέα (μέτρησα 22 άτομα) διασκευάζει U2, X, Βlack Sabbath, Johny Cash, Nick Cave και μερικούς ακόμη. Το κάνει με τον προσωπικό αμερικανικό τρόπο του που όλα τα κομμάτια φαίνονται σαν να είναι δικά του. Αρκεί μόνο να ακούσετε το "Johny Hit and Run Pauline" (με την PJ Harvey σε ρόλο Exene) ή το "Iron Man" - punk και heavy metal γίνονται στα χέρια της μπάντας μπαλάντες για ερημικές pubs του Τέξας.
Η διακριτική παρουσία μιας πανδαισίας οργάνων αλλά και η ανθρώπινη ακουστική παραγωγή είναι το μήνυμα που λαμβάνω. Αποκλείεται να ολοκληρωθεί μια σύνθεση χωρίς να παρέμβει κάποιο πιάνο, άρπα, τρομπέτα, harpoon, κόνγκος, μπουκάλι ή άλλο ταπεινό όργανο για να χρωματίσει την βαθιά και σε θέσεις ψιθυριστή φωνή του Gelb και την αισθησιακή rhythm section των Calexico. Οι συνθέσεις στα χέρια τους γίνονται ασκήσεις για μοναχικές καρδιές - συχνά ξεπροβάλλουν ακτίδες φωτός αλλά συχνότερα σκιές ή ασαφείς μορφές - ψευδαισθήσεις όπως το πιάνο που καταργεί την κιθάρα στο αιώνιο Wayfering Stranger ή το ιδιόκτητο "Some Velvet Morning" στην εκδοχή τους για το "Human / Lovely Head".
Οι Giant Sand κυκλοφορώντας μετά από αρκετά χρόνια διασκευές αποτινάζουν από τους ώμους τους το βάρος των απαιτήσεων. Παίζουν για την πάρτη τους και παίζουν όμορφα και ζεστά, πιθανότατα γιατί γνωρίζουν ότι το κάνουν εκτός συναγωνισμού. Μου κάνουν. Κάθε φορά που ακούω το "Cover Magazine" στο φουτουριστικό ultra hi end σύστημά μου καθισμένος στην κορυφή του ιδανικού τριγώνου με καλοζεσταμένους πυκνωτές και πηνία κατάλληλο φωτισμό θερμομόνωση και σιωπηλούς γειτόνους φαντάζομαι ότι βρίσκομαι στο σκοτεινό γωνιακό τραπέζι μιας ερημικής pub του Tucson με ένα μπουκάλι Jim Beam και τους έχω να παίζουν μόνο για μένα. Τότε μου κάνουν ακόμη περισσότερο.