Heartbreak Pass

Είναι ευλογία ή κατάρα να μην το βάζεις κάτω; Κυρίως όταν από πίσω σου δεν έχεις τον πολύπλοκο δισκογραφικό/ συναυλιακό μηχανισμό που στηρίζει τους U2 ή τους Black Keys, για παράδειγμα; Φαντάζομαι τον Howe Gelb να σηκώνει αδιάφορα το φρύδι σε κάτι τέτοια ερωτήματα. Ή όταν διαβάζει τα ειρωνικά σχόλια των μουσικογραφιάδων που θα τον ήθελαν να καλλιεργεί ντομάτες (όπως ο Tom Waits), ή να έχει κλειστεί σε ζεν μοναστήρι (εδώ δεν χρειάζεται επεξήγηση). Αν φυσικά διαβάζει κριτικές. Ένας τύπος που ξεχειλίζει από τραγούδια έχει σπουδαιότερα πράγματα να κάνει. Προτιμάει να γυρίζει τον κόσμο, να συναντιέται με τους φίλους του και να γράφει μαζί τους άλλο ένα άλμπουμ που έχει τις προδιαγραφές να λιώσει στο πικάπ, όπως λέγαμε κάποτε - κάτι που συμβαίνει όλο και πιο σπάνια.

Παρακάμπτω τους προβληματισμούς αν ο Howe δικαιούται να χρησιμοποιεί το όνομα των Giant Sand (όλοι οι δίσκοι του - ή σχεδόν - είναι απολαυστικοί, είτε τους υπογράφει ως Giant Giant Sand, είτε ως OP8, είτε με το όνομά του απλώς). Είπαμε, ο Gelb γράφει σπουδαία τραγούδια τόσο αβίαστα, όσο ανασαίνουμε εμείς οι άλλοι, οι κοινοί θνητοί. Εντούτοις, δεν διστάζει να μας ζητήσει συγγνώμη, στο booklet του άλμπουμ, επειδή το άλμπουμ τού βγήκε μεγαλούτσικο (50 λεπτά): κι εξηγεί ότι περιέχει τρείς ενότητες που συμβολίζουν τις δύο ζωές που έχει ζήσει τα 30 χρόνια της σταδιοδρομίας του. Τη rockin' ανεμελιά που συνεπάγεται η δουλειά του, το κέφι και το δυναμισμό του ήχου που διαμόρφωσε με τη μπάντα του και σήμερα ονομάζουμε Americana, και τις εσωστρεφείς κι εγκεφαλικές επιρροές των αλλεπάλληλων ταξιδιών του μεταξύ Νέας και Γηραιάς Ηπείρου.

Στο κατώφλι των 60 χρόνων κι έχοντας ξοδέψει πολλά χρόνια on the road, δεν είναι περίεργο το γεγονός ότι στους φίλους και συνεργάτες του συναντάμε τη Δανέζα Maggie Bjorklund, τον Ιταλό Vinicio Capossella, τον John Parish (που έχει κάνει και την παραγωγή), τον Grant Lee Phillips, τον Jason Lytle (των Granddaddy), τον Steve Shelley (των Sonic Youth), την Κροάτισσα τραγουδίστρια της folk Lovely Quinces - και τον ντράμερ Winston Watson (από την πρώτη σύνθεση των GS).

Τα 15 τραγούδια έχουν ηχογραφηθεί στην Ιταλία και την Αριζόνα, στην Κρήτη και τον Καναδά, στο Μπρίστολ και το Πόρτλαντ, και η υφολογική γκάμα τους εντυπωσιάζει μόνο όσους βάζουν ταμπελάκια σε ταλέντα larger than life, όπως ο Gelb. Από την jazzy και OST ατμόσφαιρα του "Done" και την γλυκόπικρη πιανιστική σουίτα "Bitter Suite", περνάμε σε μια παλιομοδίτικη μπαλάντα που τραγουδάει με τη 12χρονη κόρη του ("Forever and Always"), στο "Pen to Paper" το οποίο μοιάζει να του χάρισε ο Cohen (και την εντύπωση εντείνουν τα φωνητικά της Lonna Beth Kelly), στο calexic-ικής ατμόσφαιρας "Every Now and Then", στο velvet-ικό "Texting Feist"... Εν ολίγοις, σε όλα τα τραγούδια θα βρει ενδιαφέροντα συνθετικά κι ενορχηστρωτικά στοιχεία και "διακειμενικές αναφορές" ο επίμονος ακροατής. Μα... οι ακροατές των Giant Sand δεν ήταν πάντοτε επίμονοι;