'Can Music Speak To Your Soul?' διαβάζαμε στο ένθετο του σπουδαίου 'Rise And Fall Of Academic Drifting'.
Σχεδόν δύο χρόνια μετά, οι Giardini di Miro το αφήνουν στην ανάπαυλα της μουσικής ιστορίας. Δεν το πλησιάζουν και προσπαθούν να αποδεσμευτούν τραβώντας τον αποδεδειγμένο ηχητικό πλουραλισμό τους σε άλλους δρόμους, γράφοντας επί το πλείστον τραγούδια και δίνοντας στο 'Punk... Not Diet!' όχι μόνο τη συνέχεια του εγχειρήματος που είχαν ξεκινήσει με το περσινό 'The Soft Touch ep', αλλά και την ολοκληρωμένη εκδοχή του. Με ώριμη και ξεκάθαρα υπερβατική διάθεση.
Θα αναφερθώ εξαρχής στον καλεσμένο Alessandro Raina που παίρνει το μικρόφωνο στις πέντε από τις περιεχόμενες συνθέσεις του παρόντος και ο οποίος καταφέρνει και ακούγεται λες και γεννήθηκε μαζί με το συγκρότημα. Άψογη, ταιριαστή φωνητική χροιά και εξίσου πολύ καλή ερμηνεία με προσωπικότητα, που ενίοτε δίνει ένα ανέμελο pop ύφος ('The Comforting Of A Transparent Life') και ξεκόβει μια και καλή αυτή την μπάντα από το ιδιόμορφο falsetto του Paul Anderson, πριν γίνει δέσμιο εξελίξεων.
Είμαι σε θέση να εκτιμήσω πως δεν περιμένουν πολλοί το βήμα που κάνουν εδώ οι Giardini di Miro. Άλλο να την ξέρει κάποιος ως πληροφορία την απόφασή τους να αναμετρηθούν εντονότερα με την ανθρώπινη φωνή και τους στίχους και άλλο να ακούει ό,τι βγήκε από τις ηχογραφήσεις (μεταξύ Reggio Emilia και Bologna). Ο αιφνιδιασμός είναι πετυχημένος και από τον αδιαίσθητο βαθμό που έχουν φορμάρει τις ιδέες τους, ώστε να συμπυκνωθούν στις συμβατικότερες ανάγκες ενός τραγουδιού, χωρίς να χάσουν σε δυνατότητες (η μισή τους επιτυχία ανήκει στον κινηματογραφικό χαρακτήρα της μουσικής τους, άλλωστε) και να παραμείνουν σε επαφή με το σύγχρονο post-rock αναδομώντας τους εαυτούς τους - αυτό κάνει το instrumental 'Connect The Machine To The Lips Tower *Be Proud Of Your Cake*', μια από τις ελάχιστες στιγμές όπου απαιτείται η ισορροπία με το παρελθόν, σε επανάληψη.
Σε όλα αυτά συμβάλλουν ασφαλώς και οι καλεσμένοι Arne van Petegem (Styrofoam), Thaddeus Herrmann, Christophe Stoll (Nitrada) και Kaye και Christy Brewster (φωνητικά στο εξαιρετικό 'Last Act In Bairies', μια αποπλανημένη αχτίδα της ατμόσφαιρας των Cocteau Twins που και οι ίδιοι ξέχασαν, κάπου, κάποτε). Κάποιοι από τους παραπάνω είχαν δουλέψει και για το remix album του 'Rise And Fall Of Academic Drifting' που έβγαλε επίσης η 2.nd Records.
Οι Giardini di Miro του 'Punk... Not Diet!' δείχνουν άλλες ικανότητες. Είτε διασκευάζοντας τον εαυτό τους και τη θεματολογία τους με τρόπο που να μην τους μεταμορφώνουν πλήρως (είναι και αυτή μια άποψη), είτε τραβώντας τον ήχο τους μέσα από στενά μονοπάτια και με πνεύμα εξερευνητικό, εφορμώντας από τις εμπειρίες του χθες στο σήμερα και από δω στο μέλλον. Στις εννιά συνθέσεις του cd υπάρχουν μουσικές και από τις δύο αυτές πλευρές τακτικής. Οι δεύτερες είναι όμως που υπερτερούν κατά πολύ.
Έκπληξη; Σίγουρα ναι, όταν ακούμε μια μουσική που τελικά πληγώνει με τόσους απλούς τρόπους. Τους πάντες. Και πρωτίστως τους ίδιους που πάλεψαν για να την καταγράψουν έτσι εδώ.