Rise and fall of academic drifting
Αρχίζω με το συμπέρασμα: η μουσική των Giardini di Miro είναι θετική παρόλη την μελαγχολία και την αργοπαλμία της. La vita e bella φωνάζουν χαμηλόφωνα (Quiet is the new loud υποστηρίζουν κάποιοι άλλοι) οι μουσικοί με τις instrumental, επί το πλείστον, συνθέσεις τους, συμφωνώντας με τον συμπατριώτη τους Roberto Benigni.
Αν ακολουθήσω τη λογική της ταξινόμησης, θα πρέπει να βάλω τους GDM στην post rock κατηγορία. Με τους ηχητικά συγγενεύοντες Tortoise, Mogwai, Godspeed You Black Emperor!. Οι Dirty Three μου δημιουργούν πρόβλημα. Είναι posters; Μήπως είναι η no mans land ανάμεσα στους Sigur Ros και τους ... Lambchop; Ανόητοι προβληματισμοί.
Mε το καλημέρα, το 'A new start (for swinging shoes)', απ' τα instrumental της χρονιάς. Στήνοντας αυτί και ελευθερώνοντας τη φαντασία μπορείς ν'ακούσεις μέσα του την ανακύκλωση των εποχών. Ή τη νύχτα που δίνει τη σκυτάλη στη μέρα. Την καταιγίδα και το ουράνιο τόξο. Ή, αν δεν είσαι οικοπαρμένος, ανθρώπους που τρέχουν, που ελπίζουν, που χαμογελούν. Η Μορικονική τρομπέτα μεγαλουργεί. Οι κιθάρες κουδουνίζουν, το μπάσο κλείνει το μάτι στον Peter Principle.
Με τον πρώτο καφέ κι ο πρώτος επισκέπτης. Ο Matteo, της Ιταλικής αδελφής μπάντας Yuppie Flu, στο 'Pet life saver'. (Επόμενος και τελευταίος βοκαλίστας, είναι ο Paul Anderson των βρετανών Tram στο 'Little victories'). Ιδιαίτερη χροιά φωνής, άρα ευπρόσδεκτη, γοητευτικό και το περιβάλλον του. Σαν μεταξωτό σπίτι. Ο χωρίς υπηκόους βασιλιάς Βιολής, γοητεύει με άνεση το κοινό του. Δηλαδή εμένα.
Στο τρίτο μόλις μηδένισμα του χρόνου νιώθω πως θέλω να γυρίσω πάλι απ'την αρχή. Λατρευτή αίσθηση μη-ικανοποίησης, μη-ολοκλήρωσης, μη-κορεσμού. Τους φαντάζομαι στην ηχογράφηση. Τους φαντάζομαι στη σκηνή. Μυσταγωγία. Απορίας άξιο, πως η μεγάλη γειτόνεισσα Ιταλία δε μας απασχολεί συχνά με τέτοια σοβαρά έργα. Μα τί λέω; Ξέχασα τον Andrea Bocelli, τον Angelo Branduardi και τον Eros...
Κάπως έτσι γεμίζουν και τα υπόλοιπα, πενηντατρία συνολικά, λεπτά του δίσκου. Υγρά, αβίαστα, όμορφα. Δημιουργούν σχολή, θα ρωτήσεις κανείς. Όχι. Ούτε κάν βρεφονηπιακό. Δεν κερδίζουν βραβείο ευρεσιτεχνίας. Είναι όμως αρχιαρχιτέκτονες του ήχου. Πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου και δεν τη βρήκα πικρή.
Sigur Ros, Ισλανδoί, Giardini di Miro, Ιταλοί, 2 by Bukowski, Έλληνες, Godspeed you Black Emperor!, Καναδοί, Gry, Δανέζα, Kings of Convenience, Νορβηγοί, View, Νορβηγοί... Μ'αρέσει αυτή η παγκοσμιοποίηση. Τι κι αν η βαριά μουσική βιομηχανία παραμένει στις πόλεις που γνωρίζουμε - αλήθεια πόσο καιρό έχει να μας στείλει καλό δίσκο η Νέα Υόρκη; - το ευχάριστο είναι ότι σπουδαία μουσική, περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν, μας φωνάζει από κάθε γωνιά του πλανήτη. Lend an ear!
