LNLNN

Με νωπά τα σημάδια από τη χιονισμένη επίσκεψη της "Αριάδνης", είναι έντονοι οι συνειρμοί που παραπέμπουν σε βόρειες γεωγραφικές ζώνες. Εκεί, που τέτοια εποχή του χρόνου, το φως υπάρχει για ελάχιστες ώρες και τα μάτια συνηθίζουν μοιραία στο σκουρόχρωμο λευκό της παγωμένης νύχτας. Στη ζώνη αυτή της Βόρειας Σουηδίας βρίσκεται το Ούμεο (Umeå), ψηλά στο Βοθνιακό Κόλπο της Βαλτικής, ο οποίος μένει παγωμένος για πέντε μήνες το χρόνο.

Παιδιά της πόλης αυτής είναι οι Jonatan Nilsson και Ludvig Stolterman, oι οποίοι εδώ και τρία χρόνια δισκογραφούν ως Gidge. Κι αν στα πρώτα τους electro βήματα με το "Autumn Leaves" του 2014 προκάλεσαν το ενδιαφέρον, ψάχνοντας να βρουν το στίγμα τους, φέτος επανέρχονται με ένα στιβαρό και δεμένο σε ροή άλμπουμ, όπου κυριαρχεί αυτή η παγωμένη αίσθηση του βορρά, κι ο μινιμαλισμός του λευκού στοιχείου.

Εδώ και χρόνια, η IDM ως είδος κατηγορείται για ελιτισμό, σε βαθμό που κάποιοι φωστήρες να μιλούν για "νεκρό μουσικό είδος". Ωστόσο, αν ξεπεράσει κανείς τη σημειολογία της λέξης "intelligent", μπορεί να νιώσει τόσο την εξελικτική μαγεία που άφησε ως παρακαταθήκη το είδος, όσο και εκείνα τα συστατικά στοιχεία, τα οποία ανοίγουν και στη νέα φουρνιά παραγωγών δρόμους συνθετικής και ενορχηστρωτικής έμπνευσης.

Στην περίπτωση του "LNLNN" έχουμε να κάνουμε με ένα έργο το οποίο βασίζεται σε IDM προσέγγιση με ανοιχτούς ορίζοντες, οι οποίοι εκτείνονται από την ambient μέχρι το dark garage. Με προφανή στόχευση την αισθαντική ατμοσφαιρική μελοποίηση των κλιματολογικών συνθηκών της περιοχής. Εξάλλου, κάποιες από τις ιδέες που αναπτύσσονται στα 7 κομμάτια του άλμπουμ, υπάρχουν σε πρώτη εκδοχή στο περσινό "Lulin", ένα LP - film project με δύο 20λεπτα κομμάτια ηχογραφημένα κατά τη διαμονή του Ludvig σε μια απομονωμένη καμπίνα κάπου στις αχανείς εκτάσεις του σουηδικού βορρά. Η αίσθηση, συνεπώς, καταντά πηγαία και βιωματική, φιλτραρισμένη μέσα από "wet" ρυθμίσεις, με διακριτικά αέρινα ρυθμικά στοιχεία παντρεμένα με συνθετικές ομίχλες και διάσπαρτες φωνές ξωτικών ως διάττοντες αστέρες.

Το "LNLNN" δε φτάνει σε καμία περίπτωση στο δραματικό κι επιβλητικό πλαίσιο των ομοεθνών Roll the Dice. Μοιάζει περισσότερο με έναν συνδυασμό του ISDN των FSOL παιγμένο από τρανζίστορ (όπως στο εναρκτήριο Eyes Open), του Burial να έχει αποκηρύξει τον ουρμπανισμό και να παίρνει τα βουνά (στο κορυφαίο Lit), του Clark να βλέπει χαλαρός επεισόδια του Last Panthers ακούγοντας από το βάθος τη μουσική που έγραψε για τη σειρά (στα Elegy Part I και II), και των Autechre να φτιάχνουν ένα ζεστό βράδυ για τους φίλους τους χωρίς να πειράζουν τα κουμπιά στις κονσόλες τους (White Curtains)...

Μοναδική στιγμή που ο πάγος πάει να λειώσει, είναι στο Midra, όπου νιώθεις ότι το Cafe del Mar μετακόμισε στον Αρκτικό Κύκλο, και σερβίρει βότκες με σταλακτίτες στους αποχαυνωμένους θαυμαστές του Βόρειου Σέλαος, υπό τους ήχους ταράνδων και μιας γοητευτικής όσο και απόκοσμης ντόπιας φωνής.

Κι εδώ συμπυκνώνεται η ομορφιά του "LNLNN". Παρότι σερβίρεται παγωμένο, απελευθερώνει αιθέρια ατμόσφαιρα και προκαλεί μια θερμή απόλαυση, προσαρμοσμένη στις ανάγκες ενός χειμερινού soundtrack οικιακής χρήσης.

Bandcamp