Let em ave it

Μπορεί ο άνθρωπος να μην προσαρμόζεται εύκολα στα απρόοπτα της ζωής, όταν αναφέρεται όμως σ' άλλα θέματα, ή και μουσικά στιλ, είδη κι αισθητικές (και τα 3 στο βαθμό που τα πιστεύει), όλα γίνονται ευκολότερα. Ποια αλλαγή δεν περιέχει και λίγη αναρχία τάχα; Την οποία συν τοις άλλοις δεν μπορεί κι εκ των προτέρων να ξέρει πού και πώς θα μορφοποιηθεί, ιδιαιτέρως όταν -όπως εδώ- με το σημείο αναφοράς τον χωρίζουν άλλος τόπος, άλλη φυλή κι άλλες τεχνοτροπίες... Να που και πάλι, επομένως, οδηγούμαστε μέσω ντόμινο σε μια κάποια, ας την πούμε, πρωτοτυπία, στους καιρούς της θρεμμένης μοναξιάς βεβαίως.

Στο προκείμενο... Ο Nathan Thompson στα 80s ήταν μωρό. Οριακά ίσως και να πρόλαβε να καθίσει στο δημοτικό πριν αυτά τελειώσουν, αν πήγε κανονικά τις τάξεις. Κάπου στο Peckham του Νότιου Λονδίνου, φαντάζομαι, καθότι η γενέτειρά του. Αυτό που κάπως ξαφνιάζει, είναι η συνέχειά του μετά: Γκάζωσε, πατέρας στα 21, και 2 χρονάκια στην στενή για κατοχή όπλου (είναι πλάνη ότι στις μεγάλες πόλεις πας ελεύθερα για κυνήγι).

Σύμφωνα, δε, με το δικό του (ενίοτε παραστατικό) τρόπο, ο Giggs πιστεύει στο παράλογο ή τέλος πάντων σε κάτι που 'χει χαλαρότερη σχέση με τη συλλογιστική περί mc-ing όπως την ξέρουμε. Αν και μέλος ενός όλο και πιο εμπορικού ρεύματος, αν και το να δευτερώνει κανείς εκεί τους δίσκους του σε μεγάλο label είναι σύνηθες, τα κουνάει εξαρχής μ' ένα intro στα +4'.

Στα υπόλοιπα υφολογικά, το gangsta ύφος δεν το κοπιάρει -πολύ φιγουρατζίδικο στα κακά του- και γιατί να το κάνει, ο χρόνος δε γυρίζει πίσω κι η κάθε μέρα που ανατέλλει είναι λευκή κι άγραφτη - κοσμοθεωρητική η θέση, αλλά φοριέται... Ραπάρει πιο αργά απ' ό,τι περιμένεις κι απ' ό,τι συνήθως γίνεται, τραγουδάει χαμηλά, κολλητά στο μικρόφωνο, που δεν το ανοίγει αν δεν έχει την κονσόλα στην πρίζα να τον ισορροπεί κατά πάνω, υποβλητικά, κινούμενος ως άποψη ανάμεσα στον Mike Skinner και στον Stephen Samuel Gordon, με βούληση να τους λερώσει. Λάθεψα, αν δεν πεις The Streets και Spaceape δε γίνεσαι πλέον σαφής. Όπως ομοίως με τον Thompson, κάποτε Hollowman και τώρα Giggs, για τους ίδιους λόγους.

Το "Let Em Ave It" μπαίνει πραγματικά σ' ένα άλλο επίπεδο, το οποίο με δόσεις ρίσκου το λες ακόμα και ριζοσπαστικό ίσα με καμιά 10ριά φορές (τραγούδια). Μνεία στην καλή τύχη, που ως γνωστόν σ' όλους, χρειάζεται να 'χει όποιος επιθυμεί να "εξερευνήσει" την εμπειρία στα σύνορά της, και στην αγριάδα που καίει αλόγιστα τα κινέζικα γούφερ μαϊμούδες. Απ' τους αγύμναστους κοιλιακούς, τα Adidas κ.λπ., είναι απείρως προτιμότερο να σ' απασχολεί επί 70λεπτο αυτό το κάτι που ονομάζεται στιγμή, το πικ της έπαρσης, απίστευτα καθηλωτικό κι ελκυστικό (μ' αυτήν τη σειρά), καθώς κι η εξίσωση άψογη δομή=άψογο κομμάτι, που παρά τις παρούσες grime hyperdub-ικές παρεμβολές ισχύει όπως και σε κάθε hip hop δίσκο που διαφέρει απ' τους διπλανούς του. Στην deluxe edition, ανεβάστε τα λεπτά.

Καταλήγοντας, εκπλήσσομαι που βρίσκουμε ακόμη προτάσεις μουσικές που δεν έχουν συζητηθεί, ειδικά όταν η απόσταση, όπως έχω ξαναγράψει κάπου μα τώρα δε θυμάμαι πού, διανύει εδώ και χρόνια τον αργό θάνατό της. Απλά για ακόμη μια φορά δεν έχουμε διευκρινίσει ποιο είναι το λίπασμα που θρέφει τη μετρημένη ανισορροπία και κάποιοι συνεχίζουν να μπερδεύονται. "Fuck my future, I know exactly what it's lookin' like..." Πιθανόν μέχρι την επόμενη να του 'χουμε μια ανταπάντηση. Έως τότε, ποιος μπορεί να παραβλέψει ένα εξαιρετικό άλμπουμ, σημερινό όσο ποτέ; Ψάξτε τον αλλού, όχι ανάμεσά μας.